Τα νούμερα που διαψεύδουν τα “νούμερα”

Το γράφημα που βλέπετε συγκρίνει τα χρέη της Ελλάδας και της Ιαπωνίας, ως προς το ποσό των τόκων που απαιτούν για την εξυπηρέτησή τους.

Βέβαια, το ιαπωνικό χρέος έχει διαφορετική διάρθρωση από το ελληνικό (μεγάλο του μέρος διακρατείται από Ιάπωνες), αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: οι δανειστές της Ιαπωνίας την εμπιστεύονται και της δανείζουν με χαμηλό επιτόκιο: γύρω στο 0,1%. Κι έτσι ανακυκλώνει το χρέος της χωρίς ούτε καν να το σκέφτεται. Το μεσοσταθμικό επιτόκιο της Ελλάδας, από 1,5% περίπου που είναι σήμερα λόγω του χαμηλότοκου δανεισμού από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης, θα εκτοξευθεί πάνω από 4% το 2022 όταν θα λήξει και η 10ετής περίοδος “χάριτος” των δανείων του 2012. Αυτό σημαίνει ότι με το αισιόδοξο σενάριο του 4% ως μεσοσταθμικού επιτοκίου, το ετήσιο πλεόνασμα, που θα χρειαζόμαστε από το 2022 και μετά, θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 8% του ΑΕΠ για να μπορούμε να καλύπτουμε τους τόκους των 13,8 δις ευρώ και ίσως να αποπληρώνουμε και λίγο από το χρέος της χώρας.

Υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει οποιαδήποτε Οικονομία με το 8% του ΑΕΠ της να πηγαίνει σε τόκους; Τι χρειάζεται, λοιπόν; Να αυξηθεί εκρηκτικά το ΑΕΠ ώστε ο λόγος τόκων προς ΑΕΠ να γίνει διαχειρίσιμος. Ακόμα κι αν συμβεί όμως αυτό, κανένας δεν περιμένει σε 3 χρόνια το ΑΕΠ μας να υπερδιπλασιαστεί. Άρα, το πλεόνασμα 3,5%, που απαιτείται σήμερα για να πληρώνουμε τουλάχιστον τους τόκους, το 2022 δεν θα φτάνει ούτε για “ζήτω”. Το παράλογο είναι ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ θέλουν να το μειώσουν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ΚΑΙ το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται, ΚΑΙ το επιτόκιο δανεισμού θα συνεχίσει να ανεβαίνει, διότι οι αγορές θα βλέπουν πως όχι μόνο δεν βγήκαμε από την κρίση αλλά συνεχίζουμε να βουλιάζουμε όλο και βαθύτερα.

Δηλαδή ο δανεισμός από τις αγορές θα καταστεί ξανά απαγορευτικός με αποτέλεσμα να έχουμε την ανάγκη νέου μνημονίου με νέο πρόγραμμα “διάσωσής” και με νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις σε συνδυασμό με νέους φόρους.

Αυτό ο Τσίπρας μπορεί να μην το ξέρει, διότι η ικανότητά του να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον είναι σχεδόν μηδενική, αλλά σίγουρα το ξέρουν κάποιοι στο οικονομικό επιτελείο. Όμως το μόνο που τους ενδιαφέρει όλους, είναι η διατήρησή τους στην εξουσία κι ας μπει ξανά η χώρα σε τυφώνα χειρότερο από του 2010.

Η Ε.Ε φρόντισε να μας προικίσει με ένα μαξιλάρι 24 δισ. ευρώ για να μπορούμε να πληρώνουμε τους τόκους του χρέους μέχρι το 2022, δηλαδή να πάμε με ασφάλεια μέχρι τις εθνικές εκλογές που θα γίνουν τέλη Οκτωβρίου του 2019 και να περάσουμε τον κάβο-φονιά της προεδρικής εκλογής του 2020, που από τυπική διαδικασία ήσσονος πολιτικής σημασίας για την πλήρωση μιας διακοσμητικής θεσμικής θέσης έχει γίνει στα χέρια του πολιτικού συστήματος μοχλός εκβιασμών και πολιτικής ανωμαλίας. Δίνει όμως αυτό το μαξιλάρι κάποια ασφάλεια πέραν της βραχυχρόνιας ταμειακής; Όχι βέβαια! Δείνει το περιθώριο για νέες παροχές και νέους διορισμούς σαν κι αυτούς που εξήγγειλε ο Τσίπρας στη ΔΕΘ; Όχι βέβαια!

Γιατί λοιπόν το έκανε; Μόνο και μόνο για να κερδίσει ψήφους. Ποσώς τον ενδιαφέρει αν έτσι θα ξαναεκτροχιάσει τα δημοσιονομικά. Μπορεί το επιδιώκει κιόλας, αφού η βόμβα θα σκάσει στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης η οποία μέσα σε λίγους μήνες δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτε (όχι ότι δείχνει και ιδιαίτερη διάθεση…) και με αφορμή την εκλογή νέου ΠτΔ ο Τσίπρας θα προκαλέσει νέες εκλογές οι οποίες θα γίνουν με απλή αναλογική και έτσι θα μπει συγκυβερνήτης στη μεθεπόμενη κυβέρνηση, εξασφαλίζοντας και παραγραφή των αδικημάτων του.

Μιλάμε για αδίστακτο πολιτικό απατεώνα ολκής.

Ο μόνος τρόπος για να αρθεί το αδιέξοδο, στο οποίο ξανασπρώχνει ο Τσίπρας την χώρα, είναι να γίνουν γρήγορα οι δομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται και για τις οποίες αρκετοί σοβαροί άνθρωποι εντός και εκτός της χώρας φωνάζουν από το ξεκίνημα της κρίσης. Οι δομικές αυτές μεταρρυθμίσεις είναι ο περιορισμός και ο εκσυγχρονισμός του Δημοσίου που θα περιέχει και απολύσεις ΔΥ, όχι μόνο επίορκων αλλά απλώς περιττών, η περικοπή της συνταξιοδοτικής δαπάνης με αναλογιστικά κριτήρια, ο εξορθολογισμός του ασφαλιστικού με την εκκίνηση της διαδικασίας μετατροπής του από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό, η πλήρης εφαρμογή της πληροφορικής, η δραστική μείωση της φορολογίας με flat tax 12% σε νομικά και φυσικά πρόσωπα, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και όλων των φόρων που επιβάλλονται σε μη εισόδημα, η αλλαγή του συστήματος των αδειοδοτήσεων, ο καθορισμός χρήσεων γης και πολλά άλλα που δεν γίνονται όχι διότι είναι δύσκολο τεχνικά αλλά διότι αντιδρούν οι συντεχνιακές, συνδικαλιστικές και κομματικές συμμορίες.
Μόνο όμως έτσι θα έχουμε μεγάλη ανάπτυξη και γρήγορη αύξηση του ΑΕΠ και τότε εκτός της εξασφάλισης ισχυρών πλεονασμάτων θα πέσουν και τα επιτόκια δανεισμού με αποτέλεσμα το χρέος να καταστεί διαχειρίσιμο.

Αυτές τις μεταρρυθμίσεις τις ξορκίζουν τα κόμματα εξουσίας, η μεν ΝΔ διότι “δεν είναι ακόμη ώριμη η κοινωνία” (η οποία έχει ήδη αρχίσει να σαπίζει…) οι δε αριστεροί ως νεοφιλελεύθερες! Εφηύραν δηλαδή έναν όρο – μπαμπούλα για να υπάρχει πάντα ένας εχθρός, ειδικά τώρα που έφυγε η τρόικα ώστε να έχουμε κάτι το οποίο να κατηγορούμε και στο οποίο να φορτώνουμε την ανικανότητά μας, μολονότι ουδέποτε εφαρμόστηκε οποιοδήποτε φιλελεύθερο μέτρο στην Ελλάδα.

Όμως οι αριθμοί δεν σηκώνουν αμφισβήτηση. Και όσο μας κυβερνούν “νούμερα”, τα νούμερα της Οικονομίας θα είναι εφιαλτικά.