Ζούμε ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου. Η κυβέρνηση κάνει πολιτική με σκάνδαλα που έγιναν πριν δεκαπέντε χρόνια και η αντιπολίτευση κάνει πολιτική ψάχνοντας τι έχει συμβεί πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας πρωτοφανούς στα χρονικά συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου. Το ακόμα πιο τρελό είναι ότι η κυβέρνηση κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι χρησιμοποιεί την αντιπαράθεση Καμένου-Κοτζιά για να κρύψει την υπόθεση Παπαντωνίου και η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι επιστρατεύει τη υπόθεση Παπαντωνίου ως αντιπερισπασμό για τα απίθανα που κάνουν οι νυν και οι πρώην υπουργοί της.

Στην πραγματικότητα και η μία και η άλλη υπόθεση βρίσκεται στην δεύτερη ζώνη ενδιαφερόντων των πολιτών. Τις αξιολογούν ασφαλώς και τις συζητούν, όμως καμιά από τις δύο δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως καταλύτης των εξελίξεων στη χώρα. Η μεν ιστορία της φυλάκισης του Γιάννου έχει από καιρού προεξοφληθεί πολιτικά, αφού το κόμμα του βρέθηκε μέσα σε μια οκταετία από το 45% στο 6%. Η δε ιστορία Καμένου-Κοτζιά δεν έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, αφού η πλειοψηφία του κόσμου έχει από καιρό αντιληφθεί ότι αυτό το κυβερνητικό σχήμα ήταν τόσο παράταιρο και αντιφατικό, που λογικό ήταν να παράξει αυτά τα τρελά πολιτικά αποτελέσματα. Κοντολογίς, οι πεποιθήσεις της κοινωνίας των πολιτών έχουν πια παγιωθεί κι αυτό φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις οι οποίες δείχνουν μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα παρά τον πολιτικό χαμό που γίνεται κάθε μέρα γύρω μας.

Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει άλλη λύση από το να ακολουθήσει αυτή την πολιτική. Ούτε η πορεία της οικονομίας είναι ικανή να της δώσει εκλογική ανάσα, ούτε τα εθνικά ζητήματα όπως τα διαχειρίζονται έχουν καμιά αξιοζήλευτη δημοτικότητα στους πολίτες, ούτε η καθημερινότητα των ανθρώπων έχει καμιά βελτίωση. Η διαχειριστική ικανότητα της κυβέρνησης είναι το αδύναμο σημείο της, η συνοχή της είναι απολύτως προβληματική, άρα που μπορεί να πατήσει ο Τσίπρας πέραν των σκανδάλων της περασμένης δεκαετίας;

Ο Μητσοτάκης από την άλλη, δεν μπορεί να επαναπαυτεί σ’ αυτή την διαφορά 10 μονάδων που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, για τον απλούστατο λόγο ότι ο αντίπαλος του δεν παλεύει για να κερδίσει τις εκλογές αλλά για να κόψει την αυτοδυναμία της ΝΔ. Εκεί έχει στήσει την παγίδα του ο Τσίπρας, ελπίζοντας ότι η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης θα οδηγήσει σε δεύτερες εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική. Πρόκειται για συνταγή ακυβερνησίας του τόπου και καταστροφής της οικονομίας, όμως αυτά απασχολούν τον Αλέξη πολύ λιγότερο από την πολιτική επιβίωση του ίδιου προσωπικά. Εν τέλει, τους επόμενος μήνες η μάχη θα δοθεί κι από τα δυο στρατόπεδα για δυο-τρεις μονάδες πάνω στην ήδη παγιωμένη διαφορά των δυο μεγάλων κομμάτων. Αν τις πάρει ο Κυριάκος κατοχυρώνει την αυτοδυναμία και τον έλεγχο των εξελίξεων, αν τις πάρει ο Τσίπρας αφαιρεί την αυτοδυναμία από τη ΝΔ και παραμένει στο παιχνίδι έστω και ως λύκος στην αναμπουμπούλα. Τόσο απλά έχουν καταλήξει τα πράγματα…

Facebook Comments