Η κριτική που ασκείται στον σημερινό πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για το «αντιμνημονιακό» του μένος κατά την πρώτη περίοδο εκδήλωσης της κρίσης, 2009-2011 είναι κατά βάση σωστή. Δεν ψήφισε το Α’ Μνημόνιο το Μάιο του 2010 από αντίδραση στην αλλοπρόσαλλη, κουτοπόνηρη και εγκληματική για την οικονομία τελικά στρατηγική του ΠΑΣΟΚ που οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία τον Απρίλιο του 2010.

Με τα «Ζάππεια» καλλιέργησε λανθασμένες προσδοκίες ότι υπάρχει εναλλακτική και αναίμακτη διέξοδος από την βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση μας. Ο Σαμαράς, μετά τα δραματικά γεγονότα που επακολούθησαν τη Σύνοδο των Καννών το Νοέμβριο του 2011 και την ταπεινωτική καθαίρεση του Παπανδρέου του Γ’ από τους οργισμένους μαζί του Έλληνες και Ευρωπαίους, στήριξε την τρικομματική κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου και ψήφισε το Β’ Μνημόνιο το Φεβρ. 2012.

Στο μυαλό πολλών Ελλήνων τότε το πέρασμα από το «αντιμνημονιακό» στο «μνημονιακό» στρατόπεδο, θεωρήθηκε πολιτική ακροβασία. Ο Αντώνης Σαμαράς κατόρθωσε έτσι να κάνει εχθρούς και από τις δύο πλευρές. Πολλοί μάλιστα τον θεωρούν ηθικό αυτουργό της ίδρυσης του ιδιότυπου πολιτικού μορφώματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων που ακριβώς ιδρύθηκε με την ψήφιση του Β’ Μνημονίου από την ΝΔ και απέσπασε πολλούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους της.

Για τον Αντώνη Σαμαρά κυκλοφορούν ωστόσο και δύο άλλες κριτικές που αναπαράγονται αβασάνιστα επί δύο δεκαετίες από πολλούς, χωρίς όμως να ελέγχεται η βασιμότητα και η ακρίβειά τους. Η πρώτη για το «άνοιγμα» των συνόρων και το άλλο για την πτώση του Μητσοτάκη

Α. «Για τους λαθρομετανάστες φταίει ο Σαμαράς! Άνοιξε τα σύνορα και ήρθαν όλοι οι Αλβανοί εδώ!»

Αυτός θεωρούμε είναι ο μεγαλύτερος αστικός μύθος που αφορά σε πολιτικά πρόσωπα των τελευταίων 30 ετών! Ας δούμε γιατί:

Τα σύνορα με την Αλβανία δεν τα άνοιξε ποτέ η Ελλάδα, διότι δεν τα είχε κλείσει ποτέ εκείνη! Τα σύνορα με την Αλβανία ήταν του κομμουνιστικού καθεστώτος της, ήταν ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και ουσιαστικά ήταν σύνορα της Δύσης με το «Σιδηρούν Παραπέτασμα». Τα σύνορα της Αλβανίας έπεσαν επειδή κατέρρευσαν με πάταγο τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης το 1989-90. Είχαν προηγηθεί τα δραματικά γεγονότα της πτώση του Τείχους του Βερολίνου το Νοέμβριο του 1989, της πτώσης των δικτατόρων Τεοντόρ Ζίβκωφ στη Βουλγαρία και Νικολάε Τσαουσέσκου στη Ρουμανία και η εκτέλεσή του δευτέρου τα Χριστούγεννα του 1989, αλλά και όλες οι επαναστατικές μεταρρυθμίσεις του Γκορμπατσώφ με την Γκλάσνοστ και την Περεστρόικα που τελικά οδήγησαν στην διάλυση της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Το αλβανικό κομμουνιστικό καθεστώς καταρρέει με έναν χρόνο καθυστέρηση, στα τέλη του 1990 και παραιτείται ο τελευταίος δικτάτορας Ραμίζ Αλία. Ο ηρωικός ορθόδοξος ιερεύς Μιχαήλ Ντάκος στις 12 Δεκεμβρίου του 1990 τολμά και τελεί την πρώτη Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία στη Δερβιτσάνη μετά από τη σκληρή απαγόρευση 23 ετών του καθεστώτος (από το Διάταγμα του 1967), δίχως ευτυχώς συνέπειες. Το 1990-91 η αλβανική οικονομία, στηριγμένη απόλυτα στον κεντρικό σχεδιασμό, καταρρέει και η παραγωγή σχεδόν μηδενίζεται, ενώ καταρρέει και όλη κρατική μηχανή, αστυνομική, διοικητική κλπ. Τα σύνορα ανοίγουν από τους Αλβανούς, όπως και πολλές φυλακές, και εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί, σχεδόν όλος ο ενεργός πληθυσμός της χώρας, κατευθύνονται παντοιοτρόπως σε Ελλάδα και Ιταλία για εύρεση οποιασδήποτε εργασίας! Η φύλαξη των συνόρων υπό τις συνθήκες αυτές θα απαιτούσε πλήρη ανάπτυξη όλων των χερσαίων στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων της χώρας!

Παράλληλα, εκείνες τις δραματικές στιγμές, όλοι οι κάτοικοι της Ανατολικής Ευρώπης, επιθυμούν και επιδιώκουν να βρουν μια οποιαδήποτε εργασία στην καταφανώς πλουσιότερη δυτική Ευρώπη η οποία αρχίζει να συζητά για πρώτη φορά τα πρόβλημα του φθηνότερου «Πολωνού υδραυλικού». Στην Ελλάδα κατεβαίνουν ανεξέλεγκτα σχεδόν όλοι οι Αλβανοί, ακριβώς όπως είχε προβλέψει ο μακαριστός Μητροπολίτης Κονίτσης Σεβαστιανός τη δεκαετία του ’80 λόγω της τριτοκοσμικής κατάστασης που επικρατούσε στην Αλβανία λέγοντας ότι «όταν ανοίξει το τυραννικό καθεστώς τα σύνορα, στην Ελλάδα θα περάσουν μέχρι και οι χελώνες!». Οι 300 με 400 χιλιάδες Βορειοηπειρώτες Έλληνες, μετά από 5 δεκαετίες απομόνωσης και σκληρών διωγμών, όπου φυλακίζονταν για τη χρήση των Ελληνικών ή την τέλεση Μυστηρίων, ενώνονται πάλι με τις εν Ελλάδι οικογένειές τους και απολαμβάνουν την απρόσμενη ελευθερία των  μετακινήσεών τους!  

Το «έγκλημα» το Αντώνη Σαμαρά εκείνη την εποχή ήταν ότι τον Οκτώβριο του 1990 επισκέφθηκε ως Υπουργός Εξωτερικών με τη διπλωματική του ακολουθία και δημοσιογράφους τα ελληνικά χωριά Δερβιτσάνη και Γοραντζή της επαρχίας Αργυροκάστρου, όπου πλήθος Βορειοηπειρωτών τον υποδέχθηκαν, με ιδιαίτερη συγκίνηση και σε ατμόσφαιρα συναισθηματικώς φορτισμένη. Ήταν όχι μόνο η πρώτη επίσκεψη Έλληνα ΥΠΕΞ εκεί, αλλά και η πρώτη καθυστερημένη αλλά επίσημη αποδοχή του ελληνικού κράτους ότι μέσα στην Αλβανία υπάρχει μεγάλη και ζωντανή ελληνική μειονότητα, κάτι που αρνιόταν πεισματικά καθ’ όλη τη δεκαετία του ’80 να παραδεχτεί η ελληνική σοσιαλιστική κυβέρνηση επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου για λόγους συμπαράστασης στο τότε κομμουνιστικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα. Το 1985 μάλιστα ο τότε ΥΠΕΞ Κάρολος Παπούλιας κατόπιν εντολής του Αντρέα έκανε μονομερή άρση του εμπόλεμου Ελλάδας-Αλβανίας, δίχως ανταλλάγματα για τον Ελληνισμό της Αλβανίας. Παρόμοια επίσκεψη με αυτήν του Αντώνη Σαμαρά έκανε στη Δερβιτσάνη λίγους μήνες αργότερα, στις 13-1-1991 και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (https://www.youtube.com/watch?v=mxzfIqPD3_Q )

Γίνεται κατανοητό ότι οι εξελίξεις που έλαβαν χώρα εκείνη την εποχή ξεπερνούσαν τις επιλογές του Αντώνη Σαμαρά ή της ΝΔ ή της Ελλάδος. Όποιοι κι αν ήταν στο τιμόνι της χώρας τότε, δεν θα απέφευγαν τις συγκλονιστικές εξελίξεις που σχετίζονταν με την πολιτική και οικονομική κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ. Άλλωστε ο Σαμαράς ήταν ΥΠΕΞ μέχρι τον  Απρίλιο του 1992, ενώ οι κάθοδος και μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα Αλβανών και Βορειοηπειρωτών κορυφώθηκε στη συνέχεια, κυρίως την περίοδο διακυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ 1993-2004. Επί ΠΑΣΟΚ η λαθρομετανάστευση όχι μόνο δεν αναχαιτίστηκε αλλά παροτρύνθηκε περισσότερο, με το ανακριβές ψευτοιδεολόγημα ότι και «οι έλληνες υπήρξαμε μετανάστες» του ΓΑΠ και των άλλων, ενώ αργότερα και επί ΝΔ όλοι θυμόμαστε τον Υπουργό Προκόπη Παυλόπουλο να καλωσορίζει τους λαθρομετανάστες, ωσάν να είναι τουρίστες!

Συνεπώς η ευθύνη της ανεξέλεγκτης και δίχως κανόνες μετανάστευσης ήταν συνολική του τότε ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο όχι μόνο αρνιόταν την υιοθέτηση μιας σύγχρονης και σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής όπως έπρατταν τότε τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, αλλά έκρυβε το κεφάλι στην άμμο μη μπορώντας καν να συζητήσει τη λέξη «λαθρομετανάστευση» στην οποία το τότε πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο συμπλεγματικά απέδιδε «ακροδεξιά» ή «φασιστική» χροιά… Η Ελλάδα για περισσότερο από 20 έτη μετά την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ ούτε συζητούσε ούτε είχε μεταναστευτική πολιτική, και ενδεχομένως ακόμη δεν έχει.…

Β. Η δεύτερη άδικη κριτική στον Αντώνη Σαματά αφορά την κατηγορία ότι αυτός ευθύνεται για την πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993.

Ας θυμηθούμε όμως όλα τα γεγονότα. Ο Αντώνης Σαμαράς αποπέμφθηκε από τον Μητσοτάκη τον Απρίλιο του 1992, ενώ παραιτήθηκε από βουλευτής της ΝΔ τον Οκτώβριο του 1992. Τον Ιούνιο του 1993 φτιάχνει την Πολιτική Άνοιξη στην οποία πείθει να ενταχθούν δύο βουλευτές από τους 152 της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΔΗΑΝΑ, οδηγώντας τον Μητσοτάκη σε προκήρυξη πρόωρων εκλογών τον Οκτώβριο του 1993. Τυπικώς πράγματι  Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη και οδήγησε σε πρόωρες εκλογές κατά έξι μήνες νωρίτερα (Απρίλιος του 1990 είχε εκλεγεί κυβέρνηση η ΝΔ).

Ουσιαστικώς όμως τον Μητσοτάκη τον έριξαν ο Ανδρέας, η τριανδρία υπό τον Έβερτ και τα σκληροπυρηνικά συνδικάτα του βαθέως ΠΑΣΟΚ:

1) Ο Ανδρέας έριξε το Μητσοτάκη πριν καν αυτός εκλεγεί αφού του είχε προετοιμάσει επίτηδες ένα άθλιο εκλογικό σύστημα σχεδόν απλής αναλογικής, όπου παρά το θεαματικό 47% που επέτυχε τον Απρίλιο του 1990, εξέλεξε μόνο 151 βουλευτές! Ήταν συνεπώς εξ αρχής απίθανο ο Μητσοτάκης να μπορέσει να ολοκληρώσει τη θητεία του με τέτοια ισχνή πλειοψηφία

2) «Η τριανδρία» υπό τον φιλόδοξο καραμανλικό υπουργό και μετέπειτα αρχηγό της ΝΔ, Μιλτιάδη Έβερτ (Δήμας και Θανάσης Κανελλόπουλος οι άλλοι) υπήρξε μόνιμη εσωτερική αντιπολίτευση στο μεταρρυθμιστικό και φιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Επί μονίμου βάσεως την περίοδο 1991-1993,  με δηλώσεις και παρεμβάσεις η «τριανδρία» της «λαϊκής δεξιάς» αντιδρούσε επί σχεδόν όλων των οικονομικών επιλογών της κυβερνήσεως Μητσοτάκη προκαλώντας σύγχυση σε οπαδούς της ΝΔ και πολίτες.

3) Ο παλαιοκομματικός, φανατισμένος και κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, υπό την πολιτική καθοδήγηση του βαθέως ΠΑΣΟΚ και την εμπαθή πολεμική στον Μητσοτάκη του ιδεολογικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ εκείνη την εποχή Κώστα Λαλιώτη, υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εχθροί της ΝΔ και του μεταρρυθμιστικού προγράμματος των Μάνου και Μητσοτάκη. Η έκρυθμη τότε οικονομική κατάσταση που παρέλαβε η ΝΔ από την διακυβέρνηση Ανδρέα και Τσοβόλα, ανάλογη της κρίσης 2009-2012, με την εκρηκτική άνοδο του δημοσίου χρέους, λόγω των πολύ υψηλών επιτοκίων του δημοσίου χρέους του 25% και των διψήφιων δημοσιονομικών ελλειμμάτων (μέχρι και 15% του ΑΕΠ!), είχε οδηγήσει σε δύσκολες αποφάσεις για περικοπές μισθών και συντάξεων, αλλά και άλλα επίπονα μέτρα. Οι προσπάθειες απελευθέρωσης της οικονομίας και μείωσης της κρατικής παρέμβασης με ιδιωτικοποιήσεις (της ΑΓΕΤ Ηρακλής και του ΟΤΕ τότε) και άνοιγμα των αγορών είχε συναντήσει τη λυσσαλέα αντίδραση των συνδικάτων (ας θυμηθούμε τον πετροπόλεμο των «Κολλάδων» εναντίον των «νοικοκυραίων» για το ιδιοκτησιακό των αστικών λεωφορείων) όπου απεργούσαν πολύ συχνά και παρέλυαν το δημόσιο τομέα. Ο γράφων θυμάται με θυμό προς τους συνδικαλιστές την περίοδο της γενικής απεργίας των ΜΜΜ όπου οι πολίτες κυκλοφορούσαμε με τη συνδρομή του στρατού και των REO!

Σε ένα τέτοιο έντονα πολεμικό οικονομικό και πολιτικό κλίμα ο Μητσοτάκης δεν μπορούσε να προχωρήσει αποφασιστικά στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, είτε υπήρχε ο Σαμαράς είτε όχι. Η κοινωνία και ο Τύπος ήταν εναντίον. Εκείνη την εποχή, καλώς ή κακώς, τον Μητσοτάκη και το Μάνο το 80% των Ελλήνων ήθελε να τους κρεμάσουν αν γινόταν!

Απόδειξη περί μη ουσιαστικής ευθύνης του Σαμαρά για την πτώση του Μητσοτάκη αποτελούν τα εκλογικά αποτελέσματα του Οκτωβρίου του 1993. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έχοντας λαϊκίστικη ατζέντα κερδίζει με το θεαματικό 47%, έναντι 39% του Μητσοτάκη και 5% του Σαμαρά και η Ελλάδα χάνει τότε την ευκαιρία να σοβαρευτεί ως οικονομία συνεχίζοντας αμέριμνη να σπέρνει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής της που τελικά ήρθε το 2010.

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι ο Σαμαράς έχει κάνει πολλά και μοιραία σφάλματα όπως άλλωστε κάθε μεγάλος πολιτικός ηγέτης. Η λαθρομετανάστευση που ταλαιπωρεί τη χώρα μας 25 έτη τώρα και η παύση και ακύρωση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας του Μητσοτάκη την περίοδο 1990-93, εκτιμούμε όμως ότι δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτά.

Facebook Comments