Η επιτυχία του χθεσινού μεγαλειώδους συλλαλητηρίου έχει ιστορικές διαστάσεις. Παραπάνω από 200.000 Έλληνες συνέρρευσαν στην καρδιά της Μακεδονίας, παρά το εμπάργκο που επέβαλε το συλλ-αλητήριο σύστημα στη διαδήλωση. Τα κόμματα δεν είπαν λέξη, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι το θέμα θα λυθεί με νηφαλιότητα (βλέπε ενδοτισμό), συναίνεση (βλέπε υποχωρητικότητα) και διεθνείς συμμαχίες (βλέπε ραγιαδισμό και yes man στις ξένες δυνάμεις που απαίτησαν λύση εδώ και τώρα).

Το σύστημα όμως δεν έμεινε εκεί. Έβαλε στο παιχνίδι την Εκκλησία, η οποία ως σημείο αναφοράς της ελληνικής κοινωνίας, μπορεί να διαλύσει τα σχέδια παράδοσης τους ονόματος της μίας Μακεδονίας. Και η Αρχιεπισκοπή συμφώνησε: αποκήρυξε το συλλαλητήριο, γύρισε την πλάτη στη θέληση του ελληνικού λαού, έγινε συνένοχη στο εθνικό έγκλημα που μεθοδικά προετοιμαζόταν. Είτε συμφωνεί κανείς είτε όχι με τον Χριστόδουλο, δεν μπορεί παρά να φανταστεί τι θα γινόταν αν ζούσε και ήταν ακόμα Αρχιεπίσκοπος. Θα τολμούσε κυβέρνηση να του προτείνει έστω για πλάκα την «ένοχη σιωπή» για τη Μακεδονία; Οι συγκρίσεις με το νυν Αρχιεπίσκοπο είναι αναπόφευκτες. Η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνεται βραχίονας κομματικών συμφερόντων, ακυρώνοντας την αδιαμεσολάβητη σχέση της με το ποίμνιό της και τον ελληνικό λαό. Έχει διάσταση πολιτισμική, ιστορική, όχι μόνον θρησκευτική. Μάχεται για το εθνικό συμφέρον, μιλάει απευθείας στον ελληνικό λαό, κρίνεται για το έργο της και λογοδοτεί στους πιστούς της. Δεν συμπεριφέρεται σαν γραφείο κυβέρνησης, δεν κάνει συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, δεν γίνεται εντολοδόχος κανενός. Άξιοι επαίνων κρίνονται οι δεκάδες μητροπολίτες και ιερωμένοι που στήριξαν το συλλαλητήριο και κράτησαν την Εκκλησία στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Το σχέδιο δεν σταμάτησε εκεί. Τα κανάλια επέλεξαν και αυτά το δρόμο της αποσιώπησης, του εξευτελισμού της δημοσιογραφίας, της αντιμετώπισης του ελληνικού λαού σαν ένα μάτσο ηλιθίων εθνικιστών. Είναι ασύλληπτο ότι κανένα κανάλι δεν αφιέρωσε παραπάνω από πέντε λεπτά. Αντί για ζωντανή αναμετάδοση, έβλεπες χθες τηλεοπτικά σκουπίδια, σαπουνόπερες, ταινίες και κουτσομπολιά σε επανάληψη. Η ομερτά (ο νόμος της σιωπής στην αργκό της μαφίας), παγιώνει το μίσος και την δυσπιστία των Ελλήνων απέναντι στα κανάλια της διαπλοκής. Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης κατάφεραν να εξαγριώσουν ακόμη και φιλήσυχους, δημοκράτες πολίτες. Δεν έχει προηγούμενο η «εκκωφαντική σιωπή» απέναντι στη Φωνή του ελληνικού λαού. Ο δρόμος που επέλεξαν θα οδηγήσει στην εξαφάνισή τους. Καλώς να ορίσει! Η Δημοκρατία έχει ανάγκη από τη δημοσιογραφία που τοποθετείται κριτικά απέναντι στην εξουσία, που φωτίζει τα γεγονότα, που έχει αλλεργία στις έξωθεν παρεμβάσεις. Όχι από κομματικά βύσματα και διαπλεκόμενους μισθοφόρους, που υπακούουν δουλοπρεπώς σε πολιτικούς προϊσταμένους. Οι πολίτες ξύπνησαν και κατήγγειλαν μαζικά την ημέρα ντροπής για τα ΜΜΕ της χώρας.

Μέσα σε αυτό το στημένο σκηνικό, οι συλλ-αλητήριοι προσδοκούσαν σε μία διαδήλωση άψυχη, ολιγάριθμη, γραφική. Το σχέδιο θα πετύχαινε. Τα κόμματα θα έλεγαν ότι το θέμα πάλιωσε, ότι οι Έλληνες το βαρέθηκαν, ότι η απουσία αντιδράσεων δείχνει πως γίναμε…πολιτισμένοι και αναγνωρίζουμε το «δικαίωμα» των γειτόνων στην καπηλεία της ιστορικής μας μνήμης.

Δυστυχώς για αυτούς, η Μακεδονία μίλησε. 200.000 τουλάχιστον Έλληνες έσπασαν το εμπάργκο και προκάλεσαν σοκ στα κέντρα εξουσίας. Ο ελληνικός λαός μπορεί να έχει χίλιες δυο παθογένειες. Δειλός όμως απέναντι στο εθνικό του δίκιο και την Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ. Στην κρίσιμη στιγμή, σηκώθηκε από τον καναπέ και βρήκε τον σφυγμό για να σταθεί στο ιστορικό του ανάστημα. Οι πολιτικές διαφορές δεν ήταν εμπόδιο. Στη Μακεδονία χθες χτυπούσε η καρδιά του Έθνους, που υπερβαίνει τις εγχώριες αντιπαραθέσεις και διατρανώνει ατσάλινα τη Βούλησή του. Το μήνυμα ήταν σαφές: παραχώρηση του ονόματος ισοδυναμεί με εθνικό έγκλημα, που θα θάψει στον τάφο της Ιστορίας όποιον αρνησιπάτριδα το διαπράξει.

Αυτοανακηρυσσόμενες «φιλελεύθερες ελίτ», παντός είδους αριστεροί και διάφοροι πολυπολιτισμικοί, από αυτούς που επευφημούν όταν το Τζέησον Αντιγονή βγαίνει με τα εσώρουχα στον δρόμο ή όταν 50 συνδικαλιστές κλείνουν κεντρικούς δρόμους κάθε μέρα, θίχτηκαν από την αισθητική του συλλαλητηρίου. Δεν βρήκαν, λέει, λογική πίσω από την αγανάκτηση. Όλοι, άλλωστε, τους λένε Μακεδονία πλην ημών. Και ερωτώ: αφού έτσι κι αλλιώς τους λένε όλοι έτσι, τι ακριβώς κερδίζουμε από την παραχώρηση του ονόματος; Να μας πουν καλά παιδιά οι ΗΠΑ και το ΟΗΕ; Να μην είμαστε «κάφροι εθνικιστές»; Λύση του ονόματος σημαίνει αυτομάτως υποχρέωση να αποδεχθούμε την είσοδο των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Σε μία διαπραγμάτευση οποιουδήποτε είδους, δίνεις κάτι, για να κερδίσεις κάτι άλλο. Η ελληνική κυβέρνηση είναι η μόνη που διαπραγματεύεται ΜΟΝΟ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΗΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Αν μία ελπίδα υπάρχει να απαλειφθεί ο όρος «Μακεδονία» από την επίσημη ονομασία της γείτονος, αυτή διατηρείται όσο μπορούμε να ασκήσουμε «βέτο» στην είσοδό της σε υπερεθνικούς οργανισμούς που «καίγεται» να μπει. Μία χώρα εξαθλιωμένη, αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι η συμμετοχή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι πολύ πιο σημαντική από εθνικιστικούς λεονταρισμούς. Αν δεν το συνειδητοποιήσει, ας μάθει να ζει όπως ακριβώς είναι τώρα, σαν μία βαλκανική υποσημείωση. Ας μην περιμένει, όμως, μειοδοτικά δώρα από την Ελλάδα.

Ο χειρισμός του Σκοπιανού υπήρξε διαχρονικά αποτυχημένος. Είναι άλλο η αποτυχία, όμως, και άλλο η συνειδητή εθνική προδοσία. Χρέος των Ελλήνων, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, είναι να ανασχέσουμε ενωμένοι κάθε προσπάθεια ταπεινωτικού συμβιβασμού. Η Μακεδονία είναι μία. Και είναι διαχρονικά Ελληνική, γιατί μόνο το ελληνικό στοιχείο την προσδιορίζει από τις αρχές της υπάρξεώς της. «Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του». Ας γονατίσουμε μπροστά στον Παύλο Μελά, τον Βασίλειο Μελεγκάνο, τον Άρμεν Κούπτσιο και σε όποιον άλλον έπεσε για αυτήν. Αφήστε τους διαδικτυακούς κάφρους να βρίζουν σκαιά τα εκατομμύρια των Ελλήνων πατριωτών, όσο δίνουμε τον δημοκρατικό και δίκαιο εθνικό μας αγώνα. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, αν θέλουμε τα παιδιά μας να νιώθουν την Ελλάδα Χώρα και όχι απλά χώρο…

Facebook Comments