Δεν καταφέρατε να κερδίσετε ούτε για τη νέα γενιά, ούτε για την ιστορία

Οι εξελίξεις στη χώρα το τελευταίο διάστημα, τόσο σε οικονομικό, όσο και πολιτικό επίπεδο, έχουν πολλές ερμηνείες, είτε καθόμαστε δεξιά, είτε αριστερά, είτε στο κέντρο. Το σίγουρο είναι ένα, όπου και αν εσείς κάθεστε (ως πολιτικό-οικονομικό σύστημα), δεν καταφέρατε να κερδίσετε το μεγάλο στοίχημα, να κερδίσετε δηλαδή για τη νέα γενιά και για την ιστορία, τουλάχιστον αυτό δείχνει να προδιαγράφεται.

Δυστυχώς, η Ελλάδα κάθε μέρα, σε κάθε βήμα της βιώνει μια μιζέρια και μια απογοήτευση. Πόσο δύσκολο είναι να σταθείς όρθιος, περήφανος μπροστά σε όλες αυτές τις εξελίξεις που κάθε μέρα πολλαπλασιάζονται με συνέπειες δυσμενείς για τον καθένα μας, άραγε;

Το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, έχει φτάσει στα όριά του και όποιος δε βγει έξω στο πεζοδρόμιο, δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Αλήθεια όμως, τι μπορεί να πήγε στραβά; Είναι η πολιτική και κοινωνική συναίνεση που ποτέ, ακόμα και σήμερα, δεν επετεύχθη ή μήπως μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στη χώρα οι αλλαγές που απαιτούνταν για να βγούμε απ’ την κρίση, ακόμα και με το υφιστάμενο πολιτικό-οικονομικό σύστημα, αλλά ποτέ δεν έγιναν για λόγους ασχετοσύνης, φόβου και συμφερόντων;

Όλα αυτά που δεν έγιναν ακόμα και σίγουρα έπρεπε από καιρό να είχαν μπει σε τροχιά υλοποίησης και σήμερα να έχουν πραγματοποιηθεί ή να πραγματοποιούνται είναι αρκετά και το αρκετά το αναφέρω μέσα σε πολύ ανοιχτά πλαίσια.

Η αύξηση της παραγωγικότητας στη χώρα μας είναι κάτι που έχει καθυστερήσει και μια από τις βασικότερες αιτίες είναι η έλλειψη δημιουργίας κινήτρων για επενδύσεις. Αυτό δεν μπορεί να μείνει όμως στάσιμο για πολύ, όταν υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανεργίας, καθώς όλο αυτό τορπιλίζει τη βάση της κοινωνίας και το επιχειρηματικό πνεύμα που πάντα είχε ο Έλληνας.

Το οικονομικό κλίμα δεν είναι το ίδιο με το 2010 ή 2011, έχει αρχίσει και βελτιώνεται. Αλλά αφού γίνεται αυτό, τότε γιατί άραγε ακόμα δεν ξεκολλήσαμε; Νομίζω πως η απάντηση είναι, γιατί ακόμα δεν κάναμε τα αυτονόητα και όσα απ’ αυτά γίνανε, προχώρησαν με το λάθος τρόπο.

Η δημοσιονομική προσαρμογή προφανώς και δεν περιέχει τη μείωση των εισοδημάτων κατά 40 ή 50%(σίγουρα περιέχει, αλλά όχι σε τέτοια ποσοστά), είτε με τη μείωση αντιστοίχως μισθών-συντάξεων και την αύξηση των φόρων. Θεωρώ πως το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου τομέα, παραμένει σε τρομερό βαθμό κοστοβόρο και δεν εννοώ σε μισθολογικό επίπεδο, αλλά στις χιλιάδες λειτουργικές δαπάνες του, που δεν έχουν πειραχθεί και από αυτές έπρεπε να είχε γίνει η αρχή, τόσο για λόγους μείωσης ενός υψηλού κόστους , όσο και για την καλύτερη λειτουργία του δημοσίου στις δομές του. Πολλές απ’ αυτές τις δαπάνες μειώνουν και την λειτουργική απόδοση του δημοσίου, με μια ακόμα συνέπεια, να το καθιστούν αργό, αναποτελεσματικό και μη προσφιλές στη συνεργασία με τρίτους.

Άμα μετρήσει κανείς τις λέξεις επενδύσεις και ανάπτυξη, που έχουν ακουστεί στη χώρα τα τέσσερα-πέντε τελευταία χρόνια, τότε η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει παγκόσμιος επιχειρηματικός παράδεισος, αλλά αντιθέτως, ακόμα και μετά απ’ όλα αυτά που ακούστηκαν, επιχειρήσεις φεύγουν απ’ τη χώρα και επενδύσεις δεν πραγματοποιούνται.

Όσο μια σειρά παραγόντων συνεχίζουν έντονα να υπάρχουν στο επιχειρηματικό κλίμα(αντί-επιχειρηματικό), όπως η έλλειψη ρευστότητας, το συνεχώς μεταβαλλόμενο φορολογικό πλαίσιο και ταυτόχρονα υψηλό, μαζί με την έλλειψη πολιτικής σύμπνοιας και αντίληψης, τότε η κατάσταση αυτή θα παραμένει και θα διατηρείται. Μπορεί οι δυο λέξεις αυτές να ακούστηκαν για να βελτιώσουν το κλίμα, αλλά από μόνες τους δεν κάνουν τίποτα, απαιτούνται και έργα.

Όλα αυτά δε γίνονται με ευχολόγια, απαιτούν ανθρώπους να τα εφαρμόσουν που να έχουν την πραγματική αντίληψη των πραγμάτων, της αγοράς, της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας. Απαιτείται όμως πάνω απ’ όλα πάθος και σθένος, χωρίς αυτά χάνεις και τα αυτονόητα, ενώ με αυτά κερδίζεις το μέλλον. Όλοι μας έχουμε την ευθύνη για το πώς θέλουμε να δούμε και το πως βλέπουμε την πατρίδα μας. Δεν είναι μόνο να κάνουμε την δική μας εξυπηρέτηση και κάθε τι άλλο να παραμεριστεί. Η παιδεία σε αυτό χάθηκε, μαζί με την κοινωνική αντίληψη που χαρακτήριζε τον Έλληνα πριν κάποια χρόνια.

Άρα, καταλήγουμε πώς υπάρχει συλλογική ευθύνη για το πώς θέλουμε να δούμε τα πράγματα και άρα μέσα από τη δική μας ματιά ορίζουμε τις εξελίξεις στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου. Συνεπώς, θα πρέπει να είμαστε σίγουρα περισσότερο προσεκτικοί στις επιλογές μας, αφού και βάσει του γενικότερου κλίματος υπάρχει δυσαρέσκεια από τα αποτελέσματα των επιλογών μας, ως προς εκείνους (όχι συλλήβδην όλους) που τους δόθηκε εντολή να μας εκπροσωπούν μέσα στο σύστημα της Αστικής Δημοκρατίας.

Αυτή βέβαια είναι η μία πλευρά του νομίσματος (ας ελπίζουμε του ευρώ), η άλλη είναι η έλλειψη μιας συλλογικής κοινής στάσης από το πολιτικό σύστημα και σε ένα βαθμό από την κοινωνία, απέναντι σε ζητήματα που η συνολική συναίνεση είναι η μόνη λύση. Γιατί όσο και αν υπάρχουν οι πλευρές που η κάθε μια θέλει να βγει κερδισμένη, στο τέλος μετά απ’ αυτό χάνει η πατρίδα και το μέλλον, χάνεται η δικαίωση για ένα σωστό παράδειγμα μάχης, απέναντι σε μια γενιά που το χρειάζεται για τη φαρέτρα της.