Που σπρώχνουν τον κόσμο;

Οι μέρες περνούν με το σκάνδαλο Novartis να απλώνεται πάνω από την ελληνική πολιτική ζωή, σαν πετρελαιοκηλίδα που ξέφυγε απ’ τον Κουρουμπλή. Εκεί που κάποιοι πίστευαν ότι θα περιοριστεί γύρω απ’ το καράβι, έσκασε ξαφνικά μύτη στην Γλυφάδα κι άντε μετά να την μαζέψεις. Το ίδιο κι η Novartis.

Ξεκίνησε ως αθέμιτη επιχειρηματική πρακτική που επηρεάζει τον ανταγωνισμό των εταιρειών στο αμερικάνικο χρηματιστήριο κι έχει ως τώρα μολύνει όλους τους αρμούς της ελληνικής κοινωνίας. Την αντιπολίτευση που κατηγορείται ότι τα ‘πιασε χοντρά, την κυβέρνηση που κατηγορείται ότι τα ‘στησε απροκάλυπτα, την δικαιοσύνη που κατηγορείται ότι κινείται μέσω κουκουλοφόρων, τους  δημοσιογράφους που κατηγορούνται ότι διάλεξαν στρατόπεδα και έγιναν μισθοφόροι κάθε παράταξης, οι δικηγόροι που κατηγορούνται ότι γνωματεύουν κατά παραγγελία, κλπ, κλπ. Ουδείς έχει μείνει αλώβητος και είμαστε μόλις στην τρίτη-τέταρτη μέρα. Φανταστείτε να φτάσουμε στον τέταρτο μήνα…

Το τρομερά πολωτικό αυτό κλίμα σε συνδυασμό με την βέβαιη τελική παραγραφή των αδικημάτων (αν υπάρχουν) οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα: Στο να πεισθεί ο κόσμος ότι όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί τα κουκουλώσανε πάλι. Διότι η κυρία Μαρία απ’ την Κοκκινιά, ο κυρ Αντώνης απ’ τα χωριά της Καβάλας και ο κυρ Δημήτρης που είναι ταξιτζής στην Κρήτη, δεν μπορούν να ξέρουν τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις του νόμου περί ευθύνης υπουργών ή τα τσαλίμια του νόμου περί προστασίας μαρτύρων. Αυτοί ακούνε για βαλίτσες με πεντακοσάρικα και τρίζουν τα δόντια τους καθώς οι ίδιοι δεν έχουν ούτε ταληράκι. Θέλουν λοιπόν φυλακές και διασυρμούς, δεν ξέρουν απ’ τα υπόλοιπα νομικά και δικαστικά. Κι έτσι όπως τους τα σερβίρανε (η δικαιοσύνη; η κυβέρνηση; η συγκυρία;), το πάνε φυρί-φυρί να τους εξαγριώσουν χειρότερα.

Ο κόσμος άκουσε για έγκλημα, θέλει τιμωρία, όλα τα άλλα είναι ψιλά γράμματα. Κι όταν το σύστημα δεν του δώσει τιμωρία, τι φαντάζεστε ότι θα σκεφτεί ο απλός ανθρωπάκος; Ότι είναι όλοι ίδιοι, ότι κόρακας κοράκου δεν βγάζει και ότι δεν υπάρχει σωτηρία γι αυτόν, παρά ίσως έξω απ’ τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Θαρρείτε πως στην παρούσα συγκυρία αυτό είχαμε ανάγκη ως χώρα;