Ο υπουργός τρολ και η λάσπη

Τις ημέρες της σφοδρής κακοκαιρίας του Ιανουαρίου όλοι είδαμε τις φωτογραφίες του καταυλισμού της Μόριας στη Λέσβο με τις σκηνές ανάμεσα στα χιόνια και στις λάσπες. Ο αρμόδιος Υπουργός, Γιάννης Μουζάλας,  ο οποίος αρχικά είχε δηλώσει ότι οι μετανάστες είχαν μετακινηθεί από τις σκηνές, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι στον καταυλισμό συνέχισαν να ζουν άνθρωποι, αλλά έσπευσε να ρίξει την ευθύνη στους ξενοδόχους του νησιού και στα τοπικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Τι έμεινε όταν έλιωσαν τα χιόνια;  Οι άνθρωποι που επιβίωσαν και η λάσπη. Τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά.

Αυτή είναι η πρακτική που σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζει το κόμμα του κ. Τσίπρα, ήδη από τα πρώρα χρόνια της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ  ανήγαγε σε επιστήμη την απόθεση των  ευθυνών για την κατάσταση της χώρας, στο παλιό πολιτικό σύστημα: στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Όταν μάλιστα μετά τις εκλογές του 2012 βρέθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έσπευσε να προβάλει το άφθαρτο του Προέδρου σε αντιπαραβολή με τους λεγόμενους Σαμαροβενιζέλους, που ευθύνονταν για όλα τα δεινά του τόπου.

Από εκεί και πέρα όλες οι θεωρίες συνομωσίας και όλα τα σενάρια ανώδυνης εξόδου από τα μνημόνια υιοθετήθηκαν προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει το μεγαλύτερο μέρος του αντιμνημονιακού μετώπου για να κερδίσει την πρώτη θέση και το μπόνους των 50 εδρών. Δεν θα εξετάσουμε εδώ αν ο Αλέξης Τσίπρας ψευδόταν συνειδητά ή είχε αυταπάτες, όπως δήλωσε ο ίδιος για να αποτινάξει τον χαρακτηρισμό του ψεύτη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ λασπώθηκαν ως δειλοί ή συμβιβασμένοι στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη ως ανάλγητοι, προδότες ή αργυρώνητοι.

Πέραν των φιλοσυριζαικών μέσων, μια στρατιά Συριζοτρόλ ανέλαβε αυτό το έργο: να λασπώσει και να τρομοκρατήσει τους πολιτικούς αντιπάλους. Όταν μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ βρέθηκαν στην Κυβέρνηση αυτή τη στρατιά τρολ βρέθηκε στα υπουργικά γραφεία με ΦΕΚ. Η πρακτική παρέμεινε η ίδια: λάσπη στους πολιτικούς αντιπάλους και κυρίως στους νέους προέδρους της Νέας Δημοκρατίας και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Παράλληλα, η Κυβέρνηση προσπαθεί να παγώσει τον χρόνο, περιμένοντας να αλλάξει η διεθνής συγκυρία. Η 2^η αξιολόγηση που έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί τον Φεβρουάριο του 2016, παραμένει στον αέρα. Εξίσου παγωμένες παραμένουν οι πολυπόθητες επενδύσεις, καθώς το κλίμα κάθε άλλο παρά τις ευνοεί. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ προσπαθούν να κρατούν ζεστούς τους δικούς τους οπαδούς, πότε με την απλή αναλογική, πότε τα λεγόμενα κτυπήματα στη διαπλοκή.

Ο Γιάννης Μουζάλας, παρότι δεν ήταν από την αρχή στον ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχθηκε καλός μαθητής και πολύτιμη προσθήκη. «Ευαίσθητος», γλυκομίλητος και τηλεοπτικός κέρδισε από την αρχή τα φώτα της δημοσιότητας, όταν μπήκε στην υπηρεσιακή Κυβέρνηση. Κατόρθωσε να παραμείνει στη θέση του, να αναβαθμιστεί και να ωθήσει στην έξοδο όσους διαφωνούσαν μαζί του. Πέτυχε να παγώνει τον χρόνο και να μεταθέτει τις ευθύνες οπουδήποτε αλλού, στους Τούρκους, στους Ευρωπαίους, στους ξενοδόχους, στους κατοίκους, στις ΜΚΟ, στους ίδιους τους μετανάστες, στις καιρικές συνθήκες. Όλοι και όλα φταίνε εκτός από τον ίδιο.

Ένας υπουργός – τρολ, που φορτώνει τις ευθύνες στους άλλους, αποτελεί τον χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπο μιας Κυβέρνησης, που δημιούργησε πολικές συνθήκες  και εφήμερες «κατασκευές» που σύντομα έλιωσαν και διαλύθηκαν. Το μόνο που αφήνει πίσω της η Κυβέρνηση Τσίπρα είναι θύματα και λάσπη…