Είμαι της άποψης, ότι οι μεγάλες αλλαγές και επαναστάσεις, δεν γίνονται από ανθρώπους του λαού, αλλά από μεγαλοαστούς, μορφωμένους σε διεθνή πανεπιστήμια και χορτασμένους, πολιτικά και υλικά. Αυτό έχει δείξει και η ιστορία.

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά η πτώση της μεταπολίτευσης ξεκίνησε από τον ΓΑΠ (μεγαλοαστός, πολιτικός 3ης γενεάς) το 2009 και όχι από τον Τσίπρα (παιδί του λαού), την κερκόπορτα την άνοιξε ο Παπανδρέου και τρύπωσε ο Τσίπρας, απλά είχαμε την ατυχία να είναι περιορισμένων δυνατοτήτων και οι δύο.
Το έναυσμα το έδωσε ο Πάγκαλος, άλλος μεγαλοαστός πολιτικός γενεών, με το αμίμητο “μαζί τα φάγαμε”, κανείς δεν κατάλαβε τι εννοούσαν τότε.
 
Θα σας πτωχεύσουμε όλους και τα δέκα εκατομμύρια, γιατί οι χίλιοι πολιτικοί της μεταπολίτευσης τα κάναμε αχταρμά, αυτό εννοούσαν.
 
Όλοι ξέρουμε πλέον, ότι ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί.
Δεν φταίει το παιδί όταν οι γονείς του, τον πάνε σε ιδιωτικό σχολείο, του δίνουν χρήματα να αλλάζει κινητό κάθε χρόνο και να πηγαίνει για ποτό και δεν έχουν, αλλά δανείζονται ή κάνουν κακή διαχείριση οι γονείς και στα 18 του λένε του παιδιού, ξέρεις κάτι, δεν έχεις να σπουδάσεις, είσαι χρεωμένος μάλιστα και μην μιλάς γιατί τόσα χρόνια σου παρείχαμε τα πάντα και περνούσες κι εσύ καλά.
Τι μας λες ; Εμένα με ρώτησες ; Και στο κάτω κάτω, να δούμε ποιος έφαγε, τι.
Έτσι είναι, οι πολιτικοί μας είναι οι γονείς μας, αυτοί μας λένε τι θα κάνουμε, αυτοί παίρνουν τις αποφάσεις, εμείς είμαστε ακόλουθοι.
 
Τέλος πάντων, φτάσαμε στο σήμερα, φτωχοί και μόνοι καουμπόιδες.
Ποιος θα ηγηθεί του κινήματος “ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί” ;
Ποιος θα ξηλώσει όλο το πολιτικό σύστημα και την οικογενειοκρατία ;
Ποιος θα εγκαθιδρύσει την αξιοκρατία ;
Ποιος θα επιβάλει την τάξη και την νομιμότητα ;
Ποιος θα μας παρακινήσει να κάνουμε και κάτι για τους εαυτούς μας ;
 
Κάποιοι νόμισαν ο Τσίπρας, δεν τους κατακρίνω, λογική η σκέψη τους, αλλά ο Τσίπρας μπορεί να κάνει (και έκανε) μόνο το 20% από τα παραπάνω, τα υπόλοιπα και σημαντικότερα θα τα κάνει κάποιος που προέρχεται από το σύστημα και ξέρει πως να το ξηλώσει.
Ίσως κάποιος σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που ξέρει από οικογενειοκρατίες και είναι χορτασμένος και γνωρίζει πως κινείται το σύστημα για να το σκοτώσει.
 
Το αν θα τα καταφέρει είναι θέμα τύχης, ηγετικών ικανοτήτων και διεθνών συγκυριών.
Δημοφιλής σαν τον Τσίπρα, δεν θα γίνει πάντως, αλλά μπορεί να είναι χρήσιμος για τον τόπο.
Η μεσαία τάξη πάντως έδειξε τον δρόμο στις επαγγελματικές εκλογές, θέλουν ανθρώπους χρήσιμους και ικανούς και όχι οικογένειες και κόμματα.
 
ΥΓ. Αφορμή για το άρθρο, μου έδωσε ένα άρθρο του φίλου Παζόπουλου και η δήλωση του Κυριάκου για την Ντόρα.

Facebook Comments