Τα προβλήματα και οι λύσεις τους πολλές φορές είναι απλά. Δεν υπάρχει ανάγκη να εντυπωσιάζεις με βαρύγδουπες επιστημονικές εκφράσεις και δυσνόητα νούμερα στατιστικής. Ειδικά όταν γνωρίζεις ένα θέμα πραγματικά καλά και θες να δώσεις ουσιαστικές προτάσεις.

Με αυτή την παρέμβαση, θέλω να δώσω την εικόνα που υπάρχει αυτή την στιγμή στον  κλάδο της ναυτιλίας. Ένα κλάδο που η χώρα μας έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα και οφείλει να το αξιοποιήσει.

Μας έχουν συνηθίσει όταν μιλάμε για ναυτιλία, το μυαλό μας να πηγαίνει κατευθείαν σε εφοπλιστές, βίλλες, Offshore εταιρίες, κοσμική ζωή, εύκολα κέρδη. Είναι όμως έτσι;

Από την παραγωγική δραστηριότητα του κλάδου, έχουμε καθαρή εισροή συναλλάγματος δισεκατομμυρίων δολαρίων κάθε χρόνο. Παράλληλα όμως έχουμε πολλαπλασιαστικά οφέλη, καθώς επηρεάζει και άλλους κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας : Προμηθευτές, ξενοδοχεία, ακίνητη περιουσία, εμπόριο, υπηρεσίες.

Έμμεση αλλά σημαντική, είναι η επίδραση στην κατανάλωση που προέρχεται από τους μισθούς των εργαζόμενων. Ενώ στον κλάδο απασχολούνται άμεσα 34.000 εργαζόμενοι, χρηματοδοτεί πάνω από 180.000 θέσεις εργασίες, σύμφωνα με μελέτη του ΙΟΒΕ.

Στην Ελλάδα στο χώρο της ναυτιλίας δραστηριοποιούνται εκατοντάδες εταιρείες διαφόρων ειδών άμεσα εξαρτώμενες από αυτήν, με εργασίες που κατά 90% φέρνουν ξένο συνάλλαγμα, δηλ. έσοδα για την χώρα, συνεισφέροντας θετικά στην διαμόρφωση του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της χώρας. Είναι εταιρείες που εξυπηρετούν τόσο τα ελληνικών συμφερόντων, όσο και τα ξένα πλοία που δένουν στην χώρα μας για μεταφορά εμπορευμάτων.

Ναυλωτές, ναυπηγεία, επισκευαστές πλοίων, εταιρείες ρυμουλκήσεων και ναυαγιαιρέσεων, ναυτικών πρακτορεύσεων, ναυλομεσιτών, επιχειρήσεων τροφοδοσίας και πετρέλευσης πλοίων, κατασκευαστών-επισκευαστών-επιθεωρητών ναυτικών μηχανών και εξοπλισμού, ναυτικά δικαστήρια καθώς επίσης και μια τεράστια βιομηχανία θαλάσσιου τουρισμού και ένα σωρό άλλες υποκατηγορίες εργάζονται καθημερινά στον χώρο .

Και εδώ έρχεται πάλι το κράτος να γίνει τροχοπέδη σε έναν από τους πλέον υγιείς κλάδους της οικονομίας μας.

Εγκαταστάσεις Λιμανιών; Μηδέν. Παράδειγμα η Ελευσίνα που ανήκει στον Λιμένα Πειραιώς και είναι ο προορισμός πλέον των φορτηγών πλοίων, όχι μόνο δεν έχει τα απαιτούμενα να υποστηρίξει τα πλοία που έρχονται, μα ούτε φώς να υποστηρίξει νυχτερινές εργασίες.

Υποστήριξη Λιμένων με οδικές αρτηρίες, τραίνα κλπ; Πρωτόγονες έως ανύπαρκτες.

Να μην μιλήσουμε για τα συνδικάτα των λιμενεργατών που ανεβάζουν το κόστος φόρτο/εκφόρτωσης  ενός πλοίου σε απαγορευτικά επίπεδα.

Ναυπηγο-επισκευαστική; Οι πρώτες ύλες και τα υλικά είναι παγκόσμια σχεδόν στα ίδια επίπεδα. Τι είναι αυτό που κάνει τους πλοιοκτήτες να αποφεύγουν τα δικά μας ναυπηγεία και να στέλνουν τα πλοία τους σε Τουρκία , Βουλγαρία κλπ.; Μα φυσικά σαν πρώτο λόγο είναι η συνέπεια παράδοσης και δευτερευόντως το κόστος. Κι εδώ αντί να υπάρχει πειθαρχία, οργάνωση και αποτελεσματικότητα, υπάρχει η κλίκα και το χάος (εκτός λιγοστών εξαιρέσεων).

Μαρίνες; Ποιες Μαρίνες; Με εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής, θα μπορούσαμε να φιλοξενούμε όλα τα κότερα της Μεσογείου.. Αλλά και εδώ, αντί να φτιάξουμε ένα απλό νομικό πλαίσιο φιλοξενίας, προτιμούμε να τις πουλάμε. Φυσικά ο κρατικός μηχανισμός ούτε κατά διάνοια θέτει προϋποθέσεις επενδύσεων στον χώρο αυτό από εγχώριους επενδυτές.

 Τα Πανεπιστήμιο Πειραιά και Αιγαίου, οι σχολές Ναυπηγών Μηχανολόγων-Μηχανικών, οι σχολές εμποροπλοιάρχων τυγχάνουν παγκόσμιας αναγνώρισης στον κλάδο και θα  μπορούσαν να προσελκύουν μεγάλο αριθμό σπουδαστών από όλο τον κόσμο, μα είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό χωρίς την ελάχιστη προβολή. Ο Πειραιάς έπρεπε να είναι το παγκόσμιο κέντρο εκπαίδευσης της ναυτιλίας,

Τέλος είναι αδιανόητο σε ένα από τα ισχυρότερα και πιο σημαντικά ναυτικά κράτη του κόσμου, την Ελλάδα, η Ελληνική Σημαία και ο Ελληνικός Νηογνώμονας να κατέχουν την τελευταία θέση. Ο τελευταίος δε, να μην βρίσκεται στη λίστα της διεθνούς ένωσης νηογνωμόνων.

Ήμασταν αυτοί που διδάξαμε την εμπορική ναυτιλία στην Κορέα, στην Κίνα, στην Τουρκία και καταλήξαμε άλλη μία φορά ουραγοί. Όλα πρόχειρα, όλα στο πόδι. Στην μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, η κυβέρνηση είτε αποφασίζει να καταργεί το Υπουργείο Ναυτιλίας, είτε να το λειτουργεί με άσχετους Υπουργούς.

Τις προάλλες η κα. Κεφαλογιάννη εξήγγειλε με στόμφο και χαρά ότι ο τουρισμός ανοίγει νέες θέσεις εργασίας. Δεν αμφιβάλλω, μα αυτός είναι ο στόχος μας; Ένας λαός τραπεζοκόμων και καμαριέρων;  Την στιγμή που η Ελλάδα συμμετέχει στο παγκόσμιο εμπόριο με τους Έλληνες πλοιοκτήτες, την στιγμή που υπάρχει το know-how, η εμπειρία, η γεωστρατηγική θέση, το ανθρώπινο δυναμικό (είτε επιστημονικό είτε τεχνικό) που μπορεί να παρέχει υπηρεσίες υψηλών προδιαγραφών, εμείς επιμένουμε  στο Greek musaka;;

Με αυτό το άρθρο ήθελα να απεικονίσω τα προβλήματα, αλλά και τις ευκαιρίες, στον τομέα της ναυτιλίας. Ένα κλάδο που η χώρα μας έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα και οφείλει να το αξιοποιήσει. Σας μεταφέρω την αγωνία που έχουμε όλοι εμείς που τον ζούμε από μέσα, όχι από κάποιο γραφειοκρατικό κυβερνητικό οργανισμό.

Η κυβέρνηση αρέσκεται να μιλάει για επενδύσεις και ανάπτυξη αόριστα και θεωρητικά. Ξεχνάει όμως κάτι βασικό.  Στην κοινωνία, η πραγματική οικονομία δεν αποτελεί θεωρία, αλλά πράξη.

Η σχέση του έθνους μας με τη θάλασσα είναι κάτι πολύ παραπάνω από συγκυριακή. Αν δεν αξιοποιηθεί για την παραγωγή πλούτου, δεν θα είναι αμέλεια. Θα είναι έγκλημα.

Facebook Comments