Παραίτηση, αυτή η άγνωστη!

Όταν το στυγνό πολιτικό συμφέρον οδήγησε στο κυβερνητικό μόρφωμα των «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ», είχαμε ένα πρώτο δείγμα του τραγέλαφου, στον οποίο μπορεί να εξωθήσει αναίσχυντα η πολιτική σκοπιμότητα. Διότι, υποτυπωδώς, η οποιαδήποτε συνεργασία προϋποθέτει σύγκλιση απόψεων και κοινούς στόχους.

Στην προκειμένη περίπτωση, της κυβερνητικής σύμπλευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, αν δεχτούμε ότι το σκέλος του «κοινού στόχου» καλύπτεται (με αμοιβαία ανοχή) από το δέλεαρ της (συν)εξουσίας, η προσέγγιση των πολιτικών τους απόψεων –τουλάχιστον στα εθνικά θέματα– εμφανίζεται επιεικώς σχιζοφρενική! Πρόσφατη απόδειξη ο τρόπος αντίδρασης των ΑΝΕΛ στην πρόταση μομφής, που συζητήθηκε στη Βουλή, εξ αφορμής του Σκοπιανού ζητήματος. Ο Καμμένος και οι συν αυτώ δήλωσαν, με σοκαριστική αφέλεια, την πλήρη διαφωνία τους ως προς την επιλογή της Κυβέρνησης στο εν λόγω θέμα, αλλά αρνήθηκαν να της στερήσουν την εμπιστοσύνη τους, και να δείξουν έμπρακτα τη συνέπεια λόγων και έργων.

Για πρώτη φορά στα ελληνικά πολιτικά χρονικά, από το βήμα της Βουλής υπουργοί καταγγέλλουν την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν, χωρίς, στη συνέχεια, (κατά το αναμενόμενον) να παραιτούνται από τις θεσμικές τους θέσεις, σε ένδειξη ευθιξίας και αυτοσεβασμού!

Το θράσος των ΑΝΕΛ φτάνει σε όρια αμφισβήτησης της κοινής νοημοσύνης, αφού, αντί να απολογηθούν για την “παπατζίδικη” συμπεριφορά τους, απαιτούν από τον λαό να αναγνωρίσει στη στάση τους πατριωτική συνέπεια! Ούτε καν η υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης δεν προχώρησε σε συμβολική παραίτηση, ώστε να διαμαρτυρηθεί για την… “χωροταξική μείωση” της δικαιοδοσίας της! Απεναντίας, έσφιξε περισσότερο τη ζώνη της στην υπουργική πολυθρόνα, για να αποφύγει τη δυσανεξία των “αναταράξεων”, αρκούμενη στον εξορκισμό της επερχόμενης συμφωνίας για την ονομασία των Σκοπίων.

Παρακολουθήσαμε ένα ακόμα “επεισόδιο” του πολιτικού σήριαλ «Θα μας θυμάστε για πάντα», που, εδώ και μία τριετία, σημειώνει υψηλή τηλεθέαση, τόσο στα σαλόνια όσο και στα αλώνια της ελληνικής επικράτειας! Αλλά, δυστυχώς οδηγεί τη χώρα όλο σε όλο και χαμηλότερο επίπεδο ανυποληψίας στο εξωτερικό και εθνικής κατάθλιψης στο εσωτερικό. Για πόσο ακόμα;