Η πρόσφατη συντριπτική νίκη του Φρανσουά Φιγιόν στο κόμμα του, όπου πήρε το χρίσμα της γαλλικής δεξιάς για να είναι υποψήφιος πρόεδρος της χώρας δεν είναι κάτι που πρέπει να το δούμε σαν μεμονωμένο γεγονός.  Υπάρχει ο κίνδυνος να δούμε το δέντρο και να μην δούμε το δάσος. Και εδώ πρόκειται για την τιτάνια σύγκρουση που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή εντός του δυτικού κόσμου, δηλαδή εντός της Ευρώπης και της Αμερικής, και πρόκειται για σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών κοσμοθεωριών. Μία σύγκρουση η έκβαση της οποίας μπορεί να αλλάξει εντελώς την Ευρώπη όπως την ξέρουμε.

Οι θιασώτες του κυρίαρχου πολιτικού κατεστημένου ήθελαν υψηλές κρατικές δαπάνες οι οποίες θα γινόντουσαν επιδόματα προς ορισμένες κοινωνικές ομάδες που στη συνέχεια τις κρατούσαν στην εξουσία. Αυτό συνέβαινε τόσο στις ΗΠΑ όπου η υψηλή φορολόγηση των δημοκρατικών τσάκισε τη μεσαία τάξη προκειμένου να εξασφαλίσει επιδόματα σε Λατίνους και έγχρωμους. Αντίστοιχα στην Ευρώπη ο πολίτης είχε να χρηματοδοτήσει με τους φόρους του τους κρατικοδίαιτους και τους επιδοματούχους της χώρας του αλλά και επιπλέον τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών με τους υπαλλήλους τους και τα ταξίδια τους. Κύριοι εκφραστές του πολιτικού κατεστημένου αυτού ο Φρανσουά Ολάντ, ο Πιέρ Μοσκοβισί, η επίτροπος Φρεντερίκα Μογκερίνι, ο ΖΚ Γιουνκέρ, η Ανγκελα Μέρκελ και άλλοι στην Ευρώπη και φυσικά στην Αμερική η κυβέρνηση Ομπάμα και όσοι βρίσκονται πίσω από το ίδρυμα Κλίντον. Όλοι αυτοί  είχαν πάνω κάτω την ίδια ατζέντα και πιο συγκεκριμένα:

1. Προκάλεσαν πολιτικές κρίσεις στη Μέση Ανατολή οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα ανθρωπιστικές κρίσεις και χάος στη Λιβύη, στη Συρία και αλλού. Στη συνέχεια ενθάρρυναν την μαζική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση από τις χώρες στις οποίες δημιούργησαν χάος, με μελλοντική προοπτική πολιτογράφησης των μεταναστών. Αυτό σημαίνει φθηνά εργατικά χέρια, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας αλλά και υψηλή ανεργία, καθήλωση των μισθών των νέων της Ευρώπης και εξαθλίωση τους, καταστροφή του κοινωνικού ιστού, ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, υπογεννητικότητα των Ευρωπαίων.

2. Συνεχίζουν την πολιτική της  πολύ υψηλής φορολογίας και αναδιανομής του πλούτου από τις επιχειρήσεις και την ιδιωτική οικονομία προς ορισμένες κοινωνικές ομάδες που τους στηρίζουν εκλογικά(Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και στη Γαλλία, στη Γερμανία, Σουηδία και αλλού) και προσπαθούν να επιβάλουν την ίδια πολιτική ως “αντίδοτο” για την κρίση στις χώρες που μπήκαν σε κάποιο είδος μνημονίου. Ευτυχώς εκεί υπήρξαν σθεναρές αντιστάσεις από χώρες όπως η Ιρλανδία, η Κύπρος, η Ισλανδία, η Ουγγαρία κλπ.

3. Εντείνουν την σύγκρουση με τη Ρωσία σε όλους τους τομείς. Προκάλεσαν την Ουκρανική κρίση στην προσπάθεια τους να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ ανατολικότερα παρά τις συμφωνίες που είχαν γίνει μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου (ακόμα και ο ίδιος ο Κίσινγκερ έχει παραδεχτεί ότι η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ γιατί αυτό θα προκαλούσε την αναβίωση του ψυχρού πολέμου). Προκάλεσαν τον Συριακό εμφύλιο με σκοπό την ανατροπή ενός φιλειρηνικού αλλά και φιλορωσικού καθεστώτος προκειμένου να το αντικαταστήσουν με ισλαμικό χαλιφάτο. Με αφορμή τα παραπάνω άσκησαν εξαντλητικές πιέσεις στις χώρες της Ευρώπης για εμπάργκο και διακοπή των εμπορικών σχέσεων με τη Ρωσία. Και εκεί όμως υπήρξαν σθεναρές αντιδράσεις από την Ουγγαρία, την Αυστρία, την Πολωνία και την Τσεχία.

Το αδιέξοδο στο οποίο έφερε την Ευρώπη η προαναφερθείσα συμμορία πολιτικών είναι φανερό σε όλα τα επίπεδα καθώς δεν έφερε μόνο υψηλή ανεργία, χάος, ανασφάλεια και καταστροφή του κοινωνικού ιστού στην Ευρώπη αλλά δημιούργησε επιπλέον διαδοχικές πολιτικές κρίσεις και εμφυλίους πολέμους στη μέση ανατολή. Οι καταστροφικές συνέπειες της επέμβασης στη Λιβύη δημιούργησαν ένα άνευ προηγουμένου χαοτικό εμφύλιο. Στη δυτική Συρία η κατάσταση δείχνει να ελέγχεται πάντως από τον Άσαντ όμως χωρίς την επέμβαση της Ρωσίας θα είχε προηγηθεί ολοκαύτωμα του χριστιανικού πληθυσμού της χώρας και θα είχε παγιωθεί το ισλαμικό κράτος. Επιπλέον οι χώρες της Ευρώπης – μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα – επλήγησαν από το ρωσικό εμπάργκο ενώ η γειτονική Τουρκία επωφελήθηκε τα μέγιστα.

Η Εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική ήρθε σαν πισωγύρισμα σε όλα αυτά. Δεν σηματοδοτεί μόνο μία νέα αρχή στις σχέσης Δύσης Ρωσίας αλλά και μία διαφορετική αντιμετώπιση στο μεταναστευτικό πρόβλημα, και επιπλέον στο πρόβλημα της ελλιπούς ανταγωνιστικότητας των χωρών της δύσης σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν είναι τυχαία η αντίδραση από τους Μοσκοβισί και Μέρκελ όταν έγινε γνωστή η νίκη Τραμπ σε μία Ευρώπη με πολίτες δύο κατηγοριών – τους γραφειοκράτες που είναι οι σύγχρονοι κομισάριοι ενός καπιταλιστικού συστήματος που εν τέλει μόνο καπιταλιστικό δεν είναι – και τους εκτός κρατικής επιχορήγησης πολίτες που ζουν στην ανασφάλεια. Οι πρώτοι δυσαρεστήθηκαν με την νίκη του Τραμπ. Θα προτιμούσαν χίλιες φορές να επικρατήσουν οι αιμοσταγείς Κλίντον γιατί εάν επικρατήσει η ιδεολογία του μικρότερου κράτους – λιγότερων φόρων, οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι των Βρυξελλών όπως και οι απανταχού στην Ευρώπη διορισμένοι κομισάριοι, θα αισθανθούν τις καρέκλες τους να τρίζουν.

Η Ευρώπη με επικρατούσα την κοσμοθεωρία του κρατισμού δεν έχει κανένα μέλλον. Θα παράγει μόνο νέους άνεργους-εργαζόμενους χωρίς προοπτικές για το μέλλον, γραφειοκράτες και συνταξιούχους ενώ θα προσπαθεί να επιλύσει το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας με εξαθλιωμένους μετανάστες από χώρες του τρίτου κόσμου. Η κρατικοδίαιτη ελίτ και κάποιοι βιομήχανοι ίσως επωφεληθούν. Εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών όμως θα εξαθλιωθεί. Όσον αφορά την Αμερική, με εθνικό χρέος 19 τρισεκατομμύρια δολάρια δεν δύναται να χρηματοδοτεί στρατιωτικές επεμβάσεις στην άλλη άκρη του κόσμου ούτε να παριστάνει τον παγκόσμιο χωροφύλακα. Και για να μπούμε και στην ουσία του θέματος, δεν μπορεί ο Αμερικανός πολίτης να χρηματοδοτεί επάπειρο το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο και τους προμηθευτές όπλων οι οποίοι μέσω πανίσχυρων λόμπι πιέζουν εδώ και δεκαετίες για μία άκρως επιθετική Αμερικανική εξωτερική πολιτική.

Το αδιέξοδο στην Αμερική έφερε τον Τραμπ. Στην Ευρώπη όλα δείχνουν ότι θα έχουμε τον Φρανσουά Φιγιόν πρόεδρο της Γαλλίας ο οποίος ανήγγειλε την απόλυση 500.000 δημοσίων υπαλλήλων, δραστική μείωση φόρων, περιορισμό της μετανάστευσης και εξομάλυνση των σχέσεων με τη Ρωσία. Η ισχυρότερη αντίπαλος του, η Μ Λεπέν, έχει παρόμοια ατζέντα. Δεν αποκλείεται να δούμε επίσης την αποκαθήλωση των χριστιανοδημοκρατών στην Γερμανία και την επικράτηση πιο μετριοπαθών πολιτικών όπως ο Σοσιαλιστής Ziegmar Gabriel αλλά και την άνοδο πολιτικών με πιο ξεκάθαρα αντιμεταναστευτική και φιλορωσική ατζέντα όπως την Frauke Petry του κόμματος Alternative for Germany (AfD). Στην Πολωνία και στην Ουγγαρία πάντως οι έντονα αντιμεταναστευτικές πολιτικές κυριαρχούν με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα που έγινε στην Ουγγαρία και που έδειξε ότι το 90% είναι ενάντια στην παράνομη μετανάστευση. Στις περισσότερες χώρες της ανατολικής Ευρώπης επίσης οι φορολογικοί συντελεστές βρίσκονται κοντά στο 10% και  ως αποτέλεσμα αυτού απολαμβάνουν σταθερής οικονομικής ανάπτυξης και αύξησης του μέσου εισοδήματος ενώ το αντίστροφο συμβαίνει στη Γαλλία και στη Γερμανία οι οποίες επιπλέον έχουν και το κόστος της απορρόφησης των παρανόμων μεταναστών που βρήκαν τα σύνορα ερμητικά κλειστά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Συμπερασματικά η αλυσιδωτή αντίδραση που ξεκίνησε στην Αμερική όπως όλα δείχνουν θα επεκταθεί και στην Ευρώπη ανατρέποντας την κυρίαρχη ιδεολογία και την ελίτ που την εκφράζει. Αν τα καταφέρουν οι νέες πολιτικές δυνάμεις να παγιωθούν θα δούμε μία Ευρώπη με μικρότερο κράτος – εθνικό και υπερεθνικό – χαμηλότερη φορολόγηση αλλά και μία Ευρώπη φρούριο. Κάπου στο βάθος εμφανίζεται και πάλι το όραμα του Ντε Γκωλ που ήθελε τα σύνορα της Ενωμένης Ευρώπης να επεκτείνονται από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.

Όλοι θυμούνται ότι έφτασε στο σημείο να τραβήξει τη Γαλλία από το ΝΑΤΟ και να επιδιώξει στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία. Παγίωσε τη Γαλλία ως πυρηνική δύναμη και άσκησε ανεξάρτητη πολιτική από την υπόλοιπη δύση. Η Γεωπολιτική προσέγγιση του Ντε Γκωλ αναβιώνει και σήμερα στην Ευρώπη με εκφραστές όπως ο Φρανσουά Φιγιόν και τους Σοσιαλιστές στη Γερμανία. Εάν αυτά τα δύο κάστρα χαθούν από την παρούσα πολιτική και οικονομική ελίτ, θα ακολουθήσει με ταχύτητα και η υπόλοιπη Ευρώπη. Τεράστιες αλλαγές θα επέλθουν και αναμφίβολα θα επηρεαστεί και η χώρα μας.

Οι καινούριοι πολιτικοί εκφραστές όμως θα πρέπει να ανατρέψουν και τα αδιέξοδα στα οποία η προηγούμενη ελίτ έφερε την Ευρώπη, να ξαναφέρουν την χαμένη ευημερία στον μέσο Ευρωπαίο πολίτη, να λύσουν το πρόβλημα της υπογεννητικότητας και να απαντήσουν στις εξωτερικές προκλήσεις. Το αν θα το καταφέρουν όπως όλα δείχνουν θα το μάθουμε προσεχώς.

Facebook Comments