Ο Τζίμι Χέιγουορντ στην πρόσφατη ταινία του «Free birds», μέσα από μια κωμωδία κινουμένων σχεδίων, με πρωταγωνιστές δύο θαρραλέες γαλοπούλες, περιγράφει την αγωνιώδη μάχη τους να καταργήσουν το έθιμο που τις θέλει να καταλήγουν ως κύριο πιάτο στο χριστουγεννιάτικο μενού. Στο πλαίσιο αυτό, αποφασίζουν να κλέψουν μια χρονομηχανή και να επιστρέψουν πίσω στο 17ο αιώνα, τότε που ξεκίνησε και η παράδοση να τρώνε γαλοπούλα στις γιορτές, προκειμένου να διορθώσουν τα πράγματα.

Βέβαια, η σχετική προσπάθεια εμπεριέχει σημαντικό βαθμό αδικίας, απέναντι, ας πούμε, στα κοτόπουλα, τα οποία σφάζονται και καταλήγουν στο πιάτο 364 (πλην της συγκεκριμένης εορτής) ημέρες το χρόνο. Και πέραν αυτού, η επιδιωκόμενη ‘διόρθωση’, λογικά εφόσον ξεκινήσει από την αφαίρεση της γαλοπούλας από το εορταστικό πιάτο, θα καταλήξει στην υποκατάστασή της από κάποιο άλλο ζωντανό, καθώς οι εορτάζοντες αποκλείεται να περάσουν τις γιορτές με κύριο πιάτο τα μπρόκολα. Πιθανώς με τα κοτόπουλα και πάλι.

Στην ελληνική κοινωνία, επικρατεί μια μάχη ανάλογη με αυτή των freebirds. Οι γαλοπούλες στο πραγματικό παράδειγμα, είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, των επώνυμων οργανισμών και των συνδικαλιστικών συμφερόντων, οι οποίοι προκειμένου να μην καταλήξουν στο πιάτο της τρόϊκα, παλεύουν με νύχια και με δόντια στη διατήρηση όσων κεκτημένων μπορούν να διατηρήσουν. Με κυρίαρχη τη θέση εργασίας τους. Είτε είναι χρήσιμοι, είτε όχι . Και φυσικά και δω το θύμα, εφόσον πετύχουν τις προσπάθειές τους, θα είναι –εμμέσως πλην σαφώς- τα κοτόπουλα. Δηλαδή οι ανώνυμοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.

Πάνω από 1,2 εκ. άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, ο μισθός πλέον και με νόμο στα € 586 μικτά, αλλά φυσικά ποιος να γυρίσει ταινία γι΄ αυτούς. Το ειρωνικό είναι ότι πριν από μερικά χρόνια δυο πιτσιρικάδες κι ένα μπλογκ, εισήγαγαν έναν νεολογισμό. Αυτόν της «γενιάς των 700 ευρώ», ο οποίος καθιερώθηκε, βρήκε πάμπολλους υποστηρικτές -ακόμα περισσότεροι ταυτίστηκαν- ετοιμάστηκε και σχετικό σήριαλ, αλλά καθώς όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελά, το σήριαλ επανεμφανίστηκε, ως προοπτική μετά από λίγο, με τον τίτλο κομμένο κατά 108 ευρώ.

Πέραν από την καθαρά ανθρώπινη διάσταση του δράματος που σηματοδοτεί το πέρασμα στην ανεργία, ενός πολίτη, είτε αυτός εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, είτε στο δημόσιο, η επανάπαυση των τελευταίων στη σιγουριά του κρατικού κορβανά τους αποδόμησε και ως επαγγελματίες. Αυτή όμως ήταν, καλώς ή κακώς, και η δική τους επιλογή. Και δυστυχώς γι΄ αυτούς, δε μπορούν να κλέψουν μια χρονομηχανή και να επιστρέψουν πίσω, τότε που ξεκίνησε και η παράδοση να «βολέψουμε το παιδί στο δημόσιο», προκειμένου να διορθώσουν τα πράγματα.

Για έναν δραστήριο άνθρωπο όμως ποτέ δεν μπορεί να είναι αργά. Εργάστηκαστον ιδιωτικό τομέα ως υπαλληλικό στέλεχος περισσότερα από 21 χρόνια σε διάφορες εταιρίες. Ελληνικές και ξένες. Μέσα στην κρίση, επέλεξα να φτιάξω τη δικιά μου, γνωρίζοντας ότι η προοπτική της σφαγής του κοτόπουλου μπορεί να εμφανιζόταν κάποια στιγμή στον ορίζοντα. Οι περισσότεροι με αποκάλεσαν τρελλό που ήθελα να γίνω..κόκκορας, καθώς ως γνωστόν οι κόκκορες σφαγιάζονται σε μικρότερη κλίμακα, λόγω του ‘παραγωγικού’ έργου που επιτελούν. Έχω περισσότερα από ένα αφεντικά πλέον, αλλά όμως χαίρομαι κάθε στιγμή που μπορώ να δημιουργώ.

Η ιστορία του –ελληνικού- κόσμου μας δε θα αλλάξει ριζικά. Πάντοτε θα υπάρχουν γαλοπούλες, ίσως λιγότερες, αλλά θα υπάρχουν. Όπως θα υπάρχουν και κοτόπουλα. Το θέμα είναι πόσα από αυτά μπορούν να γίνουν κόκκορες.. Τέτοιοι και τόσοι, που αν λαλήσουν όλοι μαζί,να μπορεί να φέρουν και την άνοιξη.

Facebook Comments