Ο Γιάννης είναι οδηγός σε ξενοδοχειακή μονάδα. Το όχημα που οδηγεί είναι καινούριο και πεντακάθαρο. Τα αγγλικά του τέλεια. Οι τρόποι του άψογοι, όπως και η εμφάνισή του. Στους Έλληνες μιλά πάντα στον πληθυντικό, ανεξαρτήτως ηλικίας. Δεν πιάνει κουβέντα εκτός αν του απευθύνουν το λόγο. Απαντά μετρημένα, φιλικά και επί της ουσίας. Ανοίγεται προοδευτικά και πάντα με μέτρο. Εγκάρδιος και εξυπηρετικός, λειτουργεί ως οδηγός, ξεναγός και διαφημιστής της επιχείρησης στην οποία εργάζεται. Το κάνει με την καρδιά του. 
 
Στο δρόμο προς το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής, περνάμε μέσα από την Ιερισσό. Συνθήματα παντού και σημάδια στην άσφαλτο από τον πόλεμο με τα ΜΑΤ γεννούν μιαν υφέρπουσα θλίψη στην ατμόσφαιρα.  Η περιοχή σε εμφύλιο χαμηλής έντασης. Τα χωριά μοιρασμένα. Όσα δεν μπορούν να ζήσουν από τον τουρισμό και την παράκτια αλιεία, υπέρ της εξόρυξης χρυσού. Τα παραθαλάσσια, μαχητικά εναντίον. Οικογένειες και φιλίες έχουν διαρραγεί. Οι τραμπουκισμοί είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Αυτοκίνητα καίγονται. Σπίτια πετροβολούνται. Συγγενείς και συμμαθητές έρχονται στα χέρια. Το καλοκαίρι δεν κλείνουμε δρόμους. Έχουμε ρουμς του λετ να νοικιάσουμε.
 
Λίγο έξω από την Ουρανούπολη, το Eagles Palace. Ξενοδοχείο πρότυπο. Όχι το ακριβότερο, ούτε το πολυτελέστερο στη Χαλκιδική. Χτισμένο όμως με γνώμονα την ένταξη στο τοπίο, ανακαινισμένο με σεβασμό στην late 60s κομψότητά του, με εξαιρετική κουζίνα, απόλυτη καθαριότητα, επιμονή και στην στην ελάχιστη λεπτομέρεια, φύση, θάλασσα και παραλία του ονείρου και εξυπηρέτηση αξιοθαύμαστη. Το προσωπικό δεν ντρέπεται να αποδώσει εύσημα στην ιδιοκτησία. Η επιχείρηση απασχολεί ανθρώπους με εξειδίκευση, τους ασφαλίζει και τους πληρώνει με συνέπεια. H ικανοποίηση των εργαζομένων μεταδίδεται στους φιλοξενούμενους. Απλά πράγματα. Αλάθητη συνταγή.
 
Το άλλο ξενοδοχείο, στη Θεσσαλονίκη, ένα από τα πλέον αστεία θεάματα. Σα να πήρες τη Μεγάλη Βρετανία, το Ritz και το Georges V, να τα έβαλες στο μπλέντερ με γύψινα αγαλματίδια και συντριβάνι (άνυδρο και θλιβερό) και να τα φύτεψες σε μια βρώμικη, ημιβιομηχανική περιοχή της πόλης. Γκραβούρες εποχής στους τοίχους, μπαρόκ σοβατεπί δίπλα σε πλαστικές πόρτες κινδύνου, ένα παρατημένο μπουκάλι μπύρας στο διάδρομο που κανείς δεν έχει μαζέψει εδώ και μισή μέρα. Ανοίγεις το παράθυρο, δυσωδία από τα λιμνάζοντα νερά στο γιαπί δίπλα. Το κλείνεις, ο θορυβωδέστερος κλιματισμός του κόσμου. Τι κι αν το προσωπικό είναι ευγενέστατο; 
 
Στην Έκθεση, τέσσερις μέρες Science Festival. Η SciCo του Μιχάλη και του Θοδωρή (που διαπρέπουν επαγγελματικά προωθώντας την νεοφυή επιχειρηματικότητα και προσφέροντας λύσεις επικοινωνίας), το Βρετανικό Συμβούλιο και αναρίθμητοι εθελοντές ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προσελκύσουν παιδιά στις θετικές επιστήμες. Ελεύθερη είσοδος, δεκάδες εθελοντές, κανένα χρηματικό κέρδος για τους διοργανωτές. Χαμόγελα και γνώση. Ιδέες γεννιούνται και μπαίνουν στο κανάλι της υλοποίησης. Σπορά λαμβάνει χώρα.
 
Στην Πυλαία, Κυριακή απομεσήμερο, στον θαυμάσιο «γλυκάνισο», η σχεδόν μεσήλικη γυναίκα με τα τερατώδη γυαλιά ηλίου με την θεόρατη επιγραφή της φίρμας, τα τσόκαρα με στρας και την πανάκριβη αλλά πιο-μπανάλ-πεθαίνεις τσάντα ενοχλείται που μια κυρία από την Βέροια πλησιάζει τον τηλεοπτικό παρουσιαστή για να του πει δυο καλά λόγια. Αρχίζει τα μπινελίκια για τον Άρη και τον Μπάμπη. Στο τραπέζι της, ο Ελληνάρας συνοδός της λουφάζει άνανδρα. Η κάμπια έχει πιει τα πόδια της. Τσίπουρο, τσιπούρα κι επανάσταση. Και τα μισά πιάτα που έχει παραγγείλει θα φύγουν σχεδόν ανέγγιχτα, απλά κάνοντας λογαριασμό. Μαγκιά κι εξάτμιση.
 
Το ακριβώς αντίθετο από την αεροσυνοδό της Ryanair. Μόλις επέστρεψε από πολυετή παραμονή στην Ιταλία διότι της έλειψε η πατρίδα. Δεν παρακολουθεί τηλεόραση, άρα και δεν αναγνωρίζει δημοσιογράφους. Εργάζεται σε ένα αεροπλάνο, όπου αν διψάσει θα πρέπει να αγοράσει το νερό της. Δεν παίρνει και τον υψηλότερο μισθό της αγοράς. Καλύπτει μόνη της τα έξοδα ενδυμασίας και παραστάσεως. Κι όμως, η Αγγελική κάνει τη δουλειά της πρόσχαρα. Προσφέρει χαμόγελα στους επιβάτες, αστειεύεται, δίνει δροσιά σε μιαν άχρωμη πτήση.
 
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, διαλέγουμε και συγκροτούμε την Ελλάδα που θέλουμε. Ας το πάρει μυρωδιά το ασυντόνιστο και ετερόκλιτο κυβερνητικό επιτελείο. Και ας απαντήσει η κορυφή της κυβέρνησης στο ίδιο δίλημμα που έθεταν οι ανθρακωρύχοι επί Θάτσερ. Which side are you on?

Facebook Comments