Το ότι ο Γκίκας Χαρδούβελης μετέφερε τα χρήματά του το εξωτερικό θα έπρεπε να είναι ένα γεγονός που η κυβέρνηση ενδεχομένως να είχε συμφέρον να αποσιωπήσει. Διότι, το ηθικό ζήτημα, που προκύπτει από την εξαγωγή κεφαλαίων ενός υψηλόβαθμου κυβερνητικού συμβούλου είναι, στην περίπτωση αυτή, δευτερεύον. Η κίνησή του, δημιουργεί πρωτίστως ανησυχία, πλήττοντας το επιχείρημα με το οποίο το πάλαι ποτέ αντιμνημόνιο, τώρα, δε, όψιμο νεο-μνημονιακό κυβερνητικό επιτελείο, αντιμετωπίζει (επικοινωνιακά, τουλάχιστον), την απειλή έναντι της Ελλάδας: Μπλοφάρουν, λένε.
 
Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Τσίπρας, Μηλιός, Σταθάκης, Τσακαλώτος, όλοι σε συνεντεύξεις και συνομιλίες τους επιμένουν ακόμα και σήμερα στο ίδιο μοτίβο: Δεν υπάρχει καμία περίπτωση εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη.  Αφήνεται, δε, να εννοηθεί, ότι τα σενάρια περί του αντιθέτου κινδύνου, αποτελούν προϊόν μιας καλοστημένης επικοινωνιακής μηχανής, εξυπηρετούσας εγχώρια ολιγαρχικά και ξένα πιστωτικά και επενδυτικά συμφέροντα. Εφόσον, όμως, ισχύει κάτι τέτοιο, για ποιο λόγο να φοβηθεί για τα χρήματά του ένας άνθρωπος, που λίγους μήνες αργότερα θα γινόταν Υπουργός Οικονομικών; Κι ακόμα χειρότερα, γιατί όταν ανέλαβε ο ίδιος, δεν τα επαναπάτρισε;
 
Ο φόβος του Γκίκα Χαρδούβελη, θα υποστηρίξουν ενδεχομένως οι συγκυβερνώντες με τους κους Καμμένο και Κοτζιά, δεν ήταν η έξοδος της χώρας από την ζώνη του κοινού νομίσματος. Μάλλον, θα είχε περισσότερο να κάνει με κάποιου είδος τραπεζικό ατύχημα, σχετικού με την ρευστότητα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Στο σημείο αυτό, χρήσιμο θα ήταν να θυμηθεί κανείς, πως σταθερή θέση του κου Βαρουφάκη επί έτη ήταν η ανάγκη για «default within the eurozone» – στάση πληρωμών εντός ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο από πλευράς ελληνικού κράτους είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι θα προξενούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, των οποίων η ρευστότητα εξαρτάται και από την πιστοληπτική φερεγγυότητα του ελληνικού δημοσίου.
 
Είναι βέβαιο, ότι ο κος Χαρδούβελης αντιλαμβάνεται πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα. Η μηχανική της κρίσης του είναι οικείο πεδίο, ως εκ τούτου προτιμά να διατηρεί τα κεφάλαιά  του στο εξωτερικό. Δεν θα ήθελε, βεβαίως, να ζήσει περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, ούτε στην πρόσβαση σε αυτά. Και λαμβάνει τα μέτρα του. Που ξεγυμνώνουν την ρητορική περί μπλόφας. Ακόμα κι αν αυτή αφορά στο θέμα «ευρώ» (που και αυτό τίθεται σοβαρά υπό συζήτηση), δεν έχει να κάνει με χρηματοπιστωτικά ατυχήματα.
 
Για να μην ζήσουμε τα παραπάνω απευκταία και οι κοινοί θνητοί πολίτες αυτής της χώρας, οι ακόμα εμπιστευόμενοι τις σεμνές οικονομίες μας στις ελληνικές τράπεζες, μέτρα περιμένουμε να λάβουν για εμάς οι κυβερνώντες. Κατά προτίμηση, μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα, το δυνατόν συντομότερο – αρχής γενομένης από αυτήν την Τετάρτη, οπότε και τα «τεχνικά κλιμάκια» δεν προβλέπεται να εκτιμήσουν περισσότερη δημιουργική ασάφεια από ελληνικής πλευράς.

Facebook Comments