Οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν δεχτεί μια τιτάνια και διττή επίθεση τα τελευταία χρόνια όπου από τη μια η απαξίωση των θεσμών από αρκετούς από τους διαχειριστές πολιτικούς που  καταχράστηκαν τις θέσεις ευθύνης και από την άλλη η συνολική αξιακή και πραγματιστική επικράτηση της οικονομίας ως συνιστώσας της ανθρώπινης ζωής έναντι των υπόλοιπων κοινωνικών δράσεων όπως η πολιτική. Πολύ δε περισσότερο η ένταση μιας οικονομίας ενός καπιταλισμού με μεγάλες τάσεις υπερσυγκέντρωσης πλούτου και της εμφύσησης ενός αξιακού μοντέλου αντίληψης της οικονομίας ως τζόγο και του ανταγωνισμού ως θρησκεία. Όπου δε, το υπερκέρδος προάγεται ως στόχος μαζί με την ταπείνωση του άλλου.

Δηλαδή η δημοκρατία θεωρείται ως ανίκανη και μη απαραίτητη για την εξεύρεση λύσεων για το άτομο και την κοινωνία συλλογικά. Η οικονομία κατακτά τη θέση βαρύνουσας σημασίας για τη λειτουργία της κοινωνίας, που κατείχε η πολιτική και λειτουργεί επιβάλλοντας στη δημοκρατία τις επιθυμητές για αυτήν αποφάσεις.

Δηλαδή το μοντέλο ανθρώπου-οικονομικού δρώντος τείνει να κυριαρχήσει επί του ανθρώπου-πολιτικού όντος. Η συμμετοχή στα κοινά λαμβάνεται ως δυνατότητα και συμμετοχή στην αγορά εργασίας, προϊόντων, αγαθών, υπηρεσιών και το εκλέγειν και εκλέγεσθαι καθίσταται ανενεργό μιας και οι κανόνες της οικονομίας προκρίνονται ως μια ολοκληρωμένη πρόταση για τη διαβίωση των πολιτών.

Αυτή προφανώς και δεν είναι μια δομική αιτία που αφορά μόνον την Ελλάδα αλλά άπτεται κάθε χώρας και ιδίως στον Δυτικό κόσμο όπου το κοινωνικό κράτος δικαίου και η δημοκρατία δέχονται τον πόλεμο πλέον, για να γίνουν κράτος-διασώστης και οικονομοκρατία

Σήμερα το 2015, ύστερα από 5 έτη εντός των Μνημονιακών προγραμμάτων φαίνεται ότι γίνεται κοινή συνείδηση ότι η Δημοκρατία χρειάζεται αναζωογόννηση, δηλαδή ανανοηματοδότηση της αξίας της και της σημασίας της στις πτυχές της ζωής των πολιτών και της λειτουργίας του Κράτους.

Προφανώς και δεν βρισκόμαστε στο μηδέν, ούτε και σε εμβρυακό στάδιο, αλλά στο σημείο της αντίληψης των λαθών του παρελθόντος και της ανάγκης εξεύρεσης στέρων λύσεων που θα βάλουν τις νέες βάσεις.

Η βέλτιστη λύση, δεν είναι άλλη από την θεσμική αναζωογόνηση της Δημοκρατίας. Άρα σταδιακά με βάση και το παρόν Σύνταγμα η πλήρης αξιοποίηση και εφαρμογή του, η ενδυνάμωση των σημείων των ατομικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών, η απόσυρση των ανισοτήτων και των προνομίων υπέρ του πολιτικού συστήματος όπως το περίφημο άρθρο 86 περί της ευθύνης των Υπουργών. Μια σύγχρονη λειτουργική και πλήρης Συνταγματική Αναθεώρηση για το μπόλιασμα και την αλληλοσυμπλήρωση του κοινωνικού κράτους δικαίου με την βιώσιμη ανάπτυξη. Καίριο ρόλο πρέπει να έχουν οι δομές άσκησης ελέγχου της εξουσίας και παροχής δυνατότητας διαμόρφωσης των πολιτικών σε αποκεντρωμένη και συνάμα λειτουργική βάση.

Μια εκτεταμένη εισήγηση μόνον για αυτό το ζήτημα και δεν θα αρκούσε να περιγράψει πλήρως το περιεχόμενο της θεσμικής αναζωογόννησης, όμως το βασικό ζήτημα είναι η καλλιέργεια της αντίληψης και της δικαιολόγησης της αναγκαιότητάς της, έναντι των όποιων άλλων κατευθύνσεων.

Η ανανοηματοδότηση των θεσμών μας εγγυάται την ασφαλέστερη μέθοδο για την διέξοδο από το κρίσιμο σταυροδρόμι που βρίσκεται η Ελλάδα. Καλούνται οι πολίτες ως κάτοικοι μιας χώρας με τις όποιες υποτυπώδεις δομές που έχει και η οποία συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ζώνη του Ευρώ με κύριο προσόν αυτό της γεωγραφικής της θέσης, να επιλέξουν τι δρόμο θα ακολουθήσουν. Την αναζωόγονηση των δημοκρατικών θεσμών είτε την κατάρρευση των θεσμών που θα επιβάλλει τις εξελίξεις και επακόλουθα το θρίαμβο της οικονομίας, έναντι της πολιτικής.

Facebook Comments