Οι Έλληνες αισθάνονται πλέον παραιτημένοι. Οι νέοι που βρίσκονται σε απολύτως δημιουργική ηλικία αισθάνονται επιπλέον διωγμένοι. Η χώρα και οι ανεπαρκείς ηγέτες της τους λένε με τις πράξεις τους ότι μέλλον έχουν μόνο μακριά από τον τόπο τους. Η ελληνική κοινωνία τελικά, όπως συχνά έχει συμβεί στην ιστορία της, νοιώθει πως καλείται να ζήσει σ’ έναν κόσμο, στη διαμόρφωση του οποίου δε μετείχε. Πως πρέπει να ζήσει με κανόνες και όρους που δεν αποφάσισε. Μα ο άνθρωπος, και φυσικά μια ολόκληρη κοινωνία, πάντα θέλουν να ζουν σε πλαίσιο με κανόνες που και οι ίδιοι επηρεάζουν και συγκροτούν.

Ποιος αλήθεια ευθύνεται που αισθανόμαστε πλέον τόσο αδύναμοι; Η απάντηση οφείλει να είναι σαφής και καθαρή. Πριν και πάνω απ’ όλες τις αιτίες, φταίει καθοριστικά το παλιό και νοσηρό πολιτικό σύστημα και προσωπικό της χώρας. Αυτό που κυβερνούσε ως χθες και ορθώς καταδικάστηκε, αυτό που κυβερνά σήμερα και υποδύθηκε προς στγμήν το διαφορετικό μα είναι τόσο παρωχημένο και ιδιοτελές κι αυτό που θέλει να κυβερνήσει ξανά αύριο γιατί απλώς άλλαξε βιτρίνα στο νεκρό όμως μαγαζί της οικογενειοκρατίας και της κομματικής επετηρίδας. Αλήθεια, αυτό μας αξίζει; Να φοβόμαστε και ν’ ανακυκλώνουμε τα ίδια; Τότε να ξέρουμε πως θα έχουμε και τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα. Όμως μπορούμε διαφορετικά αν θέλουμε.

Πώς η Ελλάδα πορεύεται συνήθως σ’ έναν κόσμο που δε συνδιαμορφώνει ποτέ η ίδια με αυτές τις ανεπαρκείς και ιδιοτελείς ηγεσίες; Με δυο τρόπους. Είτε μίζερα, με ηττοπάθεια και παθητικά προσαρμοσμένη, χωρίς να ορίζει τη μοίρα της, είτε πετροβολώντας απ’ έξω με σπασμωδικές ενέργειες και μεγαλοστομίες πολιτικών που απλά ξεγελούν τους πολίτες. Γιατί ως εκεί μπορεί και ξέρει το παλιό πολιτικό σύστημα και προσωπικό που ως εδώ μας έφεραν.

Όμως υπάρχει άλλος δρόμος και είναι τώρα ο καιρός να τον χαράξουμε και να τον περπατήσουμε. Είναι ο δρόμος της ενεργού συμμετοχής. Των πολιτών στην πολιτική και της χώρας στο διεθνές γίγνεσθαι. Είναι ο δρόμος του δημιουργικού καθορισμού της νέας ταυτότητας του τόπου και των πολιτών εντός του κόσμου στον οποίο ζούμε. Και ταυτότητα σημαίνει αναγνώριση της ιδιαιτερότητας που κάθε λαός έχει. Η Ελλάδα που οφείλουμε να χτίσουμε θα είναι ο τόπος στον οποίο θα συναιρούνται ο Λόγος και το Αίσθημα. Θα είναι ο τόπος στον οποίο θα συναντώνται υπερβατικά η σκέψη και η γνώση με την ιδιοσυγκρασία και τον ψυχισμό. Κι έτσι ο Έλληνας θα είναι πολίτης με βαθύτερη αυτοσυνείδηση, ένας πιο καθολικός άνθρωπος που θα ορίζει το μέλλον του, θα είναι δημιουργικός, θ’ αποφασίζει και δε θ’ ακολουθεί, θα γνωρίζει και δε θα παραμυθιάζεται από λαϊκισμούς πολιτικάντηδων της μίας ή της άλλης πλευράς. Είναι ο μόνος τρόπος για να μην υπάρχουμε απλώς ως μουσείο ή εξοχική κατοικία του σύγχρονου κόσμου.

Σε τούτη την Ελλάδα, θ’ αμφισβητούμε τους εαυτούς μας κι έτσι θ’ ανακαλύπτουμε και θα χτίζουμε την ολοένα και πιο αυθεντική εκδοχή μας.

Σε τούτη την Ελλάδα θα συζητάμε με παρρησία τα πάντα γιατί μόνο έτσι οικοδομείς σχέση με το μέλλον και τις δυνατότητές που σου δίνει.

Σε τούτη την Ελλάδα δε θα προσαρμοζόμαστε μα θα προσαρμόζουμε και θα δημιουργούμε.

Σε τούτη την Ελλάδα δε θα φοβηθούμε την απελευθέρωση από το παλιό, θα τολμήσουμε την κίνηση και την ελευθερία προς το αληθινά νέο και διαφορετικό.

Σε τούτη την Ελλάδα δε θα συρθούμε σε αναγκαστικές ιστορικές επιλογές αλλά θα επιλέξουμε να μπούμε επιτέλους στην Ιστορία.

Σε τούτη την Ελλάδα που θα ξέρει πού πηγαίνει και συνειδητά θα περπατά το δρόμο της, δε θα υπάρχουν εχθροί. Θα υπάρχουν μόνο εκείνοι που με άλλα μάτια θα βλέπουν πλέον τη χώρα, που με σεβασμό θ’ αντιμετωπίζουν έναν λαό που ξέρει τι θέλει. 

Σε τούτη την Ελλάδα θα υπάρχει η χαρά της ζωής και όχι μια κανονικότητα της κακομοιριάς.

Σε τούτη την Ελλάδα θα υπάρχουν ιδέες που εμπνέουν και όχι ιδεοληψίες που ακρωτηριάζουν.

Σε τούτη την Ελλάδα θα νικήσει η ηθική της Ευθύνης και της Εμπιστοσύνης και όχι η ηθική του ιδιοτελούς ατομικού συμφέροντος σε όλα. 

Γιατί το καλό του ενός ατόμου, κοινό καλό όλων είναι.

Γιατί το καλό ενός λαού τελικά, κοινό καλό όλων των λαών είναι.

Facebook Comments