Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι κάλπες και η κυβέρνηση δεν βλέπει μπροστά της κάτι που να την κλονίζει πολιτικά. Το ορατό μέλλον, αντίθετα, της επιφυλάσσει διεθνή στήριξη, με την τρίτη αξιολόγηση να ξεκινά στα μέσα Οκτωβρίου και τους θεσμούς απρόθυμους να δημιουργήσουν μείζον ελληνικό ζήτημα σε τόσο ασταθείς καιρούς. Εσωτερικά, πάλι, ό,τι κι αν κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν φαίνεται ικανό να γεννήσει τις “κοινωνικές αντιδράσεις” των προηγούμενων μνημονίων, ούτε υπάρχουν συμφέροντα ικανά και αποφασισμένα να τους απειλήσουν. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει στα χέρια του καλό φύλλο και χρόνο μέχρι το 2019, όποτε και εφαρμόζεται ένας κρίσιμος γύρος νέων σκληρών μέτρων, για να το παίξει.

Απέναντί του έχει μια κεντροαριστερά σε (απο)σύνθεση και μια ΝΔ που μοιάζει διαρκώς να βρίσκεται ένα βήμα πίσω. Προς την κατέυθυνσή τους προγραμματίζεται να ενταθεί η ρητορική περί “παλιού”, “δεξιάς”, “σαμαροβενιζέλων” και “σημίτηδων” με συνεπή έμφαση στη σύνδεση του χώρου με τον γερμανικό παράγοντα. Παράλληλα, θα ενθαρρύνεται η αποκάλυψη σκανδάλων και ατασθαλιών, που υπονομεύουν το κύρος και το πολιτικό προσωπικό των αντιπάλων. Ακόμα κι αν προβληματίζουν ορισμένους ανθρώπους του Μαξίμου με τον χοντροκομμένο φανατισμό τους, εργαλεία τύπου Μπαξεβάνη ξέρουν καλά τη δουλειά. Ο επικοινωνιακός μηχανισμός θα ενισχυθεί και από το Epsilon, ενώ κανείς δεν δείχνει να βιάζεται για τις άδειες. Η επίθεση αναμένεται διαρκής.

Το τρίτο μνημόνιο, η εξαντλητική φορολογία και η έρπουσα οικονομία δεν αρκούν για να υπονομεύσουν την εκστρατεία. Μέσα στον χειμώνα που έρχεται, ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να βγει (κι) από πάνω. Θα ισχυριστεί ότι το τέλος της χρηματοδότησης του τρίτου προγράμματος σημαίνει πως “έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια” και θα επωφεληθεί αργότερα από την εν καιρώ υλοποίηση της επιθυμίας του Ταμείου, να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα, για να πει ότι “έδιωξε το ΔΝΤ”. Καθώς επανέρχεται στα περί καλοπροαίρετων ψευδαισθήσεων, ο Τσίπρας θα επαναλαμβάνει ότι αυτός “τουλάχιστον δεν έχει κλέψει” και θα ενισχύει το αφήγημα που ταιριάζει απόλυτα με τον μύθο του Αντρέα, ότι, δηλαδή, τώρα ξεκινάει ο ιστορικός κύκλος της “νέας άλλαγής”.

Τα λόγια από μόνα τους, εντούτοις, δεν είναι αρκετά. Η απορρόφηση μέσα από κάθε παράθυρο δεκάδων χιλιάδων υποστηρικτών στο στενό και ευρύτερο δημόσιο αναμένεται επίσης να ενταθεί. Μαζί με όσους διοριστούν, θα κερδιθούν και ορισμένοι μεταξύ εκείνων, που θα ελεηθούν από φιλοδωρήματα του πρωτογενούς πλεονάσματος στο πρότυπο της “13ης σύνταξης” και θα επωφεληθούν από κρατικές παροχές. Φασούλι το φασούλι, μέχρι το φθινόπωρο του 18, ο Τσίπρας μπορεί να είναι έτοιμος να πάει σε εκλογές για να στερήσει από τη ΝΔ την αυτοδυναμία. Εάν, μάλιστα, από κεντρώα απόφαση η χώρα οδηγηθεί τότε σε νέες εκλογές με απλή αναλογική, ενδέχεται ακόμα και να βρεθεί εταίρος ευρέος κυβερνητικού συνασπισμού. Αν όχι, μπορεί να βάλει μπρος για “δεξιά παρένθεση” εν όψει αυτοδιοικητικών, ευρωεκλογών και επόμενης εκλογής ΠτΔ.

Ακόμα κι αν ο πρωθυπουργός δεν μεθοδεύσει εκλογές πριν από το τέλος της θητείας του, αυτή είναι η στρατηγική με την οποία θα πάει στην επόμενη κάλπη: “Τελειώσαμε με το μνημόνιο και είμαστε το νέο που μόλις ξεκίνησε”. Όλα, βεβαίως, αλλάζουν σε περίπτωση που η Μέρκελ, απαλλαγμένη από εκλογικά δεσμά, εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να ταρακουνήσει την Ευρώπη – η πρόταση “ελάφρυνση του ελληνικού χρέους και μετά grexit” παραμένει δημοφιλής στη Γερμανία. Κατά τα άλλα, εφόσον κι ο Κιμ δεν πατήσει το κουμπί, οι αντίπαλοι του Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για μια σκληρή και παρατεταμένη αντιπαράθεση στις πλάτες του “κυρίαρχου λαού”.

Facebook Comments