Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη…

Ο έκδηλος εκνευρισμός του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα κατά την παρουσία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κι η διχαστική του ομιλία, με έντονες αναφορές κατά της ΝΔ και της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, ενόχλησαν δικαιολογημένα πολλούς, εντός κι εκτός. Ιδιαίτερα στο Στρασβούργο, η ομιλία του κι ο τρόπος, που αντέδρασε στις παρατηρήσεις, που του έκαναν ξένοι ευρωβουλευτές, σχολιάστηκαν άκρως αρνητικά. Μάλιστα εντύπωση έκανε ότι ο κ. Τσίπρας στην εύλογη παρατήρηση ενός Ισπανού ευρωβουλευτή ότι κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας χρέωσε την Ελλάδα με τουλάχιστον 100 δις ευρώ, απάντησε με νεύρα κι οργή: «Είστε με τη ΝΔ». Ποιος; Ο Ισπανός Γκονζάλες; Έλεος! Κι όμως, ο κ. Τσίπρας νόμιζε ότι βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη κι ότι έδινε συνέντευξη τύπου σε Έλληνες δημοσιογράφους, που μπορούσε να αποκλείει κατά το δοκούν, αν δεν είναι δεόντως φιλικοί προς το πρόσωπο του. Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας κι οι σύντροφοι του ζουν υπό το βάρος της επερχόμενης εκλογικής τους συντριβής και λειτουργούν σπασμωδικά. Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη

Όμως τόσο ο κ. Τσίπρας όσο κι οι σύντροφοι του στο Μαξίμου πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι επειδή δεν τους βγαίνει η παρτίδα, δεν τους φταίει κανείς άλλος. Παρά οι ίδιοι κι η ανικανότητα τους. Δεν τους φταίνε οι Ευρωπαίοι που δεν δέχονται την κατάργηση της περιστολής της «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις. Οι ίδιοι την νομοθέτησαν. Και μάλιστα δις. Δεν τους φταίνε τα αυθαίρετα στο Μάτι για την τραγωδία. Ούτε φυσικά οι νεκροί, που τα έκτισαν. Τους φταίει η ανικανότητα κι ο κυνισμός τους, αφού δεν εφήρμοσαν το σχέδιο εκκένωσης. Δεν τους φταίνει οι συνταξιούχοι, που εξεγείρονται μετά την ρήση Τσίπρα, ότι θα με τον θάνατο τους θα εκλείψει φυσιολογικά η «προσωπική διαφορά». Φταίει ο ίδιος, που το είπε.

Είναι σαφές ότι η κατάσταση για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι απελπιστική, γιατί έχουν απογοητεύσει τους Έλληνες, που, κακώς, τους είχαν εμπιστευθεί το 2015. Κι αυτό θα γίνεται χειρότερο όσο περνά ο χρόνος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρίσκεται σε αποδρομή. Κι όπως διδάσκει η ιστορία, μια αποτυχημένη κυβέρνηση, που έχει τελειώσει στην συνείδηση των πολιτών, δεν μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση. Ότι κι αν κάνει. Όσες παροχές της τελευταίας στιγμής κι αν δώσει. Το μόνο, που μπορεί να πετύχει είναι να καταστρέψει κι ότι έχει ακόμα απομείνει όρθιο στο ερημικό τοπίο της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας…