Ο προϋπολογισμός για το 2018, ο τελευταίος “μνημονιακός” προϋπολογισμός, όπως τον αποκαλούν οι επιτελείς του Μαξίμου, ψηφίστηκε τα μεσάνυχτα χθες, χάρις στην μπετόν αρμέ κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153 Συριζανελιτών, που ψηφίζουν πάντα ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-  Καμμένου τους φέρει υπό τον φόβο ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να χαθεί η εξουσία κι η καρέκλα με όλα τα προνόμια, που την συνοδεύουν.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος πιστεύει το ψέμα και την κοροϊδία ότι δήθεν “τελειώσαμε με τα μνημόνια”. Ο πολίτης είναι πλέον πιό καχύποπτος και γνωρίζει ότι τα πράγματα, σχεδόν ποτέ, δεν είναι όπως οι κυβερνώντες τα περιγράφουν. Πράγματι, τον Αύγουστο 2018 τελειώνει η τρίτη δανειακή σύμβαση, που η Ελλάδα αναγκάστηκε να ζητήσει και να υπογράψει με τους δανειστές της, μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος του 2015, της άθλιας ψευτοδιαπραγμάτευσης του Γιάνη Βαρουφάκη και του κλεισίματος των τραπεζών με την επιβολή των capital controls, που ακόμα δεν έχουν αρθεί.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τελειώνουν τα μνημόνια, με την έννοια των περιοριστικών πολιτικών, των πολιτικών λιτότητας, που έχουν επιβληθεί σταθερά από το 2010 και μετά. Ούτε θα τελειώσει η επιτροπεία των δανειστών. Όλα αυτά θα συνεχιστούν επί μακρόν, χωρίς ουδείς να είναι σε θέση να προβλέψει μετ ασφαλείας πότε θα γίνει η οριστική έξοδος από την μνημονιακή επιτήρηση.Κι αυτό, λίγο- πολύ, οι περισσότεροι πολίτες το γνωρίζουν καλά, όπως καταδεικνύουν κι όλες οι έρευνες της κοινής γνώμης, που διεξάγονται.

Τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν. Αυτό, που ποικίλλει, είναι ο τρόπος εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, αν θα είναι δηλαδή προσφορότερος για την ανάπτυξη της οικονομίας, της δημιουργικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας η όχι.

Το αφήγημα, που έχουν κατασκευάσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κι οι σύντροφοι του περί “καθαρής εξόδου” από τα μνημόνια δεν πείθει κανέναν. Παρά μόνον τους αφοσιωμένους συριζανελίτες, που τρέμουν στην ιδέα ότι θα μπορούσαν να χάσουν την τόσο πολύτιμη γι αυτούς καρέκλα της εξουσίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων γνωρίζει την αλήθεια. Κι αυτός είναι ο λόγος, που τις τελευταίες μέρες, η κυβέρνηση επιχειρεί να τροποποιήσει το αφήγημα της περί “καθαρής εξόδου”, φτάνοντας μέχρι του σημείου να ισχυριστεί ότι δεν θα ληφθούν τελικά τα ψηφισμένα μέτρα, που πρόκειται να εφαρμοστούν το 2019 και το 2020 για τη νέα, σημαντική περικοπή των συντάξεων και του αφορολογήτου ορίου, όπως, ψευδώς, ισχυρίστηκε ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Πετρόπουλος

Η δήλωση αυτή του υφυπουργού εξελήφθη, και δικαιολογημένα, από τους πολιτικούς αναλυτές ως έμμεση προετοιμασία του κλίματος για εκλογές αμέσως μετά το τέλος της δανειακής σύμβασης τον Αύγουστο 2018. Κι αυτό γιατί είναι προφανές ότι εξαιτίας της εμμονής όχι μόνο του ΔΝΤ αλλά και των Ευρωπαίων δανειστών πλέον ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί το πρωγενές πλεόνασμα του 3,5 % από το 2018 μέχρι το 2022, όπως έχει ήδη συμφωνηθεί, όχι μόνον δεν μπορεί να αποτραπεί η μείωση των συντάξεων αλλά κι η μείωση του αφορολογήτου πρέπει να έλθει νωρίτερα, δηλαδή από το 2019 αντί για το 2020, κάτι, που υπονοείται και στο επικαιροποιημένο μνημόνιο, που είδε το φως της δημοσιότητας, όχι από το υπουργείο Οικονομικών αλλά από τις δημοσιογραφικές πηγές στις Βρυξέλλες.

Προφανώς διότι οι νέες τροποποιήσεις που συμφωνήθηκαν με τους δανειστές ενόψει της γ αξιολόγησης δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευνοϊκές για να συντηρηθεί ο μύθος της “καθαρής εξόδου”. Ήδη άλλωστε, ο διεθνής οίκος Citigroup, κι όχι μόνον, αμφισβητεί ανοικτά την δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να επιτύχει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ, όχι μόνον για μια συνεχή πενταετία αλλά ούτε καν για το 2018, προειδοποιώντας εμμέσως για την αναγκαιότητα λήψεως νέων δημοσιονομικών μέτρων εντός του 2018, κάτι, που αν σμυφωνείτο, θα αποτελούσε την πολιτική ταφόπλακα των συγκυβερνώντων κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Γι αυτό κι οι περισσότεροι αναλυτές συγκλίνουν στην άποψη ότι ο κ. Τσίπρας, αν θέλει να διασώσει την θέση του ως ισχυρού κόμματος εξουσίας, είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει σε εκλογές αμέσως μετά τον Αύγουστο 2018, με το πρόσχημα της εξόδου από το Μνημόνιο. Καθώς αν αφήσει να περάσει κάποιος χρόνος, έστω και λίγων μηνών, τότε δεν θα υπάρχει κανείς, που θα πείθεται από το αφήγημα περί “καθαρής εξόδου”. Και με δεδομένη την σημαντική μείωση των συντάξεων, που επέρχεται με την μερική η και πλήρη κατάργηση της λεγόμενης “προσωπικής διαφοράς” από 1-1-19, τότε θα είναι πολύ δύσκολο να ανακάμψει, έστω και πρόσκαιρα. Και θα κινδυνεύει με εκλογική κατάρρευση, σε μια εποχή εξαιρετικά ρευστή, όπου η διατήρηση στην εξουσία δεν θα μπορεί να συντηρείται με ψέματα και παραμύθια πλέον

Facebook Comments