Κόβοντας δρόμο προς την άλλη Ελλάδα

(Η εισήγησή μου στο ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού ως εξωτερικός προσκεκλημένος, με αυτά που είπα και αυτά που δεν πρόλαβα να πω λόγω χρόνου)

Καλησπέρα σας.

Πρώτα από όλα θα ήθελα ευχαριστήσω τον Σταύρο Θεοδωράκη για την ευγενική πρόσκληση στο διάλογο που ανοίξατε και την κοινότητα που δημιουργείτε για αυτό το σκοπό. Επίσης να σας συγχαρώ για την ως τώρα πορείας σας και το όμορφο 1^ο συνέδριό σας.

Για όσους δεν με γνωρίζετε, ονομάζομαι Σεραφείμ Κοτρώτσος, είμαι επιχειρηματίας, Σύμβουλος διοίκησης επιχειρήσεων & πληροφορικής τα τελευταία 18 χρόνια, έχω παράλληλα επί σειρά ετών διδάξει στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Είμαι στην ενεργό πολιτική με τη «Δημιουργία, ξανά!» εδώ και δυο χρόνια.

Θα ήθελα να μοιραστώ εν τάχει μερικές σκέψεις – προτάσεις.

Διανύοντας τον 6^ο χρόνο κρίσης, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η επιρροή του ποταμιού δείχνει ότι όλο και περισσότεροι το πράττουμε. Οι άνθρωποι του λεγόμενου πολιτικού κέντρου, οι πιστοί της κοινής λογικής, οι μετριοπαθείς υπεύθυνοι πολίτες, εμείς όλοι δηλαδή που έξω από τα σχέδια του κατεστημένου προσπαθούμε για αλλαγή, πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιες θεμελιώδεις αρχές και αξίες πάνω στις οποίες να χτίσουμε βαθιά και μόνιμη ευρεία συναίνεση, αντί περιστασιακών συμμαχιών στη βάση ισορροπιών ατομικών ή κομματικών σχεδιασμών. Να δημιουργήσουμε δηλαδή την κοινότητα που θα έχει τη δυνατότητα να επιδρά συνολικά στην κοινωνία μας.

Πρώτη προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η προαγωγή της ουσιαστικής δημοκρατίας. Μόνος τρόπος για να την πετύχουμε είναι η εκ βάθρων θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας μας υπό ένα κοινό υπόβαθρο αξιών. Οι αξίες που ξεχωρίζω σε αυτή την κατηγορία είναι η Ελευθερία, η Δημοκρατία, η Ισονομία, το Κράτος Δικαίου, η Κοινωνική Αλληλεγγύη και η Αξιοκρατία. Απέναντι στους τραγικά αποτυχημένους κομματικούς – πελατειακούς μηχανισμούς, εμείς να προτάξουμε πρακτικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις ικανές να προστατεύουν τον πολίτη από οποιαδήποτε εκτροπή, παλιών ή νέων πολιτικών προσώπων και σχηματισμών.

Αυτή τη νίκη μπορούμε να την πετύχουμε πολύ γρήγορα. Είναι δυνατόν πολίτες και πολιτικοί να γίνουμε πολύ πιο υπεύθυνοι. Φθάνει μόνο να καταργηθούν οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Να πάψει ο πολίτης να εκλέγει αντιπροσώπους για να αποφασίζουν για αυτόν μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Οι αιρετοί αντιπρόσωποι να είναι κυρίως διαχειριστές και εισηγητές. Να αποφασίζουν μόνο για όσα οι πολίτες δεν επιλέγουν οι ίδιοι να αποφασίσουν. Μιλώ δηλαδή για την ανάγκη της θέσπισης τακτικών ημερομηνιών δημοψηφισμάτων. Ημέρες στις οποίες ο λαός θα καλείται να αποφασίζει για όλα τα μεγάλα ζητήματα αλλά και αυτά για τα οποία επέλεξε ικανός αριθμός πολιτών να ανακαλέσει την εντολή εκπροσώπησής του από τους εκλεγμένους.

Προτείνω την θεσμοθέτηση των υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων, των ακυρωτικών δημοψηφισμάτων αλλά και των λαϊκών νομοθετικών πρωτοβουλιών κατά το Ελβετικό πρότυπο, αυτό που θεμελίωσε ο Καποδίστριας. Αυτόν που η πρώτη έκφραση οικογενειοκρατίας & κομματοκρατίας του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους φόνευσε.

Ονειρεύομαι να έρθει σύντομα η μέρα που θα προσέλθουμε στις κάλπες για να αποφασίσουμε για κεντρικά θέματα. Εύχομαι τα πρώτα να είναι ακόλουθα:

1. Ξεκινώ από τη δικαιοσύνη: το θεμέλιο της δημοκρατίας και της οικονομίας

Α. Συμφωνούμε στην πλήρη ανεξαρτησία δικαιοσύνης και κυβέρνησης; Αν ναι τότε ας καταργήσουμε το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ας το μετατρέψουμε σε ανεξάρτητη αρχή με Προεδρείο που θα εκλέγει εσωτερικά το σώμα των δικαστών.

Β. Συμφωνούμε στην κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και γενικά στο ακαταδίωκτο των αιρετών; Θέλουμε ισονομία; Δεν πρέπει να είναι όλες οι υποθέσεις στη ευχέρεια της δικαιοσύνης χωρίς πολιτικές παραγραφές και ασυλίες;

Γ. Συμφωνούμε στην ανάγκη ταχείας απόδοσης δικαιοσύνης; Αν ναι τότε μπορούμε να αποφασίσουμε κάθε αντιδικία υποχρεωτικά να περνάει από διαιτησία (π.χ. επιτροπή από 2-3 νομικούς άλλης περιφέρειας που θα κληρώνονται), να εξαντλούνται τα περιθώρια συμβιβασμών και σε αντίθετη περίπτωση να βγαίνει πρώτη απόφαση από τη διαιτησία. Αν ούτε η απόφαση της διαιτησίας δεν γίνει αποδεκτή, το μέρος που δεν αποδέχεται την απόφαση της διαιτησίας θα πρέπει να καταβάλει όλα τα έξοδα ως εγγύηση προ της δρομολόγησης της υπόθεσης στα δικαστήρια, ειδάλλως η εκάστοτε απόφαση της διαιτησίας να καθίσταται εκτελεστή.

2. Συνεχίζω με την ενότητα της Οικονομίας

Α. Συμφωνούμε ότι οι φόροι πρέπει να είναι ανάλογοι των εισοδημάτων και οι ασφαλιστικές εισφορές ανάλογες των ανταποδοτικών παροχών; Συμφωνούμε ότι το κράτος πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του σε αυτά που μπορεί να χρηματοδοτήσει υπό τις προαναφερθείσες αρχές φορολόγησης και μόνο;

Β. Συμφωνούμε ότι οι κοινωνικές παροχές είναι αναγκαίες αλλά θα πρέπει να περιορίζονται αυστηρά και μόνο στους μόνιμα αδύνατους ή σε αυτούς που προσωρινά αδυνατούν, με στόχο να ξαναγίνουν δυνατοί;

Γ. Συμφωνούμε στην κατάργηση κάθε γραφειοκρατικού ή οικονομικού εμποδίου εισόδου σε επαγγελματική δραστηριότητα; Συμφωνούμε σε κράτος που θέτει μόνο προδιαγραφές και ελέγχει την τήρησή τους χωρίς να γίνεται εμπόδιο στην παραγωγή και την εργασία; Συμφωνούμε ότι θέλουμε νέα παραγωγή και εργασία;

3. Και κλείνω με το Πολίτευμα – επανιδρύοντας τη δημοκρατία

Έχουμε οι περισσότεροι αντιληφθεί ότι η αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία αποτυγχάνει να μας αντιπροσωπεύσει.

Α. Συμφωνούμε σε κάποιες θεμελιώδεις θεσμικές παρεμβάσεις στο εκλογικό σύστημα;  Συμφωνούμε σε μικρές εκλογικές περιφέρειες 1 έως 3 εδρών σε όλη τη χώρα, κατάργηση του μπόνους 50 εδρών, περισσότερες έδρες επικρατείας με χωριστή κάλπη από αυτήν για τους τοπικούς βουλευτές και απλή αναλογική για τις έδρες επικρατείας;

Β. Συμφωνούμε στην κατάργηση των κρατικών χρηματοδοτήσεων κομμάτων;

Γ. Συμφωνούμε στη θέσπιση θεσμικών αντίβαρων στο πολίτευμα με γερουσία ή Πρόεδρο εκλεγόμενο από το λαό με σημαντικές αρμοδιότητες ή ακόμα αντιπροσωπεία τυχαία επιλεγόμενων πολιτών που θα επικυρώνουν ή ακυρώνουν σημαντικές κυβερνητικές ή νομοθετικές αποφάσεις, όπως κάνουν οι ένορκοι στα δικαστήρια;

Θα αναρωτιέστε ποιος θα ανοίξει τέτοια θέματα. Ποιος θα τα συζητήσει δημόσια και ποιος θα τα ψηφίσει.

Η απάντηση είναι απλή: Εμείς οι πολίτες! Ο πολίτης πρέπει να αναλάβει τον πολιτικό του ρόλου για να σπάσουμε επιτέλους τα αδιέξοδα. Να διεκδικήσουμε την εξουσία που το σύνταγμα μας αναγνωρίζει. Μέσα από τις πρωτοβουλίες μας να οπλίσουμε με αποφασιστικότητα και να οδηγήσουμε την εκάστοτε κυβέρνηση σε σοβαρή, ρεαλιστική και υπεύθυνη στάση. Να ωριμάσουμε απότομα ως πολίτες ξεπερνώντας το συλλογικό κατάλοιπο της τουρκοκρατίας.

Σήμερα είναι ώρα. Τώρα πρέπει να κόψουμε δρόμο προς τη δημοκρατία και την ευημερία. Αύριο δεν υπάρχει για αυτή τη γενιά.