Η διασωληνωμένη Ελλάς

Η Ελλάδα αναπνέει από δύο σωληνάκια, δυο συμπληρωματικά εθνικά ψέματα, ένα δεξιό κι ένα αριστερό και ψευτοζεί διασωληνωμένη. Έναν μόνιμο εθνικιστικό παροξυσμό από τη μια, που καλύπτει την έλλειψη ασφαλούς ταυτότητας κάτω από το αντιφατικό μύθευμα της ελληνορθοδοξίας και το αποξηραντικό «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», που δεν επιτρέπει να αναρωτηθεί κανείς για την ουσία των λέξεων.

Ποια ακριβώς έννοια έχει η Πατρίς, από τη συγκρότηση του νέου Ελληνικού κράτους και παλιότερα ακόμη, αν δεν είναι η ανούσια ταύτιση με το νέο ελληνικό κράτος και μόνο; Πώς εξελίσσεται;

Ποιο το νόημα και η σημασία της θρησκείας στην ιστορία του Ελληνισμού και στην ψυχή του καθενός αν δεν είναι η χυδαία ταύτιση με την ελλαδική εκκλησία;

Ποια οικογένεια; Η πατριαρχική του 19ου και πρώιμου 20ου αιώνα με τα δεκάδες παιδιά, τους γάμους από τα 14, η σημερινή στρεβλή οικογένεια-κοινωνική ασφάλιση ή οι δεσμοί αγάπης, στοργής και σεβασμού ανάμεσα σε ελεύθερους ανθρώπους;

Τούτο το ψέμα τυλίγει σε ένα θολό σύννεφο κάθε αλήθεια μας και ισοπεδώνει τον πλούτο της διαφορετικότητας του Ελληνισμού, τις πολλαπλές του εκδοχές και δυνατότητες, την εξέλιξη και δημιουργική προσαρμογή τους στο σύγχρονο κόσμο. Εντέλει ισοπεδώνει την περηφάνια γι’αυτό που είμαστε στ’αλήθεια σε ένα μίζερο ψευτομάγκικο κλαυθμυρισμό για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε.

Το άλλο ψέμα, το «αριστερό» είναι μια καθολική βεβαιότητα ότι όλοι έχουν «ιερά» δικαιώματα χωρίς αντίστοιχες υποχρεώσεις κι ευθύνες, ξεκινώντας από το ίδιο το κράτος. Τούτο το σοσιαλιστικό ψέμα ταυτίζει πονηρά το κράτος με τον ελληνισμό, δηλαδή με την κοινότητα των πολιτών τους οποίους τάχθηκε να υπηρετεί και δίδει στο κράτος το ιεραρχικό προβάδισμα.

Αυτό το ψέμα απαξιώνει τον δημόσιο λόγο, και υποβιβάζει την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών ζωής, σε ένα μόνιμο και ατελέσφορο παράπονο. Καταλαμβάνει τον δημόσιο χώρο, τον μετατρέπει σε ιδιοκτησία ενός πλήρως ιδιωτικοποιημένου κράτους με τρόπο στρεβλό: ένα κράτος στο οποίο ένα μέρος του πληθυσμού έχει κάνει χρησικτησία.

Οι φενάκες των κρυμμένων θησαυρών, οι αιώνιες οφειλές στον περιούσιο λαό, η φυλετική ανωτερότητα και ο μασκαρεμένος ρατσισμός, οι πανταχού παρόντες εχθροί, το απύθμενο κι ανέκφραστο μίσος, ο φόβος της αλλαγής και η συνεπακόλουθη ακινησία που μας κάνει να λιγοστεύουμε, όλα εκκινούν από τούτα τα δυο γενέθλια ψέματα.

Αυτά τα δύο ψεύδη, εθνικιστικό και “σοσιαλιστικό“, δυναστεύουν το είναι μας σε βαθμό που κάνουν αδύνατη τη συγκρότηση της σκέψης, την διατύπωση λογικών απόψεων και επιχειρημάτων, την ίδια την Δημοκρατία. Δημιουργούν το αδιέξοδο. Το βίαιο άθροισμά τους εμφανίζεται ως πλειοψηφική πολιτική ξεδιαντροπιά και κυριαρχεί σαν ομώνυμο τους πολιτικό απόβρασμα.

Όσο δεν τα αγγίζουμε, όσο δεν τα προκαλούμε, όσο δεν τα ξεμασκαρεύουμε τούτα τα ψέματα, τόσο το μίσος για τον Εαυτό θα μετατρέπεται σε διαλυτικό μίσος για τον Άλλον, για το κάθε διαφορετικό, και επομένως στο τέλος σε μίσος για το μέλλον.  Γιατί κάθε μέλλον είναι σίγουρα διαφορετικό κι αλλιώτικο από το παρόν. Αυτό το παρόν που τυφλωμένοι δεν βλέπουμε πως δεν είναι αυτό που νομίζουμε πως είναι.

Κι όσο και όσοι συνεχίζουμε να μισούμε το μέλλον όσο δεν μαθαίνουμε να αγαπούμε τον αληθινό μας εαυτό και τις αντιφάσεις του, θα προοριζόμαστε για το πιο εφιαλτικό παρελθόν.

Τραβήξτε επιτέλους τα σωληνάκια να ανασάνουμε!