Εδώ Δαμασκός. Τις νύχτες από τα περίχωρα ακούγονται σποραδικές εκρήξεις, που κάνουν τα δωμάτια να αντηχούν ανατριχιαστικά. Τη μέρα η πόλη αναζητά ό,τι σώζεται από την κανονική της ψυχή στους δρόμους, στις αγορές και τα καφενεία. Κι όμως, τα πράγματα εδώ μοιάζουν πιο τίμια, πιο ξεκάθαρα απ΄ότι στην Αθήνα, όπου ο “πόλεμος” (σε εισαγωγικά, διότι δεν νοείται πραγματική σύγκριση) λαμβάνει χώρα πίσω από κλειστές πόρτες ανάμεσα σε μια χούφτα ισχυρούς και διεχέεται στα τάιμλαιν, στις οθόνες, στην αίθουσα της ολομέλειας.
 
Εδώ, στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, ο πόλεμος, που μόνο εμφύλιος δεν είναι και διαρκεί σχεδόν όσο και η ελληνική κρίση, τελειώνει, η κυβέρνηση νικά, ο κόσμος ξέρει ποιος είναι ποιος, οι διαχωριστικές είναι σαφείς, ο εχθρός γνωστός και οι σύμμαχοι ακόμα πιο ξεκάθαροι. Με τη Ρωσία, τους Άραβες εθνικιστές (βλ. Χεζμπολάχ) και το Ιράν εναντίον τζιχαντιστών (“λάιτ” και Ισλαμικού Κράτους), Ισραήλ, ΗΠΑ και “νέας τάξης” – τόσο απλά. Με το κεφάλαιο της χώρας συστρατευμένο γύρω από τον Άσαντ και το λαό συμπαγή.
 
Εκεί, στην Ελληνική Δημοκρατία, τίποτα δεν είναι σαφές και όλα μοιάζουν διπρόσωπα και βρώμικα. Η κυβέρνηση παίζει διπλό παιχνίδι με Ευρώπη και Αμερική, η δραχμή υπάρχει πάντα στον ορίζοντα, τα συμφέροντα τη μία γλείφουν και την άλλη απειλούν. Ακροδεξιοί αντισημίτες κυβερνούν με αριστερούς παλαιστινολάγνους με τις ευλογίες του Ισραήλ και τις πλάτες των ΗΠΑ, υπουργοί έχουν το ακαταλόγιστο, η αντιπολίτευση ορκίζεται εμμονικά σε μία γερμανική Ευρώπη, που αυτοκτονεί, και ο λαός ζει με εμφυλιακές ρητορικές.
 
Εδώ οι καθημαγμένες πόλεις αναπνέουν ξανά, η οικονομία ξαναπαίρνει δειλά-δειλά μπρος, ξένες επενδύσεις είναι όντως ευπρόσδεκτες, κυρίως, υπάρχει αισιοδοξία μετά την καταστροφή. Εκεί, η καταστροφή βαθαίνει, πολιτικοί δεμένοι χειροπόδαρα από τους χρηματοδότες τους αλληλοσπαράσσονται και τα ΜΜΕ ερμηνεύουν σύμφωνα με το χρώμα του χρήματος των προστατών τους. Στη Δαμασκό θρηνεί κανείς νεκρούς. Στην Αθήνα αντιμετωπίζει νεκροζώντανους. Ευχή, να αναθαρρήσουμε χωρίς να ισοπεδωθούμε.

 

Facebook Comments