Στη Σκωτία με τη δεδομένη πολιτιστική και εθνική ιδιαιτερότητα, το ρόλο του Ηνωμένου Βασιλείου στην παγκόσμια οικονομία, με το ακροδεξιό UKIP σε άνοδο, τον παραδοσιακό ευρωσκεπτικισμό, την κρίση και τα μεγάλα αλλά φθαρμένα υπό την παρούσα συγκυρία κόμματα να παίρνουν ξεκάθαρα θέση υπέρ του ΟΧΙ, έγινε δημοψήφισμα.

Γιατί?

Γιατί πολύ απλά, έτσι κάνουν οι λαοί που έχουν μάθει να λύνουν θεσμικά, συντεταγμένα και δημοκρατικά τα προβλήματα τους.
Γιατί έτσι κάνουν οι Βρετανοί από παλιά, όταν θεμελίωναν πρώτοι και σχεδόν αναίμακτα τον κοινοβουλευτισμό χωρίς να κλονίσουν, τον ενοποιητικο για εκείνους, θεσμό της βασιλείας.

Στην Ελλάδα, από την άλλη, δεν υπήρχε χώρος για δημοψήφισμα.
Υπήρχε όμως χώρος για τους “αγανακτισμένους”, τους “ψεκασμένους” και τους νεοναζί των πλατειών.

Υπήρχε και υπάρχει χώρος για το λαϊκισμό, για τα “Ζάππεια” και τις κυβισθήσεις του κύριου Σαμαρά που ως τότε δεν υπέγραφε το “λάθος”.

Ένα “λάθος” βέβαια, που σήμερα συνεχίζει ως πρωθυπουργός.
Υπάρχει ακόμη χώρος για την “αντιμνημονιακή” συνομωσιολογία που εξέθρεψε την ακροδεξιά, την πολιτική ηθική του χτες, των νέων “Ζαππείων” στη ΔΕΘ ή αλλού με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του προεκλογικού Αντώνη Σαμαρά.

Υπήρχε και υπάρχει χώρος για τη μη δέσμευση, την ανευθυνότητα των θεσμικών κομμάτων απέναντι σε ζητήματα εθνικής σημασίας, όπως είναι η συμμετοχή στα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ.

Ανευθυνότητα που ενίσχυσε την πόλωση, την κοινωνική διαίρεση, την αντευρωπαϊκή ρητορική και μετέτρεψε την κοινοβουλευτική ημερήσια διάταξη σε καφενειακού τύπου πυροτεχνήματα.

Είναι ιδια αυτή ανευθυνότητα , η άρνηση του πολιτικού προσωπικού να πει το μεγάλο “ναι” ή το μεγάλο “όχι” χωρίς να κρύβεται πίσω από τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας για να στρεψοδικεί με δήθεν “επαναδιαπραγματεύσεις”, “απαγκιστρώσεις”, πολιτικές και μη καταγγελίες.

Γιατί κάποτε πρέπει, ναι, να απαντήσουν όλοι, όλα τα κόμματα, θεσμικά. Να τοποθετηθούν καθαρά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ αν συμφωνούν με τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όχι με “ήξεις, αφίξεις”, όχι με “ναι μεν αλλά..”

Γιατί το δικό μας “όχι” έπρεπε και πρέπει να είναι το “όχι” στον παλαιοκοματισμό, στην προσωπική φιλοδοξία μπροστά στο δημοσίο συμφέρον. Αυτό το “όχι” που συνιστά “ναι” στη λογική, στη συναίνεση σε θέματα που αφορούν όλους τους Έλληνες ανεξαρτήτα από την πολιτική γεωγραφία.

Το “όχι” που είπαν πράγματι οι Σκωτσέζοι και δεν είπαν οι Έλληνες.
Ένα “όχι” που διδάσκει πολλά. Διδάσκει για τον πολιτικό πολιτισμό, τη θεσμική παιδεία των Σκωτσέζων και των Βρετανών ευρύτερα αλλά και για τη δική μας παιδεία ή ίσως καλύτερα για την απουσία της.                                                                                          

Όπως διδάσκει επίσης πολλά για μας και η ασυμφωνία του πολιτικού κόσμου, παλαιότερα στο σχέδιο Ανάν, η πλειοδοσία “πατριωτισμού” αλλά και ο πρόσφατος, ίσως δικαιολογημένος σε ένα βαθμό φόβος της δημοκρατίας. Ο φόβος, της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία από ένα τυχόν αρνητικό αποτέλεσμα που θα ήταν όμως απόρροια της στρεβλής πολιτικής εκπαίδευσης του λαού μας από τα κομματικό σύστημα ως τώρα.

Εν αντιθέσει με μας οι Βρετανοί, αντιπρoσωπεύοντας συλλογικά μια ένωση 307 ετών και την 6η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, δεν φοβήθηκαν ούτε τη Δημοκρατία, ούτε την Αλήθεια.                                    

Γι αυτό, η επόμενη μέρα, η μέρα μετά το δημοψήφισμα που έγινε, βρίσκει το Ηνωμένο Βασίλειο, πιο Ενωμένο, πιο σίγουρο και αισιόδοξο για το μέλλον του. Βρίσκει τους θεσμούς να λειτουργούν στην εντέλεια. Βρίσκει έναν ως χτες ηττημένο πρωθυπουργό αλλά και την αντιπολίτευση με κοινή θέση υπέρ της παραμονής, πιο αξιόπιστους, πιο υπεύθυνους τόσο απέναντι στους πολίτες όσο και διεθνώς.
Μια μέρα μέτα, το “brand name”, UK, ειναι ακόμη εδώ και μάλιστα πιο δυνατό από ότι ήταν χτες.

Η επόμενη μέρα στην Ελλάδα, η μέρα μετά το δημοψήφισμα που δεν έγινε, βρήκε τη χώρας μας, τραυματισμένη και ακόμη πιο αποδυναμωμένη.
Αποδυναμωμένη θεσμικά, απένατι στους πολίτες, με την παρασκηνιακή αποπομπή ενός εκλεγμένου πρωθυπουργού.
Αποδυναμωμένη πολιτικά, αφού παρέτεινε την “αντιμνημονιακή μυθολογία”, την ανέξοδη όσο και αδιέξοδη εξαγγελία παροχών.

“Κέρδισε” λοιπόν η πατρίδα μας σε ραστώνη, καθυστερήσεις και μικροδιευθετήσεις αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Κέρδισαν σίγουρα οι κομματικοί εγωισμοί, όσοι αγόραζαν χρόνο για τη σταδιακή πολιτική τους μεταμόρφωση, όσοι προσδοκούσαν στην αλλαγή θώκων όχι στην αλλαγή της χώρας.
Αυτοί, μάλιστα, κέρδισαν.

Έχασε όμως η Ελλάδα.
Έχασε σε επίπεδο συναίνεσης, στη βάση του λαού αλλά και του πολιτικού κόσμου. Έχασε από την άρνηση αυτή, μια ευκαιρία για την ανανέωση μιας εθνικής, πολιτικής και κοινωνικής συμφωνίας για τη θέση της χώρας στον παγκόσμιο χάρτη.
Κυρίως όμως έχασε μακροπρόθεσμα, από την έλλειψη αυτοσυγκράτησης, τη μικροκομματική τύφλωση και από το ότι επιτέλους η ανάγκη “να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά” δεν υπερβαίνει δυστυχώς την ανάγκη της προσωπικής αναπαραγωγής. Η άρνηση αυτή είναι που καταδεικνύει ίσως και το μεγαλύτερο μας έλλειμα, αυτό που μας λείπει για τη βελτίωση της ποιότητας της Δημοκρατίας μας.

Είναι η θεσμική παιδεία που μας δίδαξαν ως χτες, οι Βρετανοί.
Η θεσμική παιδεία που δεν έχουμε αποκτήσει ακόμη.

Facebook Comments