H βία των «αγανακτισμένων»

Η άνανδρη επίθεση εναντίον του Δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό σε μια κανονική χώρα. Ήταν ένα ακόμη περιστατικό βίας κατά πολιτικών από πολίτες που «τσαμπουκαλεύονται» ομαδικά συνήθως, με άλλοθι το «δίκιο» τους… Είναι οι αγανακτισμένοι πολίτες που ανάλογα με το timing, τις πολιτικές τους απόψεις, την επαναστατικότητα ή τον εθνικισμό τους, τον πολιτικό που θα τους καρφωθεί στο μυαλό κλπ  διαμαρτύρονται με κλωτσιές, μπουνιές, στυλιάρια, μολότωφ, πέτρες, μάρμαρα, κοντάρια …

Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν βλέπουν πού είναι το κακό στο «πάμε να τον δείρουμε και να του δείξουμε…» Δεν υπάρχει ούτε ένας που θα σκεφτεί ότι η βία δεν είναι η μαμή αυτής τουλάχιστον της ιστορίας ούτε το ομαδικό μπουνίδι, μετατρέπει κάποιον ασήμαντο σε Μεγαλέξανδρο. Ζωή νάχουν οι έξαλλοι αρσενικοί με την τεστοστερόνη που ξεχειλίζει  και την τσάμπα μαγκιά να σέρνεται σαν ζωνάρι σε δρόμους και πλατείες, αλλά αν δεν ήταν επικίνδυνοι, θα ήταν σκέτο γελοίοι.

Αυτή την γελοιότητα όμως, αυτή την γελοιογραφία αγωνιστή πολλοί αγάπησαν και πολλοί κανάκεψαν πολιτικά. Με πρώτους εκείνους τους αριστερούς πολιτικούς  που επιμένουν να παριστάνουν τους επιγόνους αγωνιστών του βουνού και της πόλης μια που οι ίδιοι αγωνίστηκαν στα μεταπολιτευτικά πούπουλα. Από κοντά εκείνοι οι δεξιοί πολιτικοί  που πιστεύουν ότι θα πάνε στην Πόλη καβαλάρηδες στο άσπρο άλογο, εξαδάχτυλοι και υπερ-πατριώτες.

Προσωπική μου εκτίμηση; Κανείς απ΄ αυτούς  δεν πονάει αυτόν τον τόπο. Το μόνο που «πονάνε» είναι τα ψηφαλάκια που μαζεύουν δημιουργώντας ή αναμοχλεύοντας εμπάθειες. Είναι άχρηστοι κι ανίκανοι να δημιουργήσουν ένα θετικό όραμα για το αύριο όπως κι αν το περιγράφουν  ιδεολογικά και ποντάρουν στον αρνητικό εφιάλτη του όποιου χτες.

Τι άλλο πιστεύω; Ότι όσοι πολίτες έχουν μπολιαστεί από την πολιτική στάση των παραπάνω, θεωρούν δικαίωμα μην πω υποχρέωση τους, να «αγανακτήσουν» δυναμικά. Έχουν πλήρως νομιμοποιημένη εντός τους, την βία και δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να τους συγκρατεί. Χιλιάδες θα τους επευφημήσουν για το βρωμόξυλο που έριξαν στον Τάδε που τάθελε, πήγαινε γυρεύοντας, χιλιάδες θα τους υπερασπιστούν δημόσια με αφορμή άθλια άρθρα σαν το δικό μου, χιλιάδες θα πούν το θλιβερό « ναι μεν καταδικαστέοι αλλά να δούμε και τι προκάλεσε την αγανάκτηση τους…»Επίσης αν φτάσουν στη Δικαιοσύνη θα φύγουν με καμιά «γρατζουνιά» σε ποινή και θα γίνουν και …ήρωες. Εδώ δολοφόνοι, κατά συρροή δολοφόνοι, εκτελεστές, βγαίνουν χαμογελαστοί με άδεια  από τις φυλακές και αρθρογραφούν με ύφος. Λοιπόν γιατί η βία να θεωρηθεί σήμερα αδιανόητη έκφανση πολιτικής διαφωνίας όταν έχει ήδη εδώ και χρόνια θεωρηθεί de facto θεμιτή; Κρεμάλες στο Σύνταγμα και εκτελέσεις στο Γουδί, νόμο του Λιντς και ελικόπτερα που απογειώνονται, δεν προέβλεπαν πολιτικοί για άλλους πολιτικούς δημόσια.

Οι επιθέσεις βίας  κατά πολιτικών προσώπων λοιπόν, έχουν προ πολλού περάσει στην γκρίζα ζώνη  αυτής της κοινωνίας που είναι σε βαθιά κρίση. Όχι οικονομική αλλά πολιτισμική, αξιακή. Και δυστυχώς φτάσαμε στο έσχατο σημείο να συζητάμε για την …..ηλικία του πολιτικού, λες κι αν ήταν νεότερος θα ήταν μικρότερη η αλητεία!