Μεταμνημονιακός σουρεαλισμός με υπογραφή Τσίπρα

Η κυβερνητική προπαγάνδα τους τελευταίους μήνες έχει ως βασικό της άξονα την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε μια πολιτική που δε θα μας την επιβάλουν οι δανειστες, αλλά θα την ορίζουμε μόνοι μας. Υποστηρίζει, λοιπόν, το Μέγαρο Μαξίμου ότι δεν θα κόψουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τις συντάξεις – κι ας το είχαν ψηφίσει – και θα φέρουν και σειρά νομοσχεδίων με παροχές και προσλήψεις.

Αν έχει πετύχει σίγουρα κάτι η κυβερνητική προπαγάνδα, αυτό είναι να υπερεκτιμούμε τη σημασία των μέτρων που συζητούνται στο δημόσιο διάλογο, ως μεγάλη επικείμενη επιτυχία της κυβέρνησης. Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο να θεωρούμε «παροχές» κάποιες διευκολύνσεις ή κάποιες μικρές «ανάσες», σε μια κοινωνία που ασφυκτιά από την πολιτική των τελευταίων χρόνων. Ποια είναι η πραγματικότητα; Έχουμε μείωση στις νέες συντάξεις, που ισχύει ήδη από το 2016, καταβαράθρωση του ΕΚΑΣ, μείωση στα εφάπαξ, μείωση στις επικουρικές συντάξεις. Κι ομως, η συζήτηση επικεντρώνεται μόνο στο κατά πόσον τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν και οι παλιοι συνταξιούχοι. Το διαρθρωτικό μέτρο της μείωσης των συντάξεων εφαρμόζεται ήδη με υπογραφή Τσίπρα, αλλά κοντεύουμε να πιστέψουμε ότι ο Αλέξης Τσιπρας είναι αυτός που θα σώσει τους συνταξιούχους από τις περικοπές! Ομολογουμένως πρόκειται για επικοινωνιακό θρίαμβο της κυβέρνησης, παρά τον κίνδυνο που κρύβει να την οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές, αν τελικά δεν πάρει το «πράσινο φως» των δανειστών στην επιδίωξη της.

Άλλο ένα παράδειγμα: Συζητάμε ως μεγάλο γεγονός την ανεπαίσθητη αύξηση του κατώτατου μισθού. Δεν συζητάμε όμως τη μικρή σημασία που έχει αυτή η αύξηση, σε μια οικονομία που το 55% των νέων θέσεων εργασίας είναι πλέον μερικής απασχόλησης. Μιλάμε σήμερα για μισθό 360 ευρώ καθαρά. Και αυτοί που έχτισαν πολιτική καριέρα καταγγέλλοντας τη γενιά των 700 ευρώ, πανηγυρίζουν σήμερα για τη γενιά των 360 ευρώ, αφού ξέρουν καλά ότι οι περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι είναι μερικής απασχόλησης. 

Όλα αυτά τα μεγάλα επιτεύγματα συζητούνται ενώ η χώρα είναι εκτός αγορών. Κι ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι όσο συνεχίζει να παραμένει εκτός αγορών, ειναι υπαρκτος ο κίνδυνος να αναγκαστούμε να ζητήσουμε ένα τέταρτο μνημόνιο, κίνδυνος που αρχίζει να επισείει και ο ξένος Τύπος με δημοσιεύματα της τελευταίας εβδομάδας. 

Το πανηγυρικό κλίμα που επιχειρεί να φτιάξει η κυβερνητική προπαγάνδα έχει κι άλλα στοιχεία σουρεαλισμού αν σκεφτεί κανείς ότι: το Χρηματιστήριο κινείται στο επίπεδο των 600 μονάδων, οι τράπεζες κλυδωνίζονται και η αξιολόγηση της δυνατοτητας του επιχειρείν κατρακυλάει από χρόνο σε χρόνο.

Το πιο απογοητευτικό όμως είναι ότι κανείς δεν δείχνει να συγκινείται από όλα αυτά. Ο Αλέξης Τσιπρας ετοιμάζει, λέει, «το μαρτύριο της σταγόνας» στην αντιπολίτευση με ονομαστικές ψηφοφορίες στα νομοσχέδια με τις «παροχές» του και η κυβερνητική πλειοψηφία υπόσχεται και προεκλογική επιχείρηση «κάθαρσης» με προανακριτική στο χώρο της Υγείας, στη γραμμή που χάραξε το γνωστό «δόγμα Πολλάκη». 

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η χώρα θα συρθεί τους επόμενους μήνες χάνοντας πολύτιμο χρόνο, σε μια περίοδο που θα έπρεπε να δίνει τη μάχη για τη μεταμνημονιακή της ανάκαμψη με πολιτική συναίνεση και εθνικό σχέδιο ευρείας αποδοχής.