Όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση, το χρέος της χώρας ήταν 330 δις. Ο Αλέξης ούρλιαζε τότε ότι δεν ήταν βιώσιμο και άρα, δίχως γενναίο κούρεμα δεν υπήρχε σωτηρία. Το 2014, μετά την πρόσθεση των μνημονιακών δανείων και την αφαίρεση του PSI, το χρέος ήταν 324 δις. Πάλι δεν ήταν βιώσιμο κατά τον κ. Τσίπρα, που κατηγορούσε τους «παλιούς» ότι μετά από δυο προγράμματα στήριξης (πείτε τα μνημόνια για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας) το χρέος παρέμενε στα ίδια απαράδεκτα υψηλά επίπεδα και άρα οι θυσίες του ελληνικού λαού είχαν πάει στράφι. Τώρα, πως γίνεται να είναι μη-βιώσιμο στα 330 ή στα 324 δις, αλλά να είναι βιώσιμο στα σημερινά 360 δις όπως είπε ο Αλέξης στην ΔΕΘ, μόνο η ΣΥΡΙΖΑική αριθμητική μπορεί να μου το εξηγήσει.

Τέλος πάντων, ήταν τόσο χαρωπή όλη η ατμόσφαιρα μέσα στο Βελίδιο (τι χειροκρότημα και θριαμβικές ιαχές ήταν εκείνες όταν ανέβηκε στο βήμα) και τόσο χαριτωμένο το σκηνικό στην βόλτα του Αλέξη στα περίπτερα της ΔΕΘ, που δεν έχω καμιά διάθεση να τα χαλάσω με μουρμούρες ή συγκρίσεις. Η τελευταία τους ΔΕΘ ως αφεντικά της χώρας ήταν, τους αφήνω να χαρούν τον απόηχο της. Ειδικά εκεί με τους Αμερικανούς, τα πράγματα ήταν τόσο εξωφρενικά χαρούμενα που το σκηνικό σκεπάστηκε από μιαν αχλή σουρεαλισμού. Όλοι όσοι κυβέρνησαν τη Ελλάδα ως σήμερα ήταν (αναγκαστικά) φιλοαμερικανοί, αλλά οι προηγούμενοι –βρε αδερφέ- είχαν και μια κάποια συστολή επειδή φοβούνταν ότι θα τους κράξουν. Τούτοι εδώ το τερμάτισαν. Τι κοινοί αγώνες των δυο χωρών για τη ελευθερία και τη δημοκρατία(!), τι κοινά οράματα που μοιραζόμαστε… μόνο που δεν αδελφοποιήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ρεπουμπλικάνους του Ντόναλντ Τραμπ εκεί πάνω στην ΔΕΘ.

Όσον αφορά τις παροχές του Αλέξη, έγινε κάτι πραγματικά αξιοπρόσεκτο. Το πακετάκι που εξήγγειλε δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο, απλώς έκανε τόσο λίγη εντύπωση που μοιάζει σα να μην ειπώθηκε ποτέ. Ίσως φταίει η καταλυτική σύγκριση με κείνο το αλήστου μνήμης και ιστορικά αξεπέραστο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Ίσως πάλι να φταίει απλώς η λαϊκή πεποίθηση ότι ο Αλέξης μιλά στον βρόντο, αφού μόλις γίνουν οι εκλογές θα κάτσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Πάντως, ούτε κανέναν πολίτη άκουσα εγώ να το συζητά, ούτε είδα κανέναν να χαίρεται, ούτε είδα πηχυαίους τίτλους για το απαραίτητο επικοινωνιακό follow up. Μίζερα πράγματα, δίχως προστιθέμενη πολιτική (και ψηφοθηρική) αξία. Στο μεταξύ άρχισαν να βγαίνουν και οι πρώτες μεταμνημονιακές δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου, με μαύρα μαντάτα για την κυβέρνηση. Οι 10,5 μονάδες με τις οποίες είναι μπροστά η ΝΔ κατά την διάρκεια της κορύφωσης της ΣΥΡΙΖΑικής αντεπίθεσης, δεν είναι δα και κανένα χαρμόσυνο μήνυμα για το Μαξίμου, σωστά;

Facebook Comments