Ανάπτυξη και επιχειρηματικότητα, δύο  έννοιες τόσο άγνωστες στην Ελλάδα, τόσο αλληλοσυνδεόμενες μα παράλληλα και τόσο διαχωρισμένες στην φαντασία των ελλήνων πολιτικών και των κομμάτων τους.

Δεν θα μιλήσω πάλι θεωρητικά ούτε θα πω όμορφα λόγια και βαρύγδουπες δηλώσεις όπως έχει συνηθίσει ο λαός να ακούει από άεργους πολιτικάντηδες, αλλά την πραγματικότητα γιατί αυτή ζούμε όλοι μας.

Οι κυβερνήσεις  αλλά και όλα τα κόμματα των τελευταίων 40 και ετών στην μάχη της κομματικής καρέκλας και της εξουσίας  δαιμονοποίησαν την επιχειρηματικότητα, διέλυσαν τον ιδιωτικό τομέα, κατέστρεψαν την παραγωγή φτάνοντας την Ελλάδα στον γκρεμό του σήμερα.

Που είναι η πάλαι ποτέ δυνατή Κλωστοϋφαντουργία μας;
Που είναι η αγροτική και η κτηνοτροφική παραγωγή;
Που είναι οι εξαγωγές ζάχαρης;
Τα ναυπηγεία;

Τα εργοστάσια που έκλειναν το ένα μετά το άλλο από καλοπληρωμένους βαλτούς συνδικαλιστές και την αδυσώπητη εξόντωση από το κράτος που ανέβαζε στο ζενίθ το κόστος παραγωγής.

Ποιος γνωρίζει για τις βιομηχανίες πολεμικού υλικού, που αντί οι ένοπλες δυνάμεις να προμηθεύονται από τα δικά μας εργοστάσια και να γίνονται εξαγωγές, αγόραζαν από ξένες αγορές τα ίδια ή και κατώτερα προϊόντα σε 5πλάσιες τιμές για να μοιράζονται οι προμήθειες, στους εδώ ενδιάμεσους;

Η αλήθεια είναι μία. Ανάπτυξη χωρίς εμπόριο που σημαίνει εξαγωγές που εξαρτώνται από την παραγωγή δεν πρόκειται να υπάρξει. Η αλυσίδα αυτή πρέπει να είναι συμπαγής, όποιος κρίκος σπάσει διαλύεται.  Και ο μόνος ρυθμιστής αυτής της σταθερότητας είναι το κράτος. Όχι με τον παρεμβατισμό του αλλά με την υποστήριξή του.

 Θα μπορούσα να σας αναφέρω άπειρα παραδείγματα τόσο στην Ευρώπη όσο και στον υπόλοιπο κόσμο που το κράτος βοηθά με κάθε μέσο αυτόν τον ιστό, σε αντίθεση με το δικό μας κράτος που κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τον διαλύσει.

Όλοι τα γνωρίζουμε,  αλλά δεν θέλουμε να τα δούμε ή φοβόμαστε να τα πούμε. Μένουμε σε στείρα κομματικά-οικονομικά πρότυπα περασμένων αιώνων. Κανείς δεν τολμά να πει ότι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν, αν δεν υπάρξουν οι επιχειρηματίες.  Ότι ένα κράτος δεν μπορεί να ελπίζει σε πόρους αν δεν υπάρχει στιβαρός ιδιωτικός τομέας.

Δεν είναι τυχαίο που σοβαρό κοινωνικό κράτος έχουν μόνο οι χώρες που εξάγουν περισσότερα από αυτά που εισάγουν. Γιατί είναι οι μόνες που μπορούν αν το χρηματοδοτήσουν.

Οι επιχειρηματίες δεν είναι μόνο οι 5-10 οικογένειες όπως με την χειραγώγηση μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε. Επιχειρηματίας είναι κάθε Έλληνας που καταθέτει οικονομίες ζωής, όνειρα, την ζωή και την ψυχή του για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι αυτός που μόνος του πέφτει στο λάκκο με τα φίδια που λέγεται κρατικός μηχανισμός και εξοντωτική γραφειοκρατία. Είναι αυτός που πηγαίνοντας στις ΔΟΥ  και στα Ταμεία αντιμετωπίζεται σαν εγκληματίας, σαν κλέφτης. Είναι αυτός που όταν μιλά στις τράπεζες για ανοιχτές πιστώσεις με τράπεζες του εξωτερικού τον κοιτάνε σαν εξωγήινο.

Είναι αυτός που στην πρώτη δυσκολία του,  το κράτος παραμονεύει σαν ύαινα και αντί να τον βοηθήσει, τον αποτελειώνει με εγκληματικά δυσβάσταχτα πρόστιμα, τοκογλυφικά επιτόκια, μέχρι να τον καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό που και τρεις ζωές να είχε, δεν θα του έφταναν να ξεχρεώσει.

Η κυβέρνηση κοροϊδεύει τον λαό. Ως νέος Δον Κιχώτης κυνηγά φανταστικούς επενδυτές να φέρουν την ανάπτυξη. Ποιά ανάπτυξη; Την ανάπτυξη των ξένων κεφαλαίων που θα εξαγοράσουν τα πάντα αντί πινακίου φακής και δεν θα προσφέρουν τίποτα στον τόπο, μιας και θα φορολογούνται στην πατρίδα τους;
Τρανταχτό παράδειγμα η Ρουμανία μέσα στην Ε.Ε.

Ερχόμενοι στο δια ταύτα θα μου πείτε. Υπάρχει λύση;

Ναι, υπάρχει. Είναι απλή και σε γενικές γραμμές συμφωνούμε όλοι. Αντί να κυνηγάμε φαντάσματα, αντί να μιλάμε για εισαγόμενους σωτήρες, το κράτος πρέπει πρώτα να σκύψει και να βοηθήσει τον επιχειρηματία.

Δεν χρειάζονται πολλά, ο επιχειρηματίας θα βρει τον δρόμο του. Αρκεί να υπάρχει απλή και σταθερή φορολογική νομοθεσία, απλή και γρήγορη γραφειοκρατία, οργάνωση και διαφήμιση του έργου του στο εξωτερικό ώστε να μπορεί να προωθήσει τα προϊόντα του.

Αρκεί να αλλάξει το τραπεζικό σύστημα που λειτουργεί στην χώρα μόνο για στεγαστικά δάνεια και κάρτες και να δώσει έμφαση στην διαθεσιμότητα κεφαλαίων στην αγορά με προτεραιότητα στις παραγωγικές και εξαγωγικές μονάδες.

Αρκεί τα ταμεία,  οι εισπρακτικοί μηχανισμοί αυτού του μαφιόζικου κρατικού μηχανισμού που με τους ανημέρωτους και εκβιαστές λειτουργούς του να μην δουλεύουν ως τοκογλύφοι, ως η καμόρα της γειτονιάς που αν δεν δώσεις την μίζα σου, δεν θα επιβιώσεις.

Και τέλος να σταματήσει αυτή η δαιμονοποίηση της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας μας από τα κόμματα που πρέπει να αναλάβουν ΜΙΑ ΦΟΡΑ τις ευθύνες τους και να πουν στον λαό αλήθειες.

Η Ελλάδα ΠΡΕΠΕΙ να ξαναχτιστεί με τα δικά μας χέρια. Έχουμε αποδείξει στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας πως είμαστε ικανοί και δεν πτοούμαστε από τις αντίξοες συνθήκες. 

Αρκεί να δείξουμε θέληση και τόλμη.

Facebook Comments