Όταν πριν από μερικές εβδομάδες είχε χτυπηθεί η δικηγόρος Αναστασία Τσουκαλά από ναυτική φωτοβολίδα – το νέο παιχνίδι των αντεξουσιαστών, που ρίπτεται κατά το παράδειγμα των αμερικανών συναδέλφων τους σε ευθεία βολή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται – πολλοί σημείωσαν μιαν ειρωνεία: Η κα Τσουκαλά, που χαροπάλεψε στην εντατική και ευτυχώς γλίτωσε τα χειρότερα, είναι γνωστή για τη φίλια προς «τα παιδιά» δράση της. Η γενική αντίληψη, που επικράτησε, λοιπόν, για το περιστατικό είναι πως ο τραυματισμός της συνέβη από λάθος, καθώς η κα Τσουκαλά βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Υπήρξαν, βέβαια, και εκείνοι, που σημείωσαν ότι η δικηγόρος (η οποία ανήκει στον χώρο της «ακτιβιστικής» αριστεράς και έχει μιλήσει δημοσίως υπέρ του Νίκου Ρωμανού – μεταξύ άλλων, στη ραδιοφωνική μου εκπομπή στον ΣΚΑΪ), είναι τοποθετημένη από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη ως αντιπρόεδρος Δ.Σ. του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας, ενός οργάνου που εκπονεί μελέτες σχετικές με την πολιτική ασφαλείας και λειτουργεί συμβουλευτικά προς τον Υπουργό. Παλαιότερα υπήρξε σύμβουλος Παπουτσή. Ίσως ένα τέτοιο βιογραφικό περιγράφει κάποιον, που ορισμένοι στα Εξάρχεια θα έβλεπαν σαν «ρουφιάνο».

Από την άλλη, κανείς δεν θέλει πραγματικά να σκεφτεί, ότι το χτύπημα εναντίον της κας Τσουκαλά, ή κάποιου που θα μπορούσε να είναι δίπλα της, είναι δυνατόν να ήταν εσκεμμένο – ειδικά καθώς η εν λόγω δικηγόρος τραυματίστηκε τη στιγμή που βρισκόταν μαζί με τους φωτορεπόρτερ, της ένωσης των οποίων έχει υπάρξει νομική σύμβουλος. Οι φωτορεπόρτερ χαίρουν παραδοσιακά μιας ανοχής και ενίοτε προστασίας από «τα παιδιά». Είναι σχεδόν αδιανόητο και σίγουρα εξαιρετικά ασυνήθιστο, όσο κι αν απεχθάνονται οι ταραξίες τους «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους», να βάλουν στόχο τους φωτορεπόρτερ.

Δυστυχώς, πριν μερικές νύχτες, σημειώθηκε στα Εξάρχεια ένα δεύτερο κρούσμα βίας εναντίον λειτουργού του Τύπου, που οφείλει πια να προβληματίσει σοβαρά. Αυτή τη φορά χτυπήθηκε ο φωτογράφος και δημοσιογράφος του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο», Παντελής Νταβανέλος. Εδώ δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία ως προς το στοχευμένο του χτυπήματος, καθώς ο συνάδελφος περπατούσε μόνος όταν δέχτηκε επίθεση από τρεις αγνώστους, που τον επεσήμαναν, τον έριξαν στο δρόμο και τον χτυπούσαν για ώρα στο κεφάλι και το σώμα, στέλνοντάς τον τελικά τραυματισμένο στο νοσοκομείο.

Κάποτε, αλήθεια είναι, οι σύντροφοι των πολυδαίδαλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν τέτοια προβλήματα. Τα Εξάρχεια ήταν χώρος στον οποίον κινούνταν άνετα, διότι εκεί επιθέσεις δέχονταν μόνον εκπρόσωποι της ιδεολογίας του υπογράφοντος. Αν πάλι κάτι δεν πήγαινε καλά, υπήρχαν ενίοτε ως πρόχειρο και μάλλον βολικό άλλοθι οι φασίστες – ή οι «απολιτίκ τραμπούκοι», «παρακρατικοί» και «προβοκάτορες», που, για να είμαστε ειλικρινέίς, ενοχλούσαν κάπως λιγότερο όταν στο στόχαστρό τους έμπαιναν «γερμανοτσολιάδες». Και κατά κάποιον τρόπο, εντούτοις, τότε υπήρχαν κανόνες.

Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο πολιτικός εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η προδοσία του έναντι του κινήματος, μαζί με την ακραία ριζοσπαστικοποίηση των νέων, που αποτελεί παγκοσμίως σημείο των καιρών, διαφοροποιούν άρδην την κατάσταση. Τώρα, «τα παιδιά» βαράνε στο ψαχνό εναντίον οποιουδήποτε σχετίζεται με καθ’οιονδήποτε τρόπο με το σύστημα της εξουσίας. Τώρα οι ασυλίες εκλείπουν, καθώς ο Φρανκεστάιν γίνεται ανεξέλεγκτος. Να δούμε, πώς θα μαζευτούν σιγά-σιγά τα ασυμμάζευτα χωρίς να κληθεί κάποτε για μια «κάθαρση» το άλλο άκρο, που τώρα υπνεί.

Καλή ανάρρωση στον αγαπητό Παντελή και μαζί στη δημοκρατία μας.

 

Πηγή: Φιλελεύθερος

Facebook Comments