Τον καιρό που οι τουρκικές διεκδικήσεις έφταναν μέχρι τις γκρίζες ζώνες, η Μαλβίνα ξεσάλωνε. Μύδροι και φιλιππικοί. «Εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι», φώναζε. Τι θα έλεγε, άραγε, σήμερα;

Ευτυχώς, ίσως, για την ίδια τη Μαλβίνα, που δεν ζει τα σημερινά. Το οργουελικό στοιχείο φαίνεται τώρα να γίνεται κανονικότητα. Μία αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη αυτοκτονία παρουσιάζεται ως επιθετική κίνηση εξωτερικής πολιτικής, ως εξωστρέφεια και αποφασιστικότητα.

Πρέπει να έχεις σοβαρές πλάτες για να επιλέγεις ν’ανοίξεις τόσα καυτά θέματα μαζί και στο σπίτι σου. Ό,τι και να υποστηρίζει η κυβέρνηση, μέσα σε μερικές ώρες άλλαξε το πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Μέχρι προχθές η συζήτηση αφορούσε δύο θέματα: Κυπριακό και Αιγαίο – με το δεύτερο να έχει μπει στο τραπέζι μετά από θερμό επεισόδιο. Η κριτική στη Μαδρίτη και το Ελσίνκι, των Παπανδρέου και Σημίτη αντίστοιχα, ήταν πως έθεταν στο τραπέζι διεκδικήσεις και με τον τρόπο αυτό τις επισημοποιούσαν. Εμείς τώρα τις επισημοποιούμε όλες τις τουρκικές βλέψεις μόνοι μας.

Ίσως ούτε κι ο ίδιος ο Ερντογάν να μην είχε κάτι τόσο μεγάλο κατά νου, όταν σκεφτόταν την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Πιθανόν, να ήθελε να πιέσει αυτοπροσώπως για την παράδοση των οκτώ και συγχρόνως να πατήσει πόδι και στη Θράκη. Όλο αυτό το πιστολίδι, όμως, μάλλον κανείς δεν το περίμενε. Φεύγοντας, παίρνει τελικά μαζί του το άνοιγμα της συζήτησης για αλλαγή καθεστώτων γεωγραφικών περιοχών και συνόρων (διότι περί αυτών αποφαίνεται η Συνθήκη της Λωζάνης).

Ο ΠτΔ το ξεκίνησε, ναι μεν, με μιαν αψυχολόγητη κίνηση και μια στάση κατώτερη του αξιώματος, όμως ο Πρωθυπουργός το συνέχισε. Ίσως και να ήταν αναγκασμένος να αναφερθεί στα πρωινά, όμως στη συνέχεια, όταν επεχείρησε να το παραστήσει τον εθνικά ευαίσθητο, έκανε στον Τούρκο πρόεδρο δώρο τη μουσουλμανική μειονότητα, εξισώνοντας τουρκογενείς και Πομάκους σε συλλογική αντιστοιχία με την «ελληνική» μειονότητα στην Τουρκία – της οποίας τη ρωμέικη ταυτότητα δεν συλλαμβάνει, φαίνεται, όπως ούτε τον οικουμενικό χαρακτήρα του ομώνυμου Πατριαρχείου.

Γιατί; Γιατί έπρεπε να «γράψουν» όλα αυτά τώρα; Καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν ότι η ατζέντα ήταν «προσφυγικό και θάλασσα». Αυτό όμως τινάχθηκε στον αέρα και καταλήξαμε με κάτι σαν «αλλαγή δόγματος».

Δεν απαγορεύεται να αλλάζεις δόγμα εξωτερικής πολιτικής. Ιδίως, αν θεωρείς ότι η συγκυρία είναι ευνοϊκή – ο Τσίπρας πορεύεται με την κάλυψη του Τελ Αβίβ και της Ουάσινγκτον (μέχρι πολεμοφόδια στο ISIS έστειλε για τους φίλους του) και ελπίζει σιωπηλά ότι οι ΗΠΑ θα τον στέψουν μετά στεφάνου εθνικής δόξης προ των εκλογών δια μιας καλής λύσεως επί του σκοπιανού. Αλλά να το κάνεις γιατί έμπλεξες σε καυγά μεθυσμένος και μετά να υποδύεσαι τον Βενιζέλο, δεν είναι μόνο ανέντιμο, αλλά και επικίνδυνο.

Facebook Comments