Όπως ήρθαν έτσι εξαφανίστηκαν, μέσα στην ομίχλη χωρίς να τους πάρει κανείς χαμπάρι και χωρίς πολύ φασαρία στην έξοδο. Ομιλώ για τους αγανακτισμένους της Πλατείας Συντάγματος. Ομολογώ ότι όσο διαρκούσε το κίνημα των αγανακτισμένων της πλατείας, η ζωή ήταν πιο ενδιαφέρουσα…

Που και που πήγαινα στο Σύνταγμα για να δω κανένα γνωστό πρόσωπο και να συμμετάσχω και εγώ στις πανηγυρικές διαδικασίες των αγανακτισμένων. Περισσότερο για να περάσει η ώρα θα ομολογήσω και όχι ότι συμφωνώ με τους λόγους της αγανάκτησης. Αγανακτισμένος είμαι και εγώ δηλαδή, απλά για άλλους λόγους.

Επίσης ομολογώ ότι η περιστασιακή μυρουδιά από τα δακρυγόνα μου θύμισε και λίγο τα παιδικά μου χρόνια. Όχι όχι αγαπητέ αναγνώστη, δεν ήμουν ποτέ αναρχικός ή αριστερός ή κάποιο άλλο συνδυασμό της νέο-Ελληνικής πολιτικής αντίληψης και ιδεολογίας (που μόνο στην Ελλάδα υπάρχει).

Από το γυμνάσιο ήμουν τέκνο της ελεύθερης αγοράς και της φιλελεύθερης αντίληψης. Δηλώνω ένοχος όμως ότι και εγώ κάθε χρόνο έδινα το παρόν στην καθιερωμένη εκδήλωση της ΚΝΕ στο άλσος Περιστερίου, διότι ήταν το “in” πράγμα να κάνει κανείς στο γυμνάσιο. Άλλωστε αναγκαστικά έπρεπε να πάω, διότι πέραν του ότι όλη η παρέα μου ήταν της αριστερίζουσας αντίληψης (τι άλλο θα ήταν άλλωστε στο Περιστέρι), η εκδήλωση της “ΚΝΕ Οδηγητής” ήταν και δίπλα στο σπίτι μου.

Η μυρωδιά από τα δακρυγόνα στην Πλατεία Συντάγματος όμως μου θύμισε και κάτι άλλο από την παιδική μου ηλικία. Την πρώτη φορά που αντιμετώπισα τα ΜΑΤ και ένιωσα την υπεροχή μυρωδιά των δακρυγόνων. Αν θυμάμαι καλά, αυτό ήταν στην πρώτη συναυλία που είχα πάει στη ζωή μου. Ήταν η συναυλία στο γήπεδο της ΑΕΚ του Rory Gallagher. Πριν μερικά χρόνια συζητώντας πάνω από μερικές μπύρες με τον καλό φίλο μου τον Ιωσήφ Αβράμογλου (παλαίμαχος ραδιοφωνικός star), μου αποκάλυψε ότι ήταν ένας από τους παράγοντες της εταιρείας Happening που είχε οργανώσει την συναυλία. Τι μικρός που είναι ο κόσμος…

Οι αγανακτισμένοι επίσης μου λείπουν διότι είχαμε κάτι να σχολιάσουμε. Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αγαπητέ αναγνώστη να βρίσκεις καθημερινά θέματα να σολιάσεις. Με τους αγανακτισμένους η ζωή του αρθρογράφου ήταν λίγο πιο εύκολη. Διότι πέραν από τον σχολιασμό των διαφόρων αγανακτισμένων συμπεριφορών, είχαμε και τους πολιτικούς στην τηλεόραση να σχολιάζουμε. Η Γαρυφαλλιά (ή κ. Λιάνα Κανέλλη αγαπητέ αναγνώστη) έχει εξαφανιστεί τον τελευταίο καιρό; Με τους αγανακτισμένους στην Πλατεία Συντάγματος ήταν καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μιλάμε για πολύ πολιτικό… τζερτζελέ.

Η αγανάκτηση όμως θα συνεχιστεί διότι το απαιτεί η νέο-Ελληνική ιδεολογική σκέψη αγαπητέ αναγνώστη. Ακόμα και αν δεν είχαμε την τρόικα, θα βρίσκαμε κάτι για να αγανακτήσουμε και να διαμαρτυρηθούμε.

Τα σκήπτρα της αγανάκτησης αργά ή γρήγορα θα τα πάρουν κάποιοι άλλοι, που θα βρουν κάποιο άλλο λόγο για να αγανακτήσουν και να διαμαρτυρηθούν. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη του νέο-Ελληνικού τρόπου σκέψης. Μέχρι τότε σύντροφοι, σας χαιρετώ και αναμένω καινούργιο ραντεβού για να διαμαρτυρηθούμε ξανά όλοι μαζί… Το θέμα της αγανάκτησης ομολογώ ότι δεν έχει και τόση σημασία.

Facebook Comments