Κάθε καλοκαίρι ειδικά σε όλους και όλες που ζούμε στην Ελλάδα, είναι γνώριμος ο τρόμος της φωτιάς. Αυτό το καλοκαίρι που παρακολουθούμε το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, τη Σιβηρία και την Υποσαχάρια Αφρική, να γίνονται στάχτη με τεράστιο περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος για το ανθρώπινο είδος, κέρδος ταυτόχρονα μάταιο για ελάχιστους. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Το οικονομικό μας μοντέλο στις φλόγες

Έχει έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι το κλίμα δεν έχει σύνορα και  ότι οι επιπτώσεις από κάθε σπατάλη και καταστροφή των φυσικών πόρων του πλανήτη δεν περιορίζονται γεωγραφικά, πολλώ δε μάλλον εθνικά. Ο φλεγόμενος Αμαζόνιος είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα των όσων συμβαίνουν στον κόσμο μας και πως αυτά συνδέονται με το τι μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης επιθυμούμε, ως κοινωνίες. Ο νεοφιλελεύθερος πλην όμως μικρόνους και παραδόπιστος, πρόεδρος της Βραζιλίας Ζ. Μπολσονάρου, αρνητής του ανθρωπογενούς της κλιματικής κρίσης, δεν πιστεύει ότι η ανάπτυξη και η προστασία του περιβάλλοντος μπορούν να συμβαδίσουν και επικροτεί την επεκτατική καταπάτηση του Αμαζονίου. Γίνεται ξεκάθαρο ότι, οι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους φυσικές υποδομές, δε μπορούν να είναι έρμαια στις κατά καιρούς διαθέσεις ηγετών, αλλά πρέπει να υπάγονται σε διεθνές καθεστώς προστασίας.  Με αγανάκτηση όμως παρακολούθησα και τη συνεδρίαση των επτά πιο αναπτυγμένων χωρών στον κόσμο, των G7 στο Μπιαρίτζ, να προσφέρουν μόλις 20 εκατομμύρια δολάρια για να συνδράμουν στην κατάσβεση των πυρκαγιών που μαίνονται στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, την ώρα που η ΕΕ εισάγει κάθε χρόνο από τη Βραζιλία, σχεδόν μισό δισεκατομμύριο ευρώ σε βοδινό κρέας και 821 εκ. ευρώ σόγια

Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να εξασφαλίσει ότι  η συνεργασία με τις χώρες Μερκοσούρ θα λειτουργεί σε ένα τέτοιο πλαίσιο που θα διασφαλίζει τη βιώσιμη χρήση των πόρων. Την περασμένη εβδομάδα, καταθέσαμε μαζί με τους συναδέλφους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σχετικά με το εάν σκοπεύει να παγώσει ή να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις για την εμπορική συμφωνία ανάμεσα στην ΕΕ και τις χώρες Μερκοσούρ (Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Παραγουάη), και να λάβει συγκεκριμένα μέτρα κατά της αυξανόμενης αποψίλωσης του Αμαζονίου όπως κι αν προτίθεται να αναλάβει πρωτοβουλία ώστε να διασφαλίζεται ότι οι εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον Αμαζόνιο, θα αποδεικνύουν πως για την παραγωγή των προϊόντων τους, δεν προκαλούν αποδάσωση και αποκαθιστούν τα οικοσυστήματα που πλήττονται από τις δραστηριότητές τους.

Αναγκαιότητα συντονισμένης ευρωπαϊκής δράσης

Στα μέσα Ιουλίου, εν μέσω του Ευρωπαϊκού κύματος καύσωνα ρεκόρ, πρότεινα τη θέσπιση ενός Διαρθρωτικού Ταμείου για την Κλιματική Αλλαγή, όπως πχ το Ταμείο Περιφερειακής Aνάπτυξης του ΕΣΠΑ , το οποίο θα δώσει τη δυνατότητα συντονισμού των δράσεων μεταξύ των διάφορων πολιτικών της ΕΕ, που αυτή τη στιγμή είναι κατακερματισμένες και θα συνεισφέρει στην απλοποίηση των διαδικασιών που χρειάζεται να ξεκινήσουν άμεσα με σκοπό την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Η νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα Φον ντε Λάιεν άλλωστε, αναφέρθηκε λεπτομερώς στις κλιματικές προκλήσεις λέγοντας ότι επιβάλλεται να γίνουν τολμηρά βήματα και να κάνουμε περισσότερα για τη μείωση ρίπων κατά 55% ως το 2030. Προεκλογικά, αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα για μια Νέα Πράσινη Συμφωνία για την Ευρώπη λέγοντας ότι θα εργαστεί για τον πρώτο νόμο περί ανθρακικής ουδετερότητας το 2050. Μίλησε ακόμη για το όραμα της να καταστεί η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων , μια τράπεζα κλίματος  μέσω της οποίας θα υλοποιηθούν μεγάλες αναπτυξιακές επενδύσεις που είναι απαραίτητες για τη μετάβαση στη μετά ανθρακική οικονομία.

Ως Έλληνας ευρωβουλευτής, εκπρόσωπος του “Κόσμου”, μέλος της πολιτικής ομάδας GUE/NGL και μέλος της Επιτροπής Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας Τροφίμων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θα συμμετέχω στα τέλη Σεπτεμβρίου στη Σύνοδο Κορυφής των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη για τη Κλιματική Δράση και θα περιμένω το σχέδιο του πρωθυπουργού μας κ.Κ..Μητσοτάκη για τη θέση της χώρας μας σε όλα αυτά τα σύγχρονα και εκκωφαντικά ζητήματα για την επιβίωσή των κοινωνιών μας. Αυτή την ώρα των πράξεων κι όχι των υποσχέσεων, δίνεται η ευκαιρία στον κ. Μητσοτάκη, σε μία κρίσιμη παγκόσμια Σύνοδο, να αποδείξει όσα δήλωσε προεκλογικά, ότι το κλίμα είναι στις βασικές και άμεσες προτεραιότητές του. Στην ίδια Σύνοδο, θα παρουσιαστεί η πρόοδος κάθε χώρας ως προς την εκπλήρωση των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης έως το 2030. Δεκαεπτά στόχους (17) και εκατό εξήντα εννέα (169) επιδιώξεις που υπέγραψαν πριν από τέσσερα (4) χρόνια, πάλι στην Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο 2015, 193 κράτη, όλα τα μέλη του ΟΗΕ ως τα ελάχιστα προ απαιτούμενα για να ζούμε όλοι σ’ ένα βιώσιμο πλανήτη και σε πιο δίκαιες κοινωνίες.

Ακόμα περισσότερο και για αυτά, θα περιμένω με αγωνία να ακούσω επιχειρήματα, προτάσεις και αποτελεσματικές λύσεις, μετρήσιμες αν όχι επιτελικές, από τον σημερινό πρωθυπουργό, στo πλαίσιο της συνθήκης που είχε υπογράψει ο Αλέξης Τσίπρας. Η Βιώσιμη Ανάπτυξη απαιτεί όχι μόνο σχεδιασμό αλλά και συνέχεια και κυρίως συναίνεση και συν αντίληψη του μεγέθους και της κρισιμότητας του προβλήματος

Το 2030 μας αφορά όλους

Και για τη χώρα μας όμως το 2030 είναι έτος ορόσημο. Συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους, μιας παγκόσμιας πρωτοπορίας ως το αρχαιότερο έθνος κράτος εκτός του πυρήνα του Διαφωτισμού. Κατά τη γνώμη μου, ένα κράτος, ως οντότητα με υπόσταση, όραμα και ευθύνη , οφείλει να επαναπροσδιοριστεί και να αναστοχοθετηθει  ενώ αντίθετα η προσπαθεια  αυτοπροοσδιορισμού του ως αποτέλεσμα επανάστασης θα είναι οπωσδηποτε ατελέσφορη. .  Αν τον 19ο αιώνα η δημιουργία ενιαίου εθνικού αφηγήματος αποτελούσε πρωτοπορία, σήμερα η επανάσταση πρέπει να είναι οικουμενική και πανανθρώπινη. Για αυτόν ακριβώς το λόγο την ευλογεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο ενώ είχε φυσικά αφορίσει εκείνη του 1821. Ο κόσμος μας καίγεται, κυριολεκτικά, και δε χρειάζεται να περιμένουμε το 2021 για να καταλάβουμε ότι η μόνη επαναστατική, πατριωτική αλλά και φιλότιμη πράξη μέχρι τότε, είναι να αποφασίσουμε πώς θα συμβάλει η χώρα μας στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και να έχουμε σχεδιάσει και συμφωνήσει τις πολιτικές θέσεις με μετρήσιμα αποτελέσματα για το αύριο αυτής της χώρας, για την επιβίωσή μας ως οικονομία και κοινωνία και εν τέλει ως έθνος-κράτος σε αυτή τη μόνη Γη.

Η πρότασή μου είναι, εν μέσω (εγ)κλιματικής αδράνειας, να επικεντρωθούμε στον ριζοσπαστικό και προοδευτικό μετασχηματισμό της χώρας μας, προς την κατεύθυνση μίας δίκαιης και βιώσιμης ανάπτυξης ως το 2030 κατά τα διεθνή πρότυπα. Σε αυτό το πλαίσιο, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να τιμήσουμε την επαναστατική φύση των Ελλήνων, είναι να επικαιροποιήσουμε μέχρι το 2021 την μελέτη που πραγματοποίησε η Τράπεζα της Ελλάδας το 2011 για τις «Περιβαλλοντικές, Οικονομικές και Κοινωνικές Επιπτώσεις της Κλιματικής Αλλαγής στην Ελλάδα». Η ομφαλοσκόπηση δεν ωφελεί σήμερα κανέναν, ούτε υπάρχει λόγος να μάθουμε πόσες τρίχες είχε το μουστάκι του Καραϊσκάκη.  Με τα εργαλεία που έχουμε πλέον στα χέρια μας και ονομάζονται Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης, την οικουμενική γλώσσα επικοινωνίας με μετρήσιμους δείκτες που χρησιμοποιεί ήδη η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, άρα και η Ελληνική, ιδού στάδιον δόξης λαμπρό .

Facebook Comments