Η σχολική εκπαίδευση βρίσκεται σε κρίση. Κρίση οικονομική, κρίση θεσμική, κρίση αξιών. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τόσο οι μαθητές, όσο και οι εκπαιδευτικοί. Πριν πόσα χρόνια όμως, ξεκίνησε αυτή η κρίση; Που βρίσκονται τα θεμέλια της; Και ποια είναι τα πραγματικά της αίτια; Ας είμαστε ειλικρινής…

Όταν το 2009 ξεκίνησε η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, άρχισαν να φαίνοται καθαρά τα προβλήματα στον χώρο της δευτεροβάθμιας-και όχι μόνο-εκπαίδευσης. Περικοπές μισθών, «πάγωμα» προσλήψεων και καταλήψεις μαθητών, ήταν αρκετές για να εξελίξουν ένα αρνητικό κλίμα, σε μία άσχημη κατάσταση.

Kατά πόσο είναι παραγωγικό το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι μία τεράστια συζήτηση. Πόσο ικανοποιημένοι είναι όμως οι ίδιοι οι μαθητές με τους εκπαιδευτικούς και την διδασκαλία τους; Σε αυτή την αξιολόγηση δεν χωρούν συμπάθειες και αντιπάθειες. Καλός είναι ο καθηγητής που έχει σοβαρή κατάρτηση, υπομονή και επιμονή, που αγαπάει το αντικείμενο του (όχι, δεν είναι γραφικό) και μπαίνει στην τάξη με σκοπό να δώσει γνώση, παιδεία και μόρφωση σε όλους τους μαθητές.

  Ένας καθηγητής που μπαίνει στην αίθουσα, ξεκινώντας να παραδίδει το μάθημα της ημέρας, αδιαφορώντας για τον μαθητή που κοιμάται, τον μαθητή που χαζεύει και τον μαθητή που είναι πιο «ζωηρός», τελειώνοντας το μάθημα θα έχει αποτύχει ως εκπαιδευτικός. Ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι καθηγητές ίδιοι, καθώς υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά και καθηγητές που θέλουν διαρκώς να εξελίσσονται.

Τι γίνεται τώρα, όσον αφορά τα ίδια τα μαθήματα… Όπως για παράδειγμα την Ιστορία, τα Αρχαία, την Βιολογία, τα Θρησκευτικά.  Όσον αφορά γενικότερα την διδασκόμενη ύλη, οι μαθητές μαθαίνουν ήδη από το γυμνάσιο, ότι έχουν συγκεκριμένη ύλη στην οποία θα εξεταστούν και φροντίζουν με τις κατάλληλες απομνημονευτικές μεθόδους να την αποστηθίσουν. Η διδακταία ύλη είναι αρκετά μεγάλη σε έκταση, πόσο μάλλον για ένα σχολικό έτος που μαστίζεται από καταλήψεις, απεργίες και στάσεις εργασίας. Πόσο μάλλον για παιδιά εφηβικής ηλικίας, που δεν έχουν κανένα έρεισμα για να την διδαχθούν. 

Ως αποτέλεσμα έχουμε, τα παιδιά που τελειώνουν το σχολείο να μη γνωρίζουν βασικές πτυχές της ιστορίας, όπως λόγου χάρη, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Έτσι τα παιδιά που δεν διδάσκονται ποτέ στο σχολείο την ιστορία του πιο αιματηρού πολέμου Πολέμου της σύγχρονης ιστορίας, δεν γνωρίζουν και έννοιες όπως ο Ναζισμός και ο Κομμουνισμός και φυσικά πως αυτές επηρέασαν τον κόσμο. Είθιστε λοιπόν να βλέπουμε σήμερα φαινόμενα βίας στα σχολεία, με αφετηρία κυρίως «ιδεοληπτικούς» λόγους. Ημιμαθή παιδιά, εφηβικής ηλικίας, να μιλούν με ρητορική «μίσους», ρατσιστικά συνθήματα και πολλές φορές να προβαίνουν σε πράξεις βίας.

Χρειάζονται λοιπόν ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στον χώρο της σχολικής εκπαίδευσης, καθώς το απαρχαιωμένο σύστημα που αυτή την στιγμή υπάρχει, είναι σίγουρα βαρετό για τα νέα παιδιά αλλά και εντελώς αποκομμένο από της εργασιακές ανάγκες της χώρας. Δυστυχώς, η εκπαίδευση στην Ελλάδα, εξακολουθεί να βασίζεται στους πυλώνες της ακαδημαϊκής και πνευματικής γνώσης. Η είσοδος σε κάποιο Πανεπιστήμιο, δεν αποτελεί έναν στόχο, αλλά σκοπό ζωής.

Η νοοτροπία που κυριαρχεί και καλλιεργείται τα τελευταία 15-20 χρόνια στην σχολική εκπαίδευση, αφήνει πίσω της ταλέντα, ευφυϊα και κλίσεις παιδιών, που μένουν ανεκμετάλλευτα στον «βωμό» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα όμως,  βασισμένο σε ξεπερασμένες πρακτικές, που παράγει με τα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες «πτυχιούχους ανέργους», δεν αποφέρει τίποτα σε κοινωνία και κράτος.

Η σημερινή κρίση, μας δίνει μια ακόμη ευκαιρία, να αναθεωρήσουμε το σύστημα της εκπαίδευσης. Θα το κάνουμε(;)
 

Facebook Comments