Την Μεγαλοβδομάδα νιώθουμε όλοι μας το εσωτερικό καθήκον να ρίξουμε μια παραπάνω ματιά στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας και δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Καλά κάνουμε, ακόμα και όταν ο ανθρωπισμός ή η αλληλεγγύη μας έχουν επετειακό χαρακτήρα. Και πάντα τέτοιες μέρες κάνουμε την σύγκριση ανάμεσα σε κείνους που κλείνουν θέση σε τουριστικούς προορισμούς και σε κείνους που δυσκολεύονται να βρουν τα απαραίτητα για το πασχαλινό τραπέζι.

Αυτή η ιστορία, ξέρετε, έχει δυο όψεις που πρέπει να είναι ισορροπημένες μεταξύ τους. Προφανώς είναι καλό και σημαντικό να σκεφτόμαστε και να βοηθάμε τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, αλλά δεν πρέπει παραλλήλως να λησμονούμε ότι κι εκείνοι που έχουν την δυνατότητα να πάνε ένα τετραήμερο για να γιορτάσουν, δεν τα ‘χουν κλεμμένα τα χρήματα που ξοδεύουν. Τα ‘χουν δουλέψει.

Διότι σε τούτη τη χώρα των αντιφάσεων, μπορεί να παράγουμε όλο και λιγότερα προϊόντα, παράγουμε όμως όλο και περισσότερες ενοχές για να φορτωθούν στις πλάτες των άλλων. Οι κυριαρχούσες ιδέες μιας αμφιλεγόμενης αριστεράς που μας κυβερνά, έχει αυτού του είδους τις ενοχές για ψωμοτύρι.  Όποιος έχει και ξοδεύει είναι de facto ένοχος και κλέφτης, όποιος δεν έχει είναι de facto αδικημένος και καταληστευμένος. Τα πράγματα, ξέρετε, μπορεί να είναι κι έτσι, συνήθως όμως δεν είναι.

Σε τούτη την κοινωνία υπάρχουν λογιών-λογιών άνθρωποι, υπάρχουν όμως ανάμεσα τους οι έξυπνοι και οι προκομμένοι. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να πω ότι ο έξυπνος και ο προκομμένος, δικαιούται μεγαλύτερο κομμάτι κοινωνικού  πλούτου από τον ανόητο και τον τεμπέλη, διότι απλούστατα τον πλούτο αυτόν τον δημιουργεί ο ίδιος. Δικαιούται συνεπώς και να τον νέμεται.

Φυσικά ζούμε σε μια δυτική δημοκρατία και σ’ ένα αστικό καθεστώς που θεωρεί καθήκον του να δίνει (θεωρητικώς) ίσες ευκαιρίες και να αποδίδει μέσω της φορολογίας ένα μέρος των υψηλών εισοδημάτων για να μην περιπίπτουν σε πλήρη ένδεια όσοι δεν είναι τόσο ικανοί ή τυχεροί. Άλλο αυτό όμως κι άλλο να μετατρέπουμε σε νόμο και ιδεολογία την ισοπέδωση των ανθρώπων και των νοικοκυριών στο όνομα μιας θεωρητικής ισότητας. Ας μην μπούμε τώρα σε καθαρά οικονομικές αναλύσεις για το ποιος δημιουργεί τον πλούτο και πως αυτός πρέπει να διανέμεται, ώστε αυτός που τον δημιουργεί να συνεχίσει να το κάνει. Εγώ τα γράφω αυτά διότι βλέπω γύρω μου φαινόμενα ανησυχητικά.

Τα πρώτα χρόνια της κρίσης, όποιος διέθετε ένα εισόδημα παραπάνω ήταν ύποπτος. Η κοινωνική οργή κατευθυνόταν εναντίον του. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, βλέπω να δημιουργείται ένα ευρύ κοινωνικό στρώμα που δεν σκοπεύει να πάρει καμιά πρωτοβουλία για βελτίωση της ζωής του και μαθαίνει να ψευτοζεί από τα επιδόματα. Η Συριζαϊκή πολιτική, προσπαθώντας ορθώς να δώσει κάποια βοήθεια στην ακραία φτωχολογιά, υπέθαλψε και λογικές που λένε ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να εκτρέφει ολοκληρωτικώς τους υπηκόους του.

Αυτή την περίοδο, υπάρχουν δυστυχώς χιλιάδες οικογένειες που αρκούμενες στην σύνταξη μιας γιαγιάς και σε δυο-τρία επιδόματα, αναβάλλουν διαρκώς κάθε πρωτοβουλία που θα τους ανέβαζε πίστα, αλλά με παράλληλο δικό τους κόπο και προσπάθεια. Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος, ξέρετε, να θεωρήσει πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να ζει από την κρατική ελεημοσύνη, δηλαδή από τους φόρους όσων επιμένουν να εργάζονται για να προκόψουν.  Ας έχουμε τον νου μας, διότι αυτή δεν είναι μια υγιής κοινωνία…

Facebook Comments