Ο αξιωματικός και το Κνιτάκι

«Δεν πήρες ακόμη τον π*ύλο;» φώναξε το Κνιτάκι με την ξύλινη γλώσσα και τις αγκυλωμένες αντιλήψεις που προαλείφεται για μελλοντικό πολιτικό στέλεχος  στον ένστολο αξιωματικό που βρισκόταν στο γραφείο του Υπουργού Παιδείας κατά την εισβολή των «μαθητών και σπουδαστών» στο γραφείο του. Και τον έβγαλε έξω σπρώχνοντας.

Το θρασύτατο αλητόπαιδο έσπρωξε τον ένστολο!  Και αυτός αποχώρησε με την ουρά στα σκέλια καθώς ξέρει πως δεν έχει κάλυψη από την πολιτική ηγεσία. Διότι επί σειρά ετών ο νυν κυβερνητικός σχηματισμός αγκάλιασε και προήγαγε την βία ως μέσο πολιτικής πίεσης και οι προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες το δέχτηκαν υποχωρώντας βαθμιαία για να μην χαρακτηρισθούν ως απολυταρχικές και απωλέσουν το λαϊκό έρεισμα (απώλεσαν εν τω μεταξύ κάθε έλεγχο).

Στο προχθεσινό ρεπορτάζ διαβάζουμε επίσης πως ομάδα Ρομά στη συμβολή Πειραιώς και Κηφισού επιτέθηκε στο πλήρωμα περιπολικού, πετώντας μάρμαρα και πυροβολώντας στον αέρα με καραμπίνες  επειδή οι αστυνομικοί σταμάτησαν να ελέγξουν ύποπτο όχημα με επιβαίνοντες  μεθυσμένους Ρομά που παραφέρονταν.  Ο ένας εκ των εμπλεκόμενων φέρεται να είναι πρόωρα αποφυλακισμένος και εξέτιε ποινή για ληστεία με μαχαίρι. Αλλά οι ομόφυλοί του θεώρησαν ότι μπορούσαν να επιτεθούν στους θεματοφύλακες της τάξης χωρίς να υποστούν άμεσα την νόμιμη αστυνομική βία.  Οι αστυνομικοί αναγκάστηκαν να πυροβολήσουν στον αέρα προκειμένου να απεγκλωβιστούν.

«Το σοκαριστικό είναι ότι έχουν αποθρασυνθεί οι πάντες  λόγω της ατιμωρησίας και μπορούν να επιτεθούν σε οποιονδήποτε γνωρίζοντας ότι σε έξι μήνες θα είναι έξω» ανέφερε το συνδικαλιστικό όργανο των αστυνομικών κάνοντας λόγο για έλλειψη πολιτικής βούλησης.

Τα όργανα της δημόσιας τάξης πληρώνονται από τους πολίτες για να ασκούν το μονοπώλιο της νόμιμης βίας (με την κατάλληλη εκπαίδευση) αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με μια απροθυμία από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας η οποία αρέσκεται να αιτιολογεί την βία όταν ενέχει (ψευδεπίγραφο) πολιτικό μήνυμα, με συγκεκριμένο πάντα προσανατολισμό. Επιπλέον η ηγεσία είναι απρόθυμη να επιβάλει την τάξη όταν αυτή θα θίξει φυλετικές ομάδες για να μην κατηγορηθεί για ρατσισμό (στην πραγματικότητα διότι οι ομάδες αυτές ψηφίζουν συντεταγμένα).

Πόσος καιρός θα περάσει μέχρι η απαξία να γίνει έξη και ο αστυνομικός να κάνει το ελάχιστο δυνατό καθώς βλέπει ότι στερείται νοήματος κάτι παραπάνω;

Με αυτά και αυτά  σύμφωνα με το «World Economic Forum» μέσω της ετήσιας έκθεσης «Global Competitiveness Report» και το «2018 Global Peace Index» η Ελλάδα παρέμεινε 79η από 163 χώρες, αποτελώντας την πρώτη από τις χώρες με κίτρινο χρώματα που σύμφωνα με τους μελετητές σημαίνει ότι παρέχει μέτρια ασφάλεια (πράσινο, κίτρινο και κόκκινο είναι το χρώμα που απεικονίζουν την κατάταξη με το πράσινο να δείχνει τις ασφαλέστερες). Τα κριτήρια που μπαίνουν στην εξίσωση για το τελικό αποτέλεσμα είναι οι απειλές από το οργανωμένο έγκλημα, η τρομοκρατία, το ποσοστά ανθρωποκτονιών και η αξιοπιστία των αστυνομικών δυνάμεων, με την Ελλάδα να μην κατέχει και τόσο καλή θέση, όσο θα μπορούσε.

Δεν θα αναφερθώ στην αύξηση της εγκληματικότητας από παράγοντες όπως η αθρόα παράνομη μετανάστευση, την ανεργία και τις μειούμενες οικονομικές δυνατότητες της Πολιτείας  καθώς αποτελούν πολυεπίπεδα θέματα με πολύπλοκη αντιμετώπιση. Θα πω όμως ότι το πώς επιθυμεί μια δημοκρατική κοινωνία να διαχειριστεί την παρανομία και τη βία ξεκινάει από τα απλά, καθημερινά περιστατικά καθώς αποτελεί το μήνυμα που αυτή η διαχείριση εκπέμπει προς τα μεγαλύτερα ψάρια.

Πέραν τούτου το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών αυξάνεται όταν βλέπουν πως όποιος παρακωλύει συγκοινωνίες, εισβάλει, καταλαμβάνει και καταστρέφει δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, προπηλακίζει  δημόσιους λειτουργούς ή όργανα της τάξης συλλαμβάνεται, δικάζεται και δεν τυγχάνει ιδιότυπης ασυλίας ή επιβράβευσης με μια κούρσα με ταξί στη γιάφκα της επιλογής του.

Είναι κανείς που δεν πιστεύει πως ένα κύριο μέλημα των επόμενων κυβερνήσεων δεν θα έπρεπε να είναι η αποφασιστική επέμβαση της αστυνομίας, σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους, σε περιστατικά καθημερινής ανομίας;

Είναι κανείς που δεν πιστεύει πως ταυτόχρονα τα δικαστήρια πρέπει να διευκολυνθούν νομικά και οργανωτικά ώστε να επιβάλλουν τις δέουσες ποινές σε εύλογο χρονικό διάστημα;

Είναι κανείς σώφρων που πιστεύει ότι αν δεν γίνουν τα ανωτέρω δεν θα υπάρχουν δύο πόλοι άσκησης εξουσίας, ένας στο κοινοβούλιο νόμιμα εκλεγμένος και ένας στους δρόμους νομικίστικα αποθρασυμμένος;

Αν δεν τα πιστεύει σε ποιον κόσμο ζει;