Τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, είπαν στη Θεσσαλονίκη, ότι δεν επιθυμούν εκλογές κι ότι το σενάριο της κάλπης δεν περιλαμβάνεται στα σχέδιά τους. Κι όμως, οι ομιλίες τους είχαν προεκλογικό χαρακτήρα. Ακόμα περισσότερο, ο λόγος τους είχε εντόνως διακριτό περιεχόμενο, στοχεύοντας σε διαφορετικά κοινά.

Ο Αντώνης Σαμαράς εκθείασε τους ενστόλους, έκλεισε το μάτι στον κοινωνικό συντηρητισμό αποφεύγοντας αναφορές στο αντιρατσιστικό και φειδόμενος ψόγου στον κο Νεράτζη που συσχέτισε την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία, επεχείρησε να πείσει τη μεσαία τάξη για τη διάθεσή του να προχωρήσει σε μέτρα ανακούφισης, υποσχέθηκε στους περισσότερο εύπορους τη μείωση της φορολογίας κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες στο 32%.

Επέμεινε, ότι καταργεί τα μνημόνια, κατηγορώντας συγχρόνως τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «αρνείται τους όρους» των δανειακών συμβάσεων. Εντόνως μελό, η ομιλία του, μέσα στη γενικόλογο χαρακτήρα της αναφέρθηκε στο φιλότιμο ως εθνικό χαρακτηριστικό., του προσέδωσε χαρακτηριστικά πατριωτικής υπευθυνότητας, σε τόνο που θα θύμιζε ομιλία του Τσάρτσιλ – όμως η Ελλάδα δεν είναι σε πόλεμο και ο Σαμαράς δεν είναι σερ Γουίνστον.

Παραδόξως, καθώς μόλις την περασμένη Παρασκευή ανακοινώθηκε συνάντηση για το θέμα στην έδρα του ΔΝΤ τον Νοέμβριο, ο πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε επαρκώς στο ζήτημα της ρύθμισης του χρέους. Είτε διότι δεν έχει στα χέρια του επαρκείς διαβεβαιώσεις για ικανοποιητική στάση από τους δανειστές, είτε διότι κρατά το συγκεκριμένο χαρτί ως όπλο αιφνιδιασμού που θα εξυπηρετήσει την πολιτική στρατηγική του εν όψει και εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Πάντως, οι διαρροές από την Τρόικα, που αποτυπώνονται σε άρθρο των New York Times και σημειώνουν ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει έγκριση για τις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης, δημιουργούν προβληματισμό. Εφόσον οι δανειστές δεν επιθυμούν να συνδιαλέγονται με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, θα όφειλαν να μην υπονομεύουν επικοινωνιακά την απόπειρα Σαμαρά να πείσει ότι η ανάκαμψη που ευαγγελίζεται έχει πραγματική υπόσταση.

Κι ενώ ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δίνει μάχη εκλογικής επικράτησης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να καταγράφεται δημοσκοπικά μπροστά και με σημαντική  διαφορά, ο Βαγγέλης Βενιζέλος αντιμετωπίζει υπαρξιακές αγωνίες. Το ΠΑΣΟΚ, διαιρεμένο και υπό το διαρκές σαμποτάζ του Γιώργου Παπανδρέου, πασχίζει να εκφράσει κεντροαριστερές ευαισθησίες μέσα από μια εύθραυστη συγκυβέρνηση με ακραίες συντηρητικές τάσεις στους κόλπους της.

Παράλληλα, αναγκάζεται να υποστηρίξει μια οικονομική πολιτική επώδυνης στενότητας – αποτέλεσμα των πρωτοβουλιών και των ολιγωριών της προηγούμενης ηγεσίας του, αλλά και της πλημμελέστατης διακυβέρνησης 2004-2009. Ο Βενιζέλος, εμφανώς πιο ήρεμος (ή, ενδεχομένως, κουρασμένος) σε σχέση με άλλες εμφανίσεις του, πνευματώδης και ευδιάθετος, φάνηκε ήρεμος απέναντι στο «καμίνι της ιστορίας». Επικαλέστηκε τον Θεό της Ελλάδος και μέσα του πιθανόν σκεφτόταν τον Θεό του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, με τη ΔΗΜΑΡ υπό διάλυση, οι εξελίξεις τρέχουν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον της κεντροαριστεράς.

Το μέλλον, πάντως, φαίνεται να προβλέπει ο Αλέξης Τσίπρας. Μακριά από όλα αυτά, στο μαγευτικό Κόμο, προβάρει τις ανέσεις του αρχηγού κράτους και συνηθίζει την άβολη γλύκα του διεθνούς κεφαλαίου. Καθισμένος δίπλα στους ανθρώπους που μέχρι πρότινος λοιδορούσε, υποδύεται ότι το κόμμα του έχει πρόγραμμα, «κουρεύει» το λόγο του και περιμένει το 2015, οπότε και βλέπει εκλογές. Μετά το Άγιον Όρος, το εμπέδωσε πια: βαριά η καλογερική.

Facebook Comments