Η Κύπρος ήταν «ιδιαίτερη» περίπτωση ή απλά η πρώτη εφαρμογή ενός νέου πειράματος;

Το θέμα της Κύπρου σταδιακά αποσύρθηκε από την επικαιρότητα, αλλά όλα τα παραλειπόμενα της κίνησης αυτής είναι βέβαιο ότι δεν θα μας εγκαταλείψουν. Ένα από τα θέματα που θα παραμείνουν ανοιχτά για τους επόμενους μήνες είναι αυτό των καταθετών.

Το κρίσιμο θέμα συζήτησης ήταν και θα παραμείνει αυτό για τους καταθέτες που εμπίπτουν στα πλαίσια της ασφάλισης των κεφαλαίων τους. Η αρχική πρόταση της Τρόικα που δεν τους ξεχώριζε δημιούργησε μεγάλη αναταραχή. Τελικά η πρόταση δεν πέρασε, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει.

Μάλιστα, οι τελευταίες πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αναφέρουν ότι για τους καταθέτες κάτω των €100.000 θα υπάρξει δέσμευση του 22,5% μέχρι το Σεπτέμβριο. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πλέον αποδεικνύεται ότι ουδείς οφείλει να κοιμάται ήσυχος.

Ας δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά. Η εγγύηση στις καταθέσεις παρέχεται από έναν μηχανισμό (κάθε κράτος έχει το δικό του), όπου όπως είναι φυσικό δεν έχει όσα χρήματα απαιτούνται για να αποζημιώσει τους καταθέτες αφού η «εφεύρεσή» του ενίσχυε την εμπιστοσύνη του τραπεζικού συστήματος, όταν όμως δεν υπήρχε τραπεζική κρίση και όπου η κατάρρευση μιας τράπεζας περιοριζόταν στα όρια της απάτης από τη Διοίκηση.

Πλέον κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ακόμα πιο απλά όμως, κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί, πως μια χώρα η οποία δεν μπορεί να δανειστεί αλλά ούτε και να αποπληρώσει τα δάνειά της, θα μπορούσε να αποπληρώσει τους χαμένους καταθέτες; Δεν μπορεί είναι η απάντηση και η εμπιστοσύνη είναι εύθραυστη.

Η Κύπρος λοιπόν είναι το πρώτο πείραμα όλων αυτών που θα ακολουθήσουν. Στις 10 Δεκεμβρίου 2012, σε κοινή έκθεση δυο χρηματιστηριακών αρχών βλέπουμε ότι το έδαφος για το «κούρεμα» στις καταθέσεις είχε προετοιμαστεί. Τι ισχύει όμως στην Αμερική, της Fed και του καπιταλισμού;

Σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία, η FDIC (το αντίστοιχο τμήμα που αποζημιώνει τους καταθέτες), σε περιόδους κρίσης, έχει το δικαίωμα για τα παρακάτω:

– να αποφασίσει για το ποιες τράπεζες είναι σημαντικές για το σύστημα και να αφήσει τις υπόλοιπες να χρεοκοπήσουν
– να αναλάβει τον έλεγχο της τράπεζας που θεωρείται συστημικά σημαντική (κρατικοποίηση)
– όταν αυτό συμβεί έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τις καταθέσεις των πελατών της τράπεζας καθώς αυτός είναι και ένας από τους βασικούς όρους για τη διάσωση.

Είναι προφανές ότι οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο επιχειρούν να αποβάλουν από πάνω τους την κατηγορία ότι χρησιμοποιούν τα λεφτά του φορολογούμενου για να διασώσουν χρεοκοπημένες τράπεζες.

Χρήστος Αλωνιστιώτης, DailyFX Market Analyst