Η αβάσταχτη βιαιότητα της “μη βίας”

Σπάζω το παράθυρο και μπαίνω στο σπίτι σου. Κάθομαι στον καναπέ, και για να σε καθησυχάσω, σού λέω ότι δεν έχω σκοπό να μείνω, απλώς θα με φιλοξενήσεις για λίγο μέχρι να πάω να κάνω το ίδιο στο σπίτι του γείτονα. Μαθαίνω ότι ο γείτονας έχει βάλει σιδεριές παντού και το εγχείρημά μου δυσκολεύει. Αλλάζω σχέδια. Σου ανακοινώνω ότι θα μείνω στο σπίτι σου μέχρι να πείσεις εσύ τον γείτονα να με δεχτεί. Εσύ προσπαθείς, αλλά ο γείτονας είναι αμετάπειστος. Θυμώνω και σου κάνω το σπίτι λαμπόγυαλο. Εσύ οφείλεις να μου φέρνεις φαγητό, ρούχα, και φάρμακα τα οποία αν δεν μ’ αρέσουν θα σου τα πετάξω στα μούτρα. Κι όταν τα σπάω μέσα στο σπίτι σου, οφείλεις να με κοιτάς με κατανόηση και να μου μιλάς ήρεμα για να με καλμάρεις. Αν μου πεις «σήκω και φύγε» ή αν τολμήσεις να φωνάξεις την αστυνομία είσαι ένας βίαιος φασίστας!

Αυτή την άποψη βέβαια, πολύ πιθανόν να την ασπάζεται και η αστυνομία ή μάλλον ο πολιτικός της προϊστάμενος γιατί, και να ’ρθει, θα μου πει “σας παρακαλώ κύριε, μπορείτε να βγείτε από το σπίτι του ανθρώπου;” Φυσικά εγώ δεν θα το κουνήσω ρούπι, και η αστυνομία θα πει “καλά, όπως θέλετε κύριε, εμείς μια συμβουλή δώσαμε” και θα αποχωρήσει άπρακτη.

Αυτού του είδους τα προβλήματα οι οργανωμένες κοινωνίες τα έχουν λύσει εδώ και 4000 χρόνια τουλάχιστον. Όταν η ζωή ξεπέρασε το στάδιο του νόμου της ζούγκλας, οι κοινωνίες συμφώνησαν να φτιάξουν νόμους και ανέθεσαν την ευθύνη της εφαρμογής τους σε θεσμούς στους οποίους παραχώρησαν το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Εδώ και 4000 χρόνια οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι όταν κάποιος επιμένει να μη συμμορφώνεται με τον νόμο, ο μόνος τρόπος που θα τον υποχρεώσει να το κάνει είναι η βία. Σήμερα, νόμιμη βία δικαιούται να χρησιμοποιεί η αστυνομία και σε ειδικές περιπτώσεις ο στρατός. Η Ελλάδα της αριστερής παράνοιας αυτό δεν το έχει καταλάβει ακόμα. “Με τη βία θα τους αναγκάσετε να φύγουν από την Ειδομένη;” ρωτάει έκπληκτος, γουρλώνοντας τα μάτια ο δημοσιογράφος του πρωινάδικου έναν “κυβερνητικό παράγοντα”. Ο άλλος ξεροβήχει, ξεροκαταπίνει, δεν ξέρει τι να πει και ψελλίζει ένα “ε, να, πιστεύουμε ότι με διάλογο και καλή θέληση θα βρεθεί λύση”.

Εν τω μεταξύ, η σιδηροδρομική γραμμή έχει κλείσει, μεταφορές δεν γίνονται, κι όσες εταιρείες διακινούσαν τα προϊόντα τους, δεν μπορούν να το κάνουν. Αποτέλεσμα: εισοδήματα χάνονται, νέα λουκέτα προστίθενται στα παλιά, άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά. Αυτό δεν είναι βία για την παρανοϊκή αριστερά. Οι άνθρωποι στων οποίων τα χωράφια έχουν εγκατασταθεί οι “θα μείνω εδώ όσο γουστάρω” εμποδίζονται από το να τα καλλιεργήσουν. Αυτό δεν είναι βία για την παρανοϊκή αριστερά. Οι επαγγελματίες του τουρισμού στα νησιά, που περιμένουν την καλοκαιρινή σεζόν για να ζήσουν, βλέπουν τις κρατήσεις να ακυρώνονται, την περιουσία τους να απαξιώνεται κι αν έχουν πάρει δάνειο, την κατάσχεση να έρχεται. Αυτό δεν είναι βία για την παρανοϊκή αριστερά. Οι κάτοικοι του κέντρου, πλέον και του Πειραιά, δεν τολμούν να ξεμυτίσουν από την πόρτα τους. Αυτό δεν είναι βία για την παρανοϊκή αριστερά.

Αλλά πότε το να κάνεις ό,τι γουστάρεις χωρίς επιπτώσεις θεωρήθηκε βία από την παρανοϊκή αριστερά; Τα μουτζουρώματα κτηρίων και πινακίδων, το “γράφω και κολλάω ό,τι μου καπνίσει όπου μου καπνίσει”, οι καταλήψεις, οι αποκλεισμοί δρόμων, οι βανδαλισμοί, η πυρπόληση αυτοκινήτων, κτηρίων και ανθρώπων, το “άβατο” των Εξαρχείων, ο τραμπουκισμός, οι ξυλοδαρμοί ακόμα και η δολοφονία αντιπάλων ήταν δικαιολογημένες αντιδράσεις “ευαίσθητων δημοκρατών” στον… φασισμό του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή την παράνοια την σιγοντάρησαν οι πάντες: τα ΜΜΕ, οι “διανοούμενοι”, ο δήθεν αστικός κόσμος. Άλλοι ευθέως κι άλλοι εμμέσως, ανακαλύπτοντας ελαφρυντικά, την ώρα που τα βλαστάρια τους έφτιαχναν μολότωφ στο γκαράζ της Πόρσε του μπαμπά.

Ε, λοιπόν, όχι! Μεγαλύτερη βιαιότητα από το δόγμα της “μη βίας” δεν υπάρχει. Όχι μόνο αναγκάζει φιλήσυχους, αθώους ανθρώπους να υφίστανται τα πάνδεινα αλλά παγιώνει στο σύνολο του πληθυσμού το συναίσθημα του απροστάτευτου, του πολίτη ενός ανύπαρκτου κράτους, στο οποίο δύναμη, άρα και πιθανότητες επιβίωσης, έχει μόνο το οργανωμένο έγκλημα, ποινικό και πολιτικό.

Αν θέλουμε μια πραγματικά ειρηνική κοινωνία, ο μόνος τρόπος για να την έχουμε είναι η νόμιμη βία: άτεγκτη, ισοπεδωτική για οποιονδήποτε παρανομεί, χωρίς πολιτικά φίλτρα για το πότε εφαρμόζεται και πότε όχι, και, φυσικά, χωρίς ψευδοανθρωπιστικά κριτήρια. Οι καταληψίες της Ειδομένης της πλατείας Βικτωρίας και του Πειραιά είναι κατ΄αρχήν ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ μετανάστες. Μπήκαν στη χώρα παράνομα κι ο νόμος προβλέπει τουλάχιστον τρίμηνη ΦΥΛΑΚΙΣΗ και τουλάχιστον 1.500 ευρώ ΠΡΟΣΤΙΜΟ για τον καθένα. Αν θέλουμε να έχουμε σύνορα. Αλλιώς να επισημοποιήσουμε το ξέφραγο αμπέλι για να αποκτήσουμε ακόμα μια διεθνή πρωτοτυπία. Η παράνομη είσοδος, λοιπόν, σημαίνει ΣΥΛΛΗΨΗ και κράτηση μέχρι να εξακριβωθεί ποιος είναι πραγματικά πρόσφυγας πολέμου και ποιος βρήκε πόρτα ανοιχτή και χώθηκε. Μα, μπορείς να συλλάβεις 10.000 άτομα; Φυσικά! Αν χρειαστεί να επέμβει ο στρατός, θα επέμβει ο στρατός. Και θα μείνουν υπό κράτιση σε κέντρα όπως τα σημερινά. Ναι, με ανθρώπινες, αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Αλλά υπό ΚΡΑΤΗΣΗ!

Όσοι προέρχονται πραγματικά από εμπόλεμες περιοχές της Συρίας θα προωθηθούν στην Ευρώπη σύμφωνα με τις ποσοστώσεις και οι υπόλοιποι θα έχουν τις εξής δύο επιλογές: ή φεύγουν για τη χώρα τους αμέσως (με αεροπορικό εισιτήριο δώρο από τις ΜΚΟ…) ή πληρώνουν το πρόστιμο, εκτίουν την ποινή και απελαύνονται μετά. Θα τους δινόταν η δυνατότητα δωρεάν τηλεφωνικής επικοινωνίας με όλη την παρέα που περιμένει στο Πακιστάν ή στην Τουρκία το “πράσινο φως”. Ο δρόμος για την παράνομη μετανάστευση δεν κλείνει στο Αιγαίο. Κλείνει στο τηλέφωνο. Όταν τα ξαδέρφια στο Πακιστάν ή στο Αφγανιστάν ακούσουν τον επίδοξο μετανάστη να τους λέει: “Καρντάσια, είμαι στη φυλακή και θα με απελάσουν. Τζάμπα τα λεφτά που έδωσα και η ταλαιπωρία που έφαγα. Μην έρθετε.”

Ναι, λοιπόν, δια της βίας θα φύγει. Αλλά είναι απείρως μικρότερη βία από αυτό που γίνεται σήμερα σε όλη τη χώρα και απείρως μικρότερη τραγωδία από το να μαζεύεις καραβανιές πτώματα από τη θάλασσα. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ΄ αυτόν τον μάταιο κόσμο.