Nαι, ναι και ναι!

«Οι Έλληνες δεν αξίζει να ζούμε στη μιζέρια, την απογοήτευση και τη διαρκή φτωχοποίηση» είπε το Σάββατο ο Κ. Μητσοτάκης στο Ι. Βελλίδης κι αυτό είναι το πρώτο ομόθυμο «ναι». Ναι δεν μας αξίζει όχι διότι είμαστε 11 εκ «ιδανικοί πολίτες» που αδικούμαστε γενικά κι αόριστα,  αλλά διότι αν από την αρχή της κρίσης είχε εφαρμοσθεί με αποφασιστικότητα, ταχύτητα, τολμηρές μεταρρυθμίσεις και φυσικά  εθνική συνεννόηση μια υπεύθυνη πολιτική, θα είχαμε ήδη περάσει στη φάση της ανάκαμψης. Ναι δεν μας αξίζει διότι αυτά τα 8 χρόνια ισοπέδωσης προς τα κάτω, εκατοντάδες χιλιάδες- εκατομμύρια έντιμοι, παραγωγικοί, συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και αξιόλογοι πολίτες,  έζησαν τον εφιάλτη της  προσωπικής φτωχοποίησης και μετατράπηκαν σε οφειλέτες, άνεργους, ασυνεπείς και απελπισμένους πολίτες. Ναι δεν μας αξίζει διότι η χώρα αυτή αντικειμενικά δεν είναι «μη βιώσιμη»  όμως γονάτισε μετά από αλλεπάλληλα τραγικά πολιτικά λάθη που -κυριολεκτικά αυτή τη φορά-  τα πλήρωσαν στο ακέραιο οι παραπλανημένοι πολίτες-ψηφοφόροι.

Ο Κ. Μητσοτάκης είπε το αυτονόητο αλλά το είπε καθαρά και ξάστερα ίσως για πρώτη φορά σ αυτόν τον τόπο του κρατικοδίαιτου κι αεριτζίδικου καπιταλισμού. Ελπίζοντας ότι το ίδιο καθαρά θα το τηρήσει οψέποτε κυβερνήσει. Μίλησε για τους «επιχειρηματίες που αφήνουν τις επιχειρήσεις τους να χρεοκοπούν, έχουν τα χρήματά τους στην Ελβετία, κάνουν βόλτες με σκάφη στο Αιγαίο και ζητούν κούρεμα δανείων» . Αν βάλετε κι αυτούς που δεν ζητούν κούρεμα αλλά ζητούν το 5%  να κατέχει  το 85% του συνολικού πλούτου τότε η επόμενη φράση του θα αποκτούσε ιδιαίτερο νόημα « Με αυτούς θα είμαι αμείλικτος»  Διότι «αυτοί» οι μεν και οι δε, είναι η παγκόσμια κατάρα της σύγχρονης καπιταλιστικής ασυδοσίας που διαδέχτηκε τον πολύ πιο ισορροπημένο και σε κάθε περίπτωση κοινωνικά αποδεκτό «παραγωγικό καπιταλισμό» του 20^ου αιώνα

Ναι -δεύτερο στη σειρά – για το φορολογικό. «Η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει ήδη εξανεμιστεί. Η μεσαία τάξη διαλύεται»  Ναι λοιπόν διότι η αύξηση των συντελεστών και η επιβάρυνση με δεκάδες νέους φόρους δημιουργεί πέραν όλων των άλλων δεινών  και μια προκλητική θηριώδη αδικία: Επιβάλλεται επι των δηλωθέντων εισοδημάτων, περιουσιών κλπ  και όχι επι των πραγματικών . Δηλαδή εξοντώνει όσους δεν φοροαποφεύγουν ή φοροδιαφεύγουν , κοινώς τους έντιμους και συνεπείς. Η υπερφορολόγηση «παιδί» της ανικανότητας διεύρυνσης της φορολογικής βάσης με πραγματικά κι όχι εικονικά στοιχεία όπως και της εκτεταμένης φοροδιαφυγής, είναι και ένα από τα -πολλά -κορυφαία λάθη στον σχεδιασμό των δανειστών.  «Είμαι αποφασισμένος να πείσω τους εταίρους μας ότι αυτό είναι και προς το δικό τους συμφέρον. Γιατί κανείς δεν κερδίζει τελικά από μια Ελλάδα που καρκινοβατεί και κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας……Δεν μπορώ  να αποδεχτώ την φορολογική εξόντωση της ελληνικής κοινωνίας»

Και τρίτο «ναι» στην Παιδεία, στη μήτρα όλων των καλών και όλων των δεινών μιας κοινωνίας.  Κατάργηση των νόμων Μπαλτά, Φίλη, Γαβρόγλου, τολμηρά «ναι» στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αξιολόγηση των ΑΕΙ και σύνδεση με την χρηματοδότηση αλλά και τέλος στην φοιτητο-φάμπρικα, αυτό το καρκίνωμα που φανταστείτε ότι το έζησα εγώ το 1978  και συνεχίζεται ….40 χρόνια μετά! Με πρώτη κίνηση -κι αυτό ας το εκτιμήσουν γονείς και παιδιά μη- αριστεροί-  τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η οποία, όπως είπε «δεν θα κολλήσει ξανά ούτε μία αφίσα και δεν θα συμμετέχει σε φοιτητικές εκλογές, που θα αφορούν λίγους».

Ναι, ναι και ναι λοιπόν με μία και μόνον μία επισήμανση: Η υλοποίηση των παραπάνω και δεκάδων άλλων πολιτικών, θα πρέπει να γίνει χωρίς καμία καθυστέρηση καμία πολιτικάντικη παλινδρόμηση καμία έκπτωση ή δικαιολογία. Και αυτοί που θα τις υλοποιήσουν θα πρέπει να είναι αποφασισμένοι ότι ήρθαν για να βγάλουν κάστανα από τη φωτιά κι όχι να χτίσουν πολιτικές καριέρες μαζί με χρήσιμες «πλούσιες» γνωριμίες.