Το μοντέλο της κυπριακής διάσωσης άνοιξε τον ασκό του Αιόλου ως προς την επινοητικότητα των μέτρων, που μπορεί να σκεφθούν και να επιβάλουν οι διασώστες για την αντιμετώπιση των κρίσεων. Πλέον, τα πάντα είναι πιθανά και ουδείς πολίτης με περιουσιακά στοιχεία μπορεί να αισθάνεται σίγουρος ότι δεν θα θιγεί η περιουσία του…

Η γερμανική οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt» συγκέντρωσε διάφορες απόψεις για τα πιθανά μέτρα και ιδού οι εκτιμήσεις:

Σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης έγινε σαφές ότι οι καταθέτες θα εισφέρουν στον χειρισμό της κρίσης. Τα όρια μεταξύ μετόχων, πιστωτών και καταθετών έχουν καταργηθεί. Αυτοί που έχουν χρήματα καλούνται να πληρώσουν τα χρέη – ουσιαστικά γίνεται μία μεταφορά από τους αποταμιευτές προς τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες…

Ακόμη και οι αποταμιευτές σε μία «σίγουρη» οικονομία, όπως στη Γερμανία, θα υποστούν απώλειες από φόρους και από τον συνδυασμό χαμηλών επιτοκίων και υψηλότερου πληθωρισμού…

Ευρύ πεδίο για νέες ιδέες φορολόγησης έχει η ακίνητη περιουσία στις χώρες της ευρωζώνης. Η μέση αξία της ακίνητης περιουσίας ανά Ιταλό, για παράδειγμα, ανέρχεται στα 164.000 ευρώ και στη Γερμανία μόλις στα 76.000 ευρώ. Οταν η Ιταλία έχει δημόσιο χρέος 2 τρισ. ευρώ προφανώς δεν είναι δίκαιο να πληρώνουν οι φορολογούμενοι των υπολοίπων χωρών και οι Ιταλοί να μένουν άθικτοι. Μόνο η φορολόγηση της διαφοράς στη μέση αξία θα απέφερε πολλά έσοδα στα δημόσια ταμεία…

Μία άλλη ιδέα, που μπορεί να γίνει πράξη, είναι η υποχρέωση των πλουσίων να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. Το πρότεινε πέρυσι το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (DIW), με το στέλεχός του Στέφαν Μπαχ να δηλώνει τότε ότι αυτό το μέτρο «είναι ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής εξυγίανσης»…

Tο Ινστιτούτο έχει «ρίξει» και την ιδέα της φορολόγησης όλων των στοιχείων ενεργητικού άνω των 250.000 ευρώ στην ευρωζώνη με ποσοστό 10%. Στη Γερμανία αυτό το μέτρο θα απέφερε στα δημόσια ταμεία 230 δισ. ευρώ, θίγοντας μόνο το 8% του πληθυσμού. Βεβαίως, η υλοποίηση της ιδέας με τα σημερινά δεδομένα στη γερμανική οικονομία πιθανότατα θα προσέκρουε στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, όμως σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, εάν ένα κράτος δεν μπορεί να εισπράξει χρήματα με άλλους τρόπους, το μέτρο αυτό μπορεί να επιβληθεί χωρίς εμπόδια…

Αλλο μέτρο, που ίσως σκεφτούν οι πολυμήχανοι διασώστες: Η εθνικοποίηση των κεφαλαίων των ιδιωτικών συνταξιοδοτικών ταμείων. Αυτά τα ταμεία διαχειρίζονται τεράστια ποσά, γεγονός που κάνει τους διασώστες να «τρέχουν τα σάλια τους» από την επιθυμία να τα «βάλουν χέρι». Στην πράξη αυτό έγινε στην Αργεντινή στη δεκαετία του 90, που μετέφερε ανεπισήμως 20 δισ. ευρώ από τα ιδιωτικά ταμεία στο εθνικό ταμείο συντάξεων – άσχετα αν τελικά τα προβλήματα δεν επιλύθηκαν…

Επειδή και στα «καθ ημάς», ακούγονται νέες «μαύρες τρύπες» και πιθανά νέα μέτρα, ας έχουμε στο μυαλό μας τις παραπάνω «σκέψεις» των διασωστών μας. Ειδικά όταν ολοκληρωθεί το περίφημο «περιουσιολόγιο»…

ΧΑ: Από την εξαιρετική ανάλυση του Μάνου Χατζηδάκη για τα αποτελέσματα των εισηγμένων, επιλέγω το «δια ταύτα» για τις εταιρείες, που ξεχώρισαν λόγω μεγεθών κερδοφορίας, που συνοδεύονται από «δυνατές ταμειακές ροές, συγκράτηση περιθωρίων και εξαγωγική δραστηριότητα». Σε αυτήν την κατηγορία βρίσκονται οι Τέρνα Ενεργειακή, ΟΤΕ, Motor Οil και Jumbo, ενώ θετική εικόνα είχαν και τα Ελληνικά Πετρέλαια, η ΕΥΔΑΠ, ο Σαράντης, το Πλαίσιο και ο ΟΛΘ…

Στον δρόμο της ανάπτυξης επιστρέφουν οι ΗΠΑ, όπως υποστηρίζει σε ετήσια έκθεσή του ο ΟΟΣΑ, ενώ παρόμοια εκτίμηση έχει και το Ινστιτούτου ASPEN. Κινητήριος μοχλός είναι η αύξηση της κλασικής βιομηχανικής παραγωγής, με εκτίμηση ότι το ποσοστό της βιομηχανίας στο ΑΕΠ θα είναι της τάξεως του 15% μέχρι το 2025, δημιουργώντας 3,7 εκατ. περισσότερες θέσεις εργασίας σε σχέση με σήμερα στον κλάδο της μεταποιητικής βιομηχανίας…

Βασικός παράγοντας στην εξέλιξη αυτή θα είναι το φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα, που θα δώσει ώθηση στα πεδία παραγωγής που απαιτούν μεγάλες ποσότητες ρεύματος, όπως είναι η χημική βιομηχανία και η βιομηχανία μετάλλου…

 

Marketnews

Facebook Comments