Καθώς ο κος Σαμαράς – ό,τι κι αν λέει ο ίδιος και τα στελέχη της ΝΔ – εξετάζει πλέον το ενδεχόμενο από την Δευτέρα να μην αποτελεί πλέον τον ένοικο του πρωθυπουργικού γραφείου, δεν γίνεται την καρδιά του να μην ταλανίζει ένα σοβαρό και δικαιολογημένο παράπονο: Εκείνος, με προσωπικό κόστος, σωματικό και πολιτικό, έκανε σχεδόν ό,τι περνούσε από το χέρι του, ώστε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών, κρατώντας δύσκολες ισορροπίες με τα λογής κομματικά και άλλα κατεστημένα, ούτως ώστε να διασφαλίσει το ελάχιστο της κυβερνητικής βιωσιμότητας, παραμένοντας στη γραμμή των μνημονίων. Εκείνοι, μάλλον «τον πούλησαν».

Ναι, η κυβέρνηση Σαμαρά κωλυσιέργησε σε πλήθος μεταρρυθμίσεων και στην ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων, όμως με κόστος πολιτικό και κοινωνικό ώθησε στα άκρα τον ελληνικό λαό, ώστε να επιτύχει ορισμένα από τα βασικότερα προαπαιτούμενα του προγράμματος. Κυρίως, η χώρα παρήγαγε πρωτογενές πλεόνασμα. Και δεν αθέτησε, ούτε μετέθεσε καμία δόση, καμία υποχρέωση. Το κράτος, καίτοι με μηχανισμό σαστισμένο, παλαιικό, νωθρό και συχνά αντιδραστικό, μπόρεσε να συλλέξει τα αναγκαία έσοδα, σε βάρος της μεσαίας τάξης. Όλα αυτά, για μιαν υπεσχημένη ελάφρυνση του χρέους. Που, τελικά, δεν άνοιξε καν ως συζήτηση.

Το ρεπορτάζ αποκαλύπτεται σκληρό: Ο κος Σαμαράς επισκεπτόταν την Αγγέλα Μέρκελ και της μιλούσε για την πολιτική κατάσταση στη χώρα, τις προκλήσεις της κυβέρνησης και την απειλή των προεδρικών εκλογών. Εκείνη έβγαζε το τεφτέρι της και του θύμιζε με τόνο λογιστή όσες ακόμα μνημονιακές υποχρεώσεις δεν είχε εκπληρώσει η χώρα. Κι ο Σαμαράς, με τον Βενιζέλο πότε βάρος και πότε συμπαραστάτη, αναγκαζόταν σε σπασμωδικές κινήσεις.

Για να μπορέσει να σταθεί μπροστά στην τρόικα την επόμενη φορά που θα ερχόταν στην Αθήνα, έκλεισε εν μια νυκτί την ΕΡΤ. Για να κλείσει το χάσμα στο δημοσιονομικό κενό και να εγκριθούν οι χρηματοδοτήσεις στο τέλος του καλοκαιριού, ενέκρινε τον ΕΝΦΙΑ. Για παρεμφερείς λόγους υπέπεσε στα φιάσκο της υπέρμετρης συμμετοχής των ασφαλισμένων στο φάρμακο και της παλινωδίας της υπόθεσης των δόσεων στις οφειλές προς το δημόσιο. Κάθε φορά, οι δανειστές τον άδειαζαν. Κάθε φορά η κυβέρνηση ταπεινωνόταν στα μάτια του λαού.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι, ότι ο κος Σαμαράς και η κυβέρνησή του δεν υπήρξαν συνεπείς ως προς τις δεσμεύσεις τους. Όμως μια χώρα δεν είναι εταιρία. Οι μάνατζερ δεν διορίζονται από τους μετόχους. Αντίθετα, εκλέγονται. Και σε μία χώρα που το ποσοστό των πραγματικά οικονομικά φιλελευθέρων δεν υπερβαίνει το 5%  του εκλογικού σώματος, μια κυβέρνηση, εφόσον επιθυμεί να επιβιώσει και να επανεκλεγεί, αδυνατεί να φέρει σε πέρας το σύνολο ενός προγράμματος που στενεύει, σε πρώτη τουλάχιστον φάση, ακόμα περισσότερο μια κοινωνία, που έχει υποστεί 25% απώλεια στο ΑΕΠ της και φλερτάρει με τον δείκτη ανεργίας στο 30%.
 
Αλήθεια είναι, επίσης, ότι ο κος Σαμαράς δεν υπήρξε επικεφαλής μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών σε μια χώρα στην οποία ο πληθυσμός επιθυμεί να αλλάξει ταχέως και σε βάθος. Μεταξύ άλλων, του έλειψε το ανθρώπινο δυναμικό. Μέσα στα χρόνια, άλλωστε, το DNA της ΝΔ «πασοκοποιήθηκε» σε μεγάλο βαθμό. Στελέχη παλαιοκομματικής ψυχής κλήθηκαν να κολυμπήσουν για πρώτη φορά σε νερά που δεν γνώριζαν, με την «πελατεία» τους πάντα απαιτητική εν όψει των εκλογών που αργά ή γρήγορα θα έρχονταν. Και με έναν ΣΥΡΙΖΑ απέναντι, ασύδοτο στις υποσχέσεις, αναλέητο στην κριτική και τις κατηγορίες, όταν ήρθε η ώρα του ανασχηματισμού, η «λαϊκή δεξιά» ενισχύθηκε.
 
Λογικά, οι επικεφαλής των ευρωπαϊκών θεσμών, των ισχυρότερων κρατών και των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που δάνεισαν στην Ελλάδα, είναι ευφυείς άνθρωποι. Δεν δικαιολογείται, να μην αντιλαμβάνονται πως ο κος Σαμαράς είχε απόλυτη πολιτική ανάγκη να «πουλήσει» τη δική του «έξοδο από τα μνημόνια». Να πει μια κουβέντα παραπάνω. Να πιστωθεί μικρές νίκες από νωρίς – έστω στο θέμα του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, που τόσο συμβολική διάσταση πήρε στην ελληνική κοινωνία. Άνθρωποι, που παίζουν στα δάχτυλα τις τύχες της παγκόσμιας οικονομίας, δεν δικαιολογείται να μην αντιλαμβάνονται τις αντοχές ενός πολιτικού συστήματος, που μ’όλες τις αδυναμίες του, αποτελούσε κατ’αρχήν συνεργάτη τους.

Καθώς ο κος Σαμαράς ενδεχομένως διανοείται πια το πέρας της ιστορικής του ώρας, ίσως βλέπει παράλληλα την ευρωπαϊκή απροθυμία να συγκρατηθεί η ισοτιμία του ευρώ προς το δολλάριο. Ίσως, να αντιλαμβάνεται, ότι τεκτονικές αλλαγές δρομολογούνται, όταν η ελβετική κεντρική τράπεζα ξεκλειδώνει το φράγκο, την ώρα που το πετρέλαιο πέφτει, όσο Ευρώπη και Ρωσία μετρούν απώλειες από την μεταξύ τους κρίση. Καθώς στην Βρετανία συζητιέται ξανά το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για την έξοδο από την ΕΕ, καθώς οι τζιχαντιστές αναμένεται να δώσουν ώθηση στα ακροδεξιά κινήματα της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, καθώς το Podemos κερδίζει έδαφος στην Ισπανία, ίσως ο Έλληνας πρωθυπουργός να αντιλαμβάνεται την εντροπία ενός συστήματος που δεν επιθυμεί πλέον να διασφαλίσει πάση θυσία όλα τα μέρη του.

 
Εφόσον οι δανειστές της χώρας το αποφάσιζαν, ο κος Σαμαράς θα είχε πιστωθεί με τις ανάσες και τα μέσα που απαιτούνταν, ώστε να κρατηθεί η κυβέρνησή του στην εξουσία. Στην πραγματικότητα, έπαιξε μάλλον εν ου παικτοίς, αγωνιζόμενος άγονα και διμέτωπα. Από τη μία, το εσωτερικό ηθικό κατεστημένο που διατρέχει κάθετα την ελληνική κοινωνία αντιστεκόμενο στην αλλαγή. Από την άλλη, ΕΕ, Γερμανία και ΔΝΤ, που τα θέλουν «όλα ή τίποτα», που κουράστηκαν με την απείθαρχη, πολιτισμικά διαφορετική από την εκείνους Ελλάδα και προσβλέπουν πια, θωρακισμένοι, σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο πλαίσιο μιας γενικής ανακατάταξης. Η τραγική ειρωνεία για τον Αντώνη Σαμαρά είναι, πως τελικά φαίνεται, ότι (και) οι δανειστές θέλουν ΣΥΡΙΖΑ.

Facebook Comments