Ως πότε θα πληρώνουμε τα κρατικά λάθη;

Τι φταίει που για εβδομήντα ημέρες με ευθύνη του κρατικού μηχανισμού δεν γίνονται αγοραπωλησίες στα ακίνητα; Υπάρχει κάποιο κρυφό σχέδιο για ακόμη πιο ραγδαία απαξίωση των ακινήτων των οποίων οι τιμές είναι ακόμη ψηλά για τους ενδιαφερόμενους ξένους; Είναι σε εξέλιξη κάποια μεθόδευση σκοτεινών κέντρων ενάντια στα ελληνικά νοικοκυριά, που ας μην ξεχνάμε, είχαν επενδύσει πάνω από 80% του πλούτου τους σε ακίνητα; Πρόκειται για κρατικό δάκτυλο ώστε να βρεθούν οι πολίτες σε αδυναμία πληρωμής, να χάσουν τα ακίνητα τους και να κυριαρχήσει η νέα κρατική πλατφόρμα πλειστηριασμών ακινήτων;

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ευφάνταστα σενάρια για να μην πω θεωρίες συνομωσίας που ακούγονται στην αγορά. Και ακούγονται με αφορμή το μέγα φιάσκο που οδήγησε στο πάγωμα των αγοραπωλησιών για χρόνο που φτάνει ήδη το 20% της χρονιάς και προβλέπεται να αυξηθεί. Φοβάμαι ειλικρινώς ότι η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο τραγική.

Κατά τη γνώμη μου δηλαδή το παγκοσμίως απίστευτο φαινόμενο αδυναμίας αγοραπωλησιών με κρατική ευθύνη, μια περίπου απαγόρευση δηλαδή-σε ελεύθερη υποτίθεται οικονομία- δεν κρύβει από πίσω κάποιον σκοτεινό σκοπό ή κάποιον δαιμόνιο ξένο εγκέφαλο. Μάλλον είναι απλώς αποτέλεσμα της εγγενούς δυσλειτουργίας του κρατικοπολιτικού μας συμπλέγματος.

Δεν είναι ότι μπορούν να κάνουν τα συνωμοτικά που τους κατηγορούν δηλαδή, είναι ότι δε μπορούν αν κάνουν τα απλά που πρέπει. Μια απλή μεταβατική διάταξη αρκούσε για να μη νεκρώσουν την αγορά. Τους τα λέγαμε, δεν μας άκουσαν. Αλλά και τι κίνητρο έχουν εδώ που τα λέμε;

Σκεφθείτε το απλά: θα τιμωρηθεί κανείς για το ότι πρότεινε ανεφάρμοστες διατάξεις νόμου; Θα χάσει κανείς τον ύπνο του γιατί άργησε να βγάλει ερμηνευτικές εγκυκλίους; Θα απωλέσει έσοδα ή θα του μειώσουν από το εφάπαξ; Όχι βέβαια! Οι άνθρωποι που φέρουν την ευθύνη για το ότι χάσαμε το 20% της χρονιάς μιας ήδη ισχνής αγοράς ενώ τα έξοδα μας τρέχουν  δε χρειάζεται να ανησυχούν.

Για να είμαι ειλικρινής, ως άνθρωπο της δράσεως, δε με ενδιαφέρει καθόλου ποιος φταίει-που εδώ που τα λέμε είναι φως φανάρι.  Με ενδιαφέρει όμως το τι μπορεί να γίνει. Και με ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο μια έντιμη συμφωνία κυρίων.

Αφού λοιπόν το κράτος απαγορεύει πρακτικώς τη ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων,  ας σταματήσει να ζητάει τόκους για τις οφειλές προς το δημόσιο για αυτό το διάστημα. Πώς μπορεί να χρεώνει τόκους σε κάποιον που οφείλει φόρους όταν δεν του παρέχει τη δυνατότητα να πουλήσει για να πληρώσει;

Στους χιλιάδες θιγόμενους επαγγελματίες μήπως θα πρέπει αναγνωρίζοντας την αποκλειστική δική του ευθύνη για το φιάσκο, να μας ελαφρύνει κατά το αντίστοιχο των ασφαλιστικών εισφορών  ΟΑΕΕ και ΙΚΑ καθώς και των τελών επιτηδεύματος; Δε λέω τα λοιπά έξοδα που ούτως ή άλλως κάνουμε. Αυτά που μας ζητάει το κράτος το οποίο δε μας αφήνει να δουλέψουμε λέω.

Σας φαίνεται τραβηγμένο; Κι όμως δε λέω να πληρώσουν αυτοί που φταίνε, λέω απλώς να μην την πληρώσουμε ξανά και ξανά εμείς που αποδεδειγμένα δεν φταίμε!

Δεν πιστεύω ότι θα έχουμε πραγματική ελάφρυνση. Κανένα δικαστήριο δε θα αποκαταστήσει τα έσοδα μας και κανένας δικαστικός λειτουργός δε θα εισηγηθεί να εισπράξουμε αυξημένο εφάπαξ. Δεν υπάρχει τζιροδικειο, όπως επιτυχημένα χαρακτηρίστηκε. Αλλά, δεν πρέπει κάποτε να αρχίσουν να αισθάνονται όσοι επιβάλουν ανεφάρμοστους νομούς ότι κάτι μπορεί να χάσουν όταν αποφασίσουν να πειραματιστούν ή μάλλον να αλλάξουν τα φώτα στην αγορά που πληρώνει τα προνόμια τους;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το κρατικοπολιτικό σύμπλεγμα είναι ότι ποτέ δεν έχει αναγκασθεί να πληρώσει για τα λάθη και τις παραλείψεις του. Ως πότε όμως θα τα πληρώνουμε όλα εμείς;