Το ΔΝΤ χαλάει το «μεγάλο κόλπο» του Τσίπρα – Έρχεται ένα εφιαλτικό 2019

Το ΔΝΤ σπρώχνει τον Τσίπρα σε πρόωρες εκλογές. Το ότι πλέον το Ταμείο βρίσκεται στη θέση του οδηγού και έχει αυξήσει σημαντικά τις πιέσεις του προς την Ελλάδα έγινε πλέον ξεκάθαρο αυτή την εβδομάδα, με το διπλό χτύπημα από τις νέες του εκθέσεις.

Από την μία πλευρά, υποβάθμισε τις προσδοκίες για τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο βραχυπρόθεσμο διάστημα και στο 2% για φέτος και το 1,8% για το 2019, δραστικά πιο χαμηλά από αυτή που είχε ανακοινώσει το 2017, αλλά και από τις παραδοχές του ΥΠΟΙΚ και της Κομισιόν.

Από την άλλη πλευρά, κάνει ξεκάθαρο από τώρα, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες ότι δεν έχει τεθεί επίσημα στο τραπέζι όπως λέει η ελληνική κυβέρνηση, ότι απαιτεί η εφαρμογή της μείωσης του αφορολόγητου να έρθει πακέτο με την μείωση των συντάξεων από την Πρωτοχρονιά του 2019.

Συγκεκριμένα, για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2018 το ΔΝΤ θέτει τον πήχη στο 2,9% του ΑΕΠ, και αν και είναι υψηλότερο από το 2,2% που πρόβλεπε πριν, ωστόσο παραμένει πολύ μακριά από τον στόχο του 3,5% του ΑΕΠ ο οποίος ενεργοποιεί και τα περίφημα αντίμετρα που με τόσο πάθος υποστήριζε η κυβέρνηση ότι θα «αποζημιώσουν» και με το παραπάνω τους Έλληνες φορολογούμενους και συνταξιούχους για το «χαστούκι» των νέων μέτρων που ψήφισε ήδη από τον περασμένο Μάιο.

Αντίθετα, το σενάριο που πλέον ξετυλίγεται είναι αυτό που φοβόντουσαν οι καρεκλοκένταυροι της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι θα γονατίσουν ακόμα περισσότερο μετά από αυτό το διπλό χτύπημα, αφού όχι μόνο θα μειωθεί η σύνταξή τους, αλλά θα πληρώνουν παράλληλα περισσότερους φόρους όπως και όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι, λόγω της μείωση του αφορολόγητου. Αντίο ψήφοι δηλαδή.

Οι δύο εκθέσεις του ΔΝΤ αποτελούν χωρίς αμφιβολία ψυχρολουσία για την κυβέρνηση αφού πλέον καταστρέφουν και επισήμως το «μεγάλο κόλπο» του Αλέξη Τσίπρα. Σκοπός του ήταν να ολοκληρώσει «επιτυχώς» το τρίτο πρόγραμμα, μεταφέροντας τα βαριά μνημονιακά μέτρα της μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου για το 2019 και το 2020 αντίστοιχα – κάτι που έχει ήδη «χωνευθεί» από τον λαό έναν χρόνο περίπου μετά την ψήφισή τους, με στόχο το πολιτικό του κέρδος, κερδίζοντας χρόνο και ευελιξία. 

Πλέον εκτός από τα καυτά μεγάλα εθνικά θέματα το οποία ήδη έχει να αντιμετωπίσει, όπως το ονοματολογικό και οι τούρκικες προκλήσεις,  προστίθεται και η ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα άμεσα, τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας διαφημίζει αδιάκοπα τα περί της εξόδου από την κρίση και του μεγάλου come back της Ελλάδας. Άλλο η σταδιακή εφαρμογή της μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου, άλλο όλα μαζί πακέτο και μάλιστα χωρίς αντίμετρα και μέσα σε μόλις οκτώ μήνες από σήμερα.

Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να αρχίσει και πάλι τα περί εχθρών της Ελλάδας και να επιλέξει την παλιά και γνώριμη στρατηγική της αντίστασης στις απαιτήσεις του ΔΝΤ. Αλλά χωρίς ένα… ικανοποιημένο ΔΝΤ, πώς μπορεί η Ελλάδα να βγει στις αγορές και να σταθεί μόνη της στα αγκάθια, όπως άλλωστε ορίζει και η «καθαρή έξοδος» από το πρόγραμμα στην οποία στοχεύει η κυβέρνηση;

Η μοναδική λοιπόν έξοδος κινδύνου είναι αυτή που οδηγεί στις πρόωρες εκλογές, όσο πιο κοντά στο τέλος του προγράμματος, με το χαρτί της «αντίστασης» στους εχθρούς και με το ρίσκο της ήττας.  Μόνο έτσι θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ την πιθανότητα να μπορέσει έστω να επιπλεύσει πολιτικά, στοχεύοντας σε μία επιστροφή του στο μέλλον (ίσως με αφορμή τις επόμενες προεδρικές εκλογές το 2020;) και αποφεύγοντας την σίγουρη συντριβή που θα αντιμετωπίσει εάν πάει στις κάλπες το 2019 και αφού η νέα σκληρή λιτότητα θα έχει εξουθενώσει την κοινωνία, και με την Νέα Δημοκρατία να μην είναι υποχρεωμένη – όπως θα είναι τώρα αν κερδίσει τις πρόωρες εκλογές – να «φορτωθεί» τα μέτρα των συντάξεων και του αφορολόγητου.