Η τροπή που πήραν για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα τον Ιούνιο του 2015 ήταν αναπάντεχη. Το περήφανο «Όχι» έγινε «Ναι», το τρίτο Μνημόνιο με βαριά μέτρα και ύψος δανεισμού 86 δις ευρώ, και η σθεναρή αντίδραση Π. Λαφαζάνη στην Βουλή οδήγησαν στην απόφαση των πρόωρων εκλογών. Όμως, για να μην τον αδικούμε, δεν ήταν εύκολο για τον Αλέξη Τσίπρα να βγει και να πει στον κόσμο «κάνω εκλογές γιατί έχασα την δεδηλωμένη, γιατί έχασα από τους δανειστές, γιατί δεν έχω λεφτά να μοιράσω, γιατί δεν έχω τίποτα να υποσχεθώ».

Έτσι γεννήθηκε το περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα».

Η ιδέα ήταν απλή: βγαίνεις και υπόσχεσαι. Κι επειδή από το 2012 έως το 2015 έκανες το ίδιο και πιάστηκες να ψεύδεσαι, τώρα είσαι πιο προσεχτικός. Βγαίνεις και υπόσχεσαι κυρίως πράγματα που μπορεί να εφαρμοστούν χωρίς την σύμφωνη γνώμη των θεσμών και ακόμα καλύτερα, χωρίς χρηματοδότηση. Ζητήματα που αφορούν την θεσμική λειτουργία του κράτους, και ζητήματα ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων φιγουράρουν πρώτα πρώτα στο νέο αφήγημα.  Και από εκεί και πέρα βλέποντας και κάνοντας.

Τι γίνεται όμως στην πράξη;

Εάν οι θεσμοί αποτέλεσαν το ανάχωμα για την εφαρμογή των παρδαλών εξαγγελιών και υποσχέσεων προς τους πάντες για έναν οικονομικό παράδεισο, το ανάχωμα για την εφαρμογή πολλών εξαγγελιών που αφορούν την περίφημη δικαιωματική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο κυβερνητικός εταίρος: οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.

Οι επιτελείς του Μαξίμου σε άψογη συνεργασία με την Βουλή και το κόμμα κατάφεραν χωρίς να δημιουργούν καθόλου θόρυβο να πετύχουν το ακατόρθωτο. Να ‘περνούν’ από το Κοινοβούλιο βασικά κομμάτια του «παράλληλου προγράμματος» όπως είναι η δυνατότητα να λειτουργούν ιδιωτικά αποτεφρωτήρια από Δήμους, και η ιθαγένεια, με τις ψήφους κομμάτων της ..αντιπολίτευσης.

Τα πρόσωπα παίζουν σημαντικό ρόλο. Εάν δεν υπήρχε ένας Νίκος Βούτσης στην Βουλή να χειρίζεται με ‘αόρατη μαεστρία’ και χωρίς να προκαλεί, τις ευαισθησίες ΔΗΣΥ, Ποταμιού και να ‘παίζει’ με τις εσωτερικές αντιθέσεις της ΝΔ, το σχέδιο δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοστεί.  Ο ρόλος του ΠτΒ θα πρέπει να αναγνωριστεί από το Μαξίμου. Ο ρόλος κορυφαίων στελεχών που ‘μπαινοβγαίνουν’ στην κυβέρνηση κρατώντας τα αριστερά ‘μπόσικα’ επίσης είναι καταλυτικός. Εκεί ξεχωρίζει το δίδυμο Φίλη-Σκουρλέτη.

Το σχέδιο αθόρυβης εφαρμογής του παράλληλου προγράμματος προχωρούσε ομαλά και παρήγαγε αποτελέσματα. Οι δύσμοιροι βουλευτές είχαν κάτι να λένε στα κομματικά ακροατήρια το σαββατοκύριακο. Και ο Αλέξης Τσίπρας στις ολοένα και σπανιότερες ζωντανές συνεντεύξεις του επίσης είχε έργο να παρουσιάσει (με αφετηρία τις υποσχέσεις του Σεπτεμβρίου του 2015).

Μέχρι που κατατέθηκε η νομική αλλαγή ταυτότητας φύλου. Εντέχνως στο ίδιο νομοσχέδιο ‘κόλλησε’ και η δημιουργία του Εθνικού Παρατηρητηρίου για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Η άρνηση ΝΔ και ΔΗΣΥ να ψηφίσει εάν πρώτα δεν υπήρχε η καταρχήν στήριξη από τον κυβερνητικό εταίρο αιφνιδίασε την πλειοψηφία. Καταρχήν γιατί έγινε ‘με τον δικό της τρόπο’ δηλαδή αθόρυβα και ακαριαία.  Οι εκπρόσωποι ΝΔ και ΔΗΣΥ αυτή την φορά συγκρατήθηκαν και δεν έκαναν καμία διαρροή.

Το κοινοβουλευτικό μπλοκάρισμα στρίμωξε τον κυβερνητικό εταίρο, που τελικά αποφάσισε να κατεβάσει μόνος του βρακάκι, κατά την λαϊκή έκφραση.

Είναι αυτό η αρχή του τέλους της ενδοκυβερνητικής συνοχής; Ίσως. Γεγονός είναι πως για πρώτη φορά εξαφανίζονται οι ‘κόκκινες γραμμές’ των ΑΝΕΛ στο δικό τους ακροατήριο.

Η άνεση της πλειοψηφίας  να υλοποιεί βελούδινα την δικαιωματική ατζέντα της ικανοποιώντας τον σκληρό πυρήνα της κομματικής της βάση και ταυτόχρονα να ‘προφυλάσσει’  το πατριωτικό κεντροδεξιό ανάχωμά της στην κοινωνία μέσω των ΑΝΕΛ χάνεται.

Παρά την αλλαγή «πολιτικού φύλου» και των δύο κυβερνητικών εταίρων, η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να ξετυλίξει ένα αφήγημα ότι εφαρμόζει μια προς μία τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ‘παράλληλου προγράμματος’ με το οποίο εξελέγη το Σεπτέμβριο του ’15, δυσκολεύει.

Facebook Comments