Με τις διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών για το νέο τριετές δάνειο, να έχουν μπει στην πιο επικίνδυνη φάση τους η ελληνική κυβέρνηση έχει καταφέρει κάτι σημαντικό: Να είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει πλήρως το πρόγραμμα της, οι δόσεις ίσως και το χρέος, αλλά όχι η λιτότητα που φέρνουν αυτά τα προγράμματα όταν τα εφαρμόζεις με τον «ελληνικό» τρόπο.
 
Η Ελλάδα που μια 5ετία ζει με την φράση «δεν βγαίνει», εννοώντας προφανώς το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής ή αλλιώς το μνημόνιο,  έχει καταγραφεί ως η μοναδική χώρα στην ευρωζώνη που πράγματι την βύθισαν οι πολιτικές του σε βαθειά ύφεση. Στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Κύπρο, με την εφαρμογή της ίδιας συνταγής εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως σημάδια μείωσης της ανεργίας και επανάκτησης της πρόσβασης χρηματοδότησης από τις αγορές.
 
Όλες αυτές οι χώρες κατάφεραν να αντισταθμίσουν τις υφεσιακές τάσεις που έφεραν τα δημοσιονομικά μέτρα που εφαρμόστηκαν με την αύξηση των εξαγωγών. Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι ο αποκλεισμός μας από τις αγορές το 2010 δεν έγινε μόνο λόγω των μεγάλων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αλλά και λόγω του μεγάλου ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, στο εξωτερικό ισοζύγιο συναλλαγών της χώρας. Η προσαρμογή που περιελάμβαναν τα δύο μνημόνια, καλούνταν να απαντήσει και σε αυτό το πρόβλημα, πως δηλαδή θα κλείσει η μεγάλη ψαλίδα των εισαγωγών σε σχέση με τις εξαγωγές, ώστε από την μεγάλη αύξηση των εξαγωγών να καλυφθεί μέρος του κενού στους φόρους και τις επενδύσεις που θα προκαλούσαν τα μέτρα που θα περιελάμβανε.
 
Το κλειδί δηλαδή για να βγει ένα τέτοιο πρόγραμμα, δεδομένου των περικοπών που θα αύξαναν την ανταγωνιστικότητα της χώρας, είναι η επίδοση που θα καταγράψει η χώρα σε αυτό το πεδίο. Στην Ελλάδα που είχαμε μια μακρά παράδοση μειωμένων εξαγωγών,  λόγω της μεγάλης παραοικονομίας στο εσωτερικό, όπου οι αφορολόγητες συναλλαγές ήταν προτιμότερες από τις «νόμιμες» και φορολογημένες πωλήσεις σε άλλες χώρες, το πρόγραμμα δεν κατάφερε καμμία σχεδόν θετική βελτίωση στις εξαγωγές, παρά μόνο σε αυτές των υπηρεσιών λόγω του τουρισμού.
 
Η μικρή αύξηση που καταγράφηκε στις εξαγωγές αγαθών, δεν άλλαξαν το τοπίο, δεδομένου ότι πρώτο προιόν σε εξαγωγή από την χώρα μας παραμένει το πετρέλαιο! Από την στιγμή που η χώρα δεν είναι πετρελαιοπαραγωγός, αντιλαμβάνεται κανείς ότι εισάγει αργό και εξάγει απλά επεξεργασμένο, προσθέτοντας μικρή αξία στο ισοζύγιο.  Συνολικά ο κλάδος της μεταποίησης προίόντων προσφέρει αναλογικά ένα μικρό κομμάτι της αξίας και της απασχόλησης, των ελληνικών εξαγωγών.
 
Στην Πορτογαλία για παράδειγμα οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά περίπου 25%, ποσοστό που εάν το πετύχαινε η Ελλάδα, τότε η ύφεση θα ήταν μικρότερη, οι φόροι που θα εισπράττονταν περισσότεροι όπως και η ανάγκη νέων μέτρων, άρα και η ανάκαμψη της οικονομίας ευκολότερη.
 
Η συνταγή δηλαδή της προσαρμογής είχε μια κατάληξη. Απλά οι κυβερνήσεις που την εφάρμοσαν απέτυχαν στην εφαρμογή. Το παράδοξο είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αντί να τα βάλει με τις προηγούμενες κυβερνήσεις για την εφαρμογή, τα βάζει με τους δανειστές για την συνταγή. Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι σε λίγες εβδομάδες θα κληθεί να την εφαρμόσει (;)

Facebook Comments