Ένας είναι ο εχθρός!

«Ένας είναι ο εχθρός, ο νεοφιλελευθερισμός». Είναι το νέο slogan της αριστεράς. Παλιά το λέγαμε «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός». Τώρα, αποκτήσαμε καινούργιο ιδεολογικό εχθρό, αλλά και φυσικά πρόσωπα ως εχθρούς, τους νεοφιλελεύθερους. Υπάρχει όμως μια ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί: ποιο κόμμα έχει ως προμετωπίδα το νεοφιλελευθερισμό και ποιοι είναι οι νεοφιλελεύθεροι οπαδοί του; Κι όμως, δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να διακηρύττει ως ιδεολογία του τον νεοφιλελευθερισμό. Κανένα! Άρα, έχουμε εχθρό ή κυνηγάμε φαντάσματα;

Υποτίθεται ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Υποτίθεται ότι έχουμε το δικαίωμα να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε για τον εαυτό μας, να μιλάμε για τις ιδέες μας και να τις προσδιορίζουμε όπως εμείς θέλουμε.

Αυτό το δικαίωμα το αποκτήσαμε μετά από αγώνες πολλών προγόνων μας, κυρίως αριστερών και φιλελεύθερων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πολλοί έδωσαν τη ζωή τους για αυτό το σκοπό! Τελικά, το κατακτήσαμε αυτό το δικαίωμα;

Όχι βέβαια! Η αριστερά στην Ελλάδα αυτή την θεμελιώδη αρχή την έχει βιάσει. Γιατί διεκδικεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να χαρακτηρίζει τους άλλους, όπως θέλει, αφαιρώντας τους το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Έτσι νεοφιλελεύθερος δεν είναι όποιος συστήνεται έτσι αλλά όποιος έχει μπει στο στόχαστρο της αριστεράς. Κάθε πολιτική που δεν είναι της αρεσκείας της, βαφτίζεται νεοφιλελεύθερη.

Από αυτή την, φασιστική στην ουσία της, πρακτική δεν γλυτώνει κανένας! Είναι λάθος να νομίσει κάποιος ότι η αριστερά στοχοποιεί μόνο τους φιλελεύθερους, “προβιβάζοντάς” τους σε νεοφιλελεύθερους. Πάρτε για παράδειγμα αυτό το απόσπασμα από την Ελευθεροτυπία : “Στη Γερμανία, άλλωστε, οι τελευταίες «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις, του Γκέρχαρντ Σρέντερ (1998-2005), με σύμπραξη Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων, ήταν αυτές που εφάρμοσαν την πλέον συντηρητική και σε πολλά θέματα νεοφιλελεύθερη πολιτική.” Προσέξτε: και συντηρητική και νεοφιλελεύθερη! Γίνεται αυτό; Αφού το αποφάσισε ο συντάκτης της Ελευθεροτυπίας, γίνεται!

Άρα ποιος τελικά δεν είναι νεοφιλελεύθερος σε αυτό τον κόσμο; Η Ελευθεροτυπία δίνει την απάντηση σε ένα άλλο άρθρο της : «Οι δε λαοί που αντιστέκονται ακόμη στην πλήρη ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ (από τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Βολιβία, μέχρι τη Συρία, το Ιράν και χώρες του τέως σοβιετικού μπλοκ με επικεφαλής τη Ρωσία), βρίσκονται κάτω από την άμεση επίθεση της Υ/Ε. Οχι βέβαια διότι έχουν… ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές με αυτήν, όπως υποστηρίζουν παλαιολιθικοί «Μαρξιστές», αλλά διότι αποτελούν εμπόδια στη διαδικασία ολοκλήρωσης της ΝΔΤ. Δηλαδή, τη δημιουργία μιας παγκόσμιας «απελευθερωμένης» αγοράς που θα διαχειρίζεται μια (επίσημη ή άτυπη) παγκόσμια διακυβέρνηση.»

Για να εξηγήσουμε, ΝΔΤ είναι η «Νέα Διεθνής Τάξη» και Υ/Ε είναι η «Υπερεθνική Ελίτ». Δηλαδή, όπως διαβάζουμε, υπάρχει αυτή τη στιγμή μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια παγκόσμια διακυβέρνηση, όλοι όσοι συμμετέχουν ή απλά ανέχονται αυτή την προσπάθεια είναι νεοφιλελεύθεροι και υπάρχουν μόνο νησίδες αντίστασης σε χώρες όπως η Βενεζουέλα, η Κούβα, η Ρωσία (!!!), το Ιράν… Μόνο αυτή η παράγραφος φτάνει για να χαρακτηρίσει γραφικούς όσους έχουν διαμορφώσει ανάλογη πολιτική άποψη. Στην Ελλάδα όμως αυτή ακριβώς η ιδεολογία ανταμείφθηκε με το παραπάνω στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές! Πώς γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Μοιάζουν οι λέξεις υπερβολικές; Δεν είναι. Πριν από λίγες μέρες η καλή εφημερίδα στην Αγγλική της έκδοση γράφει : «Thanos Tzimeros of the neoliberal Recreate Greece party wonders if Syriza leader Alexis Tsipras is sucking up to Ankaras agents who roam in Thrace because of the leftist partys use of a minority language» προσπαθώντας να υπερασπιστεί τη χρήση της Τουρκικής γλώσσας στις αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια η Ελευθεροτυπία καλά κάνει και έχει μετατραπεί σε όργανο προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ουσιαστικά καταπατά βάναυσα το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του άλλου.

Τέτοιες συμπεριφορές είναι, δυστυχώς, ανεκτές στην Ελληνική κοινωνία. Πού θα φτάσουν; Το παρακάτω περιστατικό όπως το περιγράφει ο ίδιος ο Θάνος Τζήμερος είναι χαρακτηριστικό: «Περπατάω στην παραλία του Βόλου, όπου είμαι για τις διακοπές του Πάσχα (επιστρέφω σήμερα). Νεαρός, μουσάτος και καπνίζων, αραχτός σε μια καφετέρια μου φωνάζει: Ψόφα νεοφιλελεύθερε! Του απαντάω: Πες ότι έγινε. Τι θα κερδίσεις; Επαναλαμβάνει: Ψόφα νεοφιλελεύθερε! Ξαναλέω: Πόσο θα αλλάξει η ζωή σου, παλληκάρι μου, αν ψοφήσω; Μάλλον είχε καταπιεί κασέτα, γιατί τρίτωσε: Ψόφα νεοφιλελεύθερε! Εκεί σταμάτησε ο “διάλογος”. Αμβρόσιοι υπάρχουν παντού.» Το κυνήγι μαγισσών για τη πυρά έχει ξεκινήσει!

Ας δούμε όμως τα πράγματα μέσα από την ιδεολογική σκοπιά. Για όσους δεν είναι αριστεροί τύπου ΣΥΡΙΖΑ και πιστεύουν ακόμα ότι μπορούμε ως άνθρωποι να αυτοπροσδιοριζόμαστε, οφείλουν να ακούσουν πως αυτοπροσδιορίζεται ο ίδιος ο Θάνος Τζήμερος, ο οποίος δήλωσε ότι η ιδεολογία της “Δημιουργίας, ξανά!” είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός. Πρόκειται για τον όρο «social liberalism». Χωρίς ντροπές και υπονοούμενα, χωρίς «ψηφίστε μας και μετά βλέπουμε». Είναι ένας χώρος με ιδεολογικό και πολιτικό βάθος και κυρίως με λύσεις που συνδυάζουν την ελευθερία του επιχειρείν με την κοινωνική αλληλεγγύη.

Να θυμίσουμε εδώ ότι η Ελευθεροτυπία χρησιμοποιεί την προπαγάνδα κατά βούληση αφού ανάλογα με το τι την συμφέρει, τροποποιεί και την ορολογία. Έτσι στο παρελθόν όταν αναφερόταν στον μεγάλο Ιταλό φιλόσοφο του social liberalism, τον αντιφασίστα Norberto Bobbia, τον περιέγραφε ως «φιλελεύθερο σοσιαλιστή», (liberal socialist). To “σοσιαλιστής” να ακούγεται και όσο για τα άλλα…

Κάποιος όμως που έχει ιδεολογία κι πολιτική ταυτότητα δεν έχει κανένα πρόβλημα να επικαλεστεί τις πηγές του, τους ιδεολογικούς προγόνους του. Να μνημονεύει ταυτόχρονα το έργο του Norberto Bobbia αλλά και της Margaret Thatcher για μια αταξική κοινωνία διότι, ναι, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η Thatcher (και όχι κάποιος κομμουνιστής) είχε τέτοιο όραμα που το υιοθέτησαν τόσο ο “συντηρητικός” διάδοχός της John Major όσο και ο “εργατικός” Tony Blair.

Ο πολιτικός αγώνας, για όσους ειδικά δεν είχαμε πολιτική εμπειρία, είναι ένα παιχνίδι χωρίς ξεκάθαρους όρους. Δεν υπάρχει διαιτητής. Υποτίθεται ότι κάποιοι κανόνες δεοντολογίας πρέπει να τηρούνται και να σου αναγνωρίζω το δικαίωμα εσύ να λες τι είσαι και τι πιστεύεις. Για να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός, τελικά. Διότι έτσι μπορούμε να ξέρουμε και ποιος είναι ο φίλος. Δεν χρειαζόμαστε μεσάζοντες γι’ αυτό. Η αριστερά, που είναι κατά των μεσαζόντων (και καλά κάνει) σε οικονομικό επίπεδο, καιρός είναι να υιοθετήσει την ίδια φιλοσοφία και σε ιδεολογικό. Το σύνθημα “ένας είναι ο εχθρός, ο ετεροπροσδιορισμός” είναι καλό για αρχή…