Υπάρχουν τρία είδη εκβιαστών που επιχειρούν να επιτύχουν έναν σκοπό δια της απειλής μιας συλλογικής καταστροφής, μιας ανθρωπιστικής τραγωδίας, ενός μαζικού θανάτου: οι φανατικοί, οι μοχθηροί, και οι ηλίθιοι.

Ο διαταραγμένος ισλαμιστής Monis πήρε πριν λίγες μέρες ομήρους 17 ανθρώπους απειλώντας τους με πυροβόλο, με αίτημα να μιλήσει στον Αυστραλό πρωθυπουργό για να απαιτήσει να σταματήσει την συμμετοχή της Αυστραλίας στην στήριξη της υπεράνθρωπης πολεμικής προσπάθειας και αντίστασης των πληθυσμών των περιοχών που υφίστανται τις συνέπειες της αγριότητας αυτής, για να εξουδετερώσουν τους βαρβάρους του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους που καταστρέφουν τη ζωή και τις χώρες τους.

Οι φανατικοί σαν τον Monis, επιχειρούν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους στην εξουσία, έστω για λίγο, έστω φευγαλέα, δια της πλέον ακραίας βίας, θεωρώντας ότι έτσι μπορούν να εκβιάσουν κάποιον πολύ ισχυρότερο από αυτούς. Άλλοι παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας έχουν επιδιώξει να «καταστρέψουν το σύστημα» με πολλούς τρόπους με πειρατείες πλοίων, αεροπλάνων, ανατινάξεις κτηρίων, επιθέσεις σε κατασκηνώσεις νέων. Δεν διστάζουν να εκτελέσουν, βασανίσουν, εξοντώσουν αυτούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, όπως τα παιδιά στο Πακιστάν. Όσους περισσότερους απειλούν (και εντέλει σκοτώνουν) τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα θεωρούν ότι έχουν να υποχρεώσουν τους υπόλοιπους να υποχωρήσουν, εν τέλει να τους μοιάσουν. Αν μπορούσαν να έχουν στα χέρια τους μια μεγάλη βόμβα ή έναν τοξικό παράγοντα προφανώς θα τον χρησιμοποιούσαν το ίδιο αδίστακτα για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Ακόμη και αν ο σκοπός τους αυτός στο παραλογισμένο μυαλό τους είναι όχι μόνον ανώτερος από τη ζωή των άλλων, κάθε άλλου, αλλά περιλαμβάνει και τη δική τους καταστροφή. Τούτοι φυτρώνουν κυρίως τις εποχές που είναι ευνοϊκές για προφήτες.

Οι μοχθηροί είναι η πιο κοινή κατηγορία. Αποτελείται από εκβιαστές κάθε είδους: μαφιόζους, μεμονωμένους ληστές, συμμορίες. Αυτοί παίρνουν ομήρους, τοποθετούν τον εαυτό τους σε θέση να προκαλέσει κακό σε άλλους για να εξασφαλίσουν ένα αντάλλαγμα, συνήθως οικονομικό. Τα λεφτά σου ή σε ανατίναξα. Τούτοι έχουν μια διαφορά από τους φανατικούς που προαναφέρθηκαν: ενώ και αυτοί σκοπεύουν να τοποθετηθούν σε θέση ισχύος καθιστάμενοι «συστημικός κίνδυνος» ρισκάροντας και τη ζωή τους ακόμη, προβλέπουν για τον εαυτό τους μιαν διέξοδο διαφυγής, έτσι ώστε εφόσον το σχέδιό τους πετύχει, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεπαστρέψουν μερικούς, οι ίδιοι να κατορθώσουν να επιζήσουν και να κερδίσουν κάτι από την πράξη τους. Κάπως έτσι δεκάδες εγκληματίες μικρότερου ή μεγαλύτερου διαμετρήματος επέτυχαν να φτιάξουν περιουσίες: σοβαροί μαφιόζοι, Σομαλοί πειρατές, ληστές και ενίοτε και ιδιοκτήτες τραπεζών, επιχειρηματίες που κρατούν ομήρους τους εργαζομένους, τους πελάτες ή τους προμηθευτές τους, επίορκοι εφοριακοί και ιατροί και πάει λέγοντας. Αυτοί πολλαπλασιάζονται κυρίως τις εποχές που οι θεσμοί διαφθείρονται και παρακμάζουν.

Υπάρχει και μια τρίτη αλλόκοτη κατηγορία που συνδυάζει παράδοξα στοιχεία και των δύο προηγούμενων: καμαρώνει που κατόρθωσε εκμεταλλευόμενη την εμπιστοσύνη των εκβιαζόμενων να καταστεί συστημικός κίνδυνος. Αυτοί διεκδικούν μάλιστα με περηφάνεια καμαρώνοντας την επικινδυνότητά τους, σα ναναι τίτλος τιμής το ότι είναι κάποιος επικίνδυνος για το σύστημα στο οποίο περιλαμβάνεται και ο ίδιος και η οικογένειά του. Αυτοί εμφανίζονται σε εποχές ταυτόχρονα προφητών και θεσμικής παρακμής. Μπαίνουν στο σπίτι σαν γαμπροί, κλειδώνουν τις πόρτες, ανοίγουν το γκάζι, παίρνουν έναν αναπτήρα και λένε στους γείτονες που τους άφησαν να μπουν: τα λεφτά σας ή θα σκάσει όλο το κτήριο μαζί με τη οικογένειά μου κι εσάς. Το κάνουν μια, το κάνουν δυο. Κι είναι τόσο χαρούμενοι από την επιτυχία τους κι αλλοπαρμένοι από τη ματαιοδοξία τους που δεν καταλαβαίνουν πως οι γείτονες προετοιμάζονται, πως το κτήριο έχει ήδη αδειάσει, η πυροσβεστική είναι σε αναμονή κι έχουν μείνει όμηροι μόνον οι ίδιοι και η οικογένεια τους, με το σπίτι τους να γεμίζει γκάζι ηρωικά και πένθιμα. Κοκορεύονται μάλιστα πόσο μεγάλος κίνδυνος είναι σαν τον ληστή που θίγεται όταν τον αποκαλούν κύριο, δίχως να καταλαβαίνει καλά-καλά την κατάστασή του.

Αυτή η τρίτη κατηγορία εκβιαστών είναι η πλέον θλιβερή και μάλλον και η πιο επικίνδυνη. Γιατί δεν είναι τόσο φανατικοί ώστε να γίνουν Σατανάδες ή, κατ’άλλους, Άγιοι. Ούτε τόσο μοχθηροί για να έχουν οποιαδήποτε πιθανότητα να επιτύχουν τον στόχο τους. Είναι απλώς ηλίθιοι. Είναι ιδιαιτέρως απειλητικοί δε όταν κατορθώνουν να αιχμαλωτίσουν πολλούς, διότι ενώ κατά βάθος δεν επιθυμούν να αυτοκαταστραφούν, καθώς είναι και καλοζωισμένοι και καλοπερασάκηδες, δεν μπορούν να το αποφύγουν διότι δεν έχουν συναίσθηση της αδυναμίας και της προκλητικής γελοιότητας της θέσης τους. Κι όταν ακούνε το μεγάφωνο της Πυροσβεστικής απέξω να δίνει κρυπτογραφικά οδηγίες στους ομήρους μήπως πάρει κάποιος τον αναπτήρα του ηλίθιου, εξαγριώνονται και ουρλιάζουν πόσο καταστροφικοί έχουν γίνει, πόσο απειλητικοί για τρίτους, πόσο συστημικός κίνδυνος είναι διότι κρατούν αιχμαλώτους τον λαό τους και όπως ισχυρίζονται ακόμη και τους άλλους πολίτες που τους χρηματοδοτούν.

Απειλούν θεούς και δαίμονες να σταματήσει να μιλά ο πυροσβέστης μην και καταλάβουν οι όμηροι την κατάστασή τους. Καμώνονται και τους προσβεβλημένους δε όταν τους θυμίζουν πως πλέον δεν απειλούν κανέναν παρά μόνο τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, πως η αντιπυρική προστασία έχει στηθεί. Στρέφουν με τρόπο ανερμάτιστο ακόμη και την προσπάθεια όσων επιχειρούν να πείσουν τους δικούς τους πολίτες για να συνεχίσουν να τους παρέχουν υποστήριξη, εναντίον τους. “Ακούσαμε…με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη σημερινή δήλωση Μοσκοβισί περί grexit. Παραθέτουμε τι ο ίδιος ο Μοσκοβισί δήλωνε στις 8.12.2014 στην Süddeutsche Zeitung “Η Ελλάδα χρειάζεται περαιτέρω βοήθεια, αν μη τι άλλο και για να προστατευτεί η Ευρώπη”, ομολογώντας ότι η Ελλάδα συνιστά συστημικό κίνδυνο. Τελικά τι από τα δύο ισχύει ;” αναφέρουν κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ.

Φανατικοί μόνο κατά την τύφλωση και μοχθηροί μόνο ως προς τον σκοπό. Αλλά χωρίς τη διεστραμμένη αλλά συνειδητή πεποίθηση των φανατικών ούτε την ευφυΐα των μοχθηρών, είναι καρικατούρες. Σαν τους αδελφούς Ντάλτον του Λούκυ Λουκ, μια οικογένεια που συνίσταται από αδέλφια με αντιφατική και κουτοπόνηρη ευφυΐα, δίχως διέξοδο, δίχως σοβαρό σχέδιο απόδρασης σκάβουν ένα τούνελ που τους ξαναβγάζει στην φυλακή τους. Χωρίς πραγματικό στόχο πέρα από τα λεφτά των άλλων που τα θεωρούν αυτοδίκαια δικά τους, εκβιάζουν σε ένα πλαίσιο που αδυνατούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν. Είναι γι’αυτό καταδικασμένοι στο γελοίο και ενδεχόμενα στη συμφορά – κι εμείς μαζί τους – αν δεν βρεθεί κάποιος να τους πάρει τον αναπτήρα από τα χέρια και να ανοίξει κανένα παράθυρο.

Όχι ότι θα τον ανάψουν ποτέ με σκοπό την αυτοκαταστροφή. Θα τον ανάψουν κάποια στιγμή απλά για να κάνουν τσιγάρο.

Ο κόσμος αν ποτέ καταστραφεί δεν θα καταστραφεί ούτε από μεγάλους κακούς, ούτε από διεφθαρμένους. Θα καταστραφεί από ηλίθιους.

Facebook Comments