Απολύσεις α λα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Η εξαγγελία του πρωθυπυργού για την «αποδέσμευση» των 10.000 θέσεων των κληρικών μου προξένησε το ίδιο σύγκρυο όπως η ανακοίνωση για το όνομα της ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατίας του Ίλιντεν». Μάλιστα, δεν μπορώ να πω τι με εξόργισε πιο πολύ: Το περιεχόμενο των ανακοινώσεων ή ο τρόπος με τον οποίο αυτές γίνονται; Ας ξεκινήσω απ’ το δεύτερο, τον τρόπο. Αυτό το μειλίχιο ύφος με το οποίο εξαγγέλονται φρικτά πράγματα παραπέμεπει ή σε άτομα περιορισμένης νοημοσύνης που έχουν άγνοια κινδύνου ή σε, κατ’ επάγγελμα, απατεώνες.

Πως αλλιώς να ερμνηνεύσω την ιδέα της «Ιλιντένσκα Μακεντόνιγια»; Όταν δεν υποπίπτεις, απλώς, σ’ ενα διαπραγματευτικό ολίσθημα αλλά αναγνωρίζεις το αδιανόητο,  εκείνο το οποίο ούτε ο εχθρός σου δεν θα πρότεινε, είσαι ή βλαξ ή προδότης. Και στις δύο περιπτώσεις είσαι απολύτως επικίνδυνος για τα εθνικά συμφέροντα.

Ισχύει, το ίδιο, ακριβώς, με την «αποδέσμευση» των θέσεων των κληρικών. Δεν γνώριζε κανείς στο Μαξίμου ότι εάν κάποιος πληρώνεται από το μισθολόγιο και η θέση που κατέχει υπόκειται σε περιορισμό διότι προσμετράται ως μόνιμη, τότε, είναι δημόσιος υπαλληλος; Κι ότι, ακόμη περισσότερο, ισχύει αυτό, εάν ο φορέας στον οποίο υπηρετεί είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που συμπεριλαμβάνεται τους φορείς γενικής κυβέρνησης, είναι, δηλαδή, εν στενή εννοία κράτος; Και ότι για να «αποδεσμευτεί» ο μόνιμος δημόσιος υπαλληλος πρέπει να απολυθεί; Για να μην τα γνωρίζουν αυτά στο Μαξίμου θα πρέπει ή να είναι εντελώς ανίκανοι η κυνικοί και αδίστακτοι. Προσχωρώ στην δεύτερη εκδοχή. Η «αποδέσμευση», πάντως, που χρησιμοποίησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για τις θέσεις των ιερέων μου θύμισε εκείνες τις αλήστου μνήμης «απαλλοτριώσεις» ανθρώπων και περιουσιών του (εθνικο-)σοσιαλισμού.

Πιθανότατα, η κυβέρνηση να υποχωρήσει ενώπιον της στιβαρής αντίδρασης των κληρικών από την προσπάθειά της να τους απολύσει. Μάλιστα, όσο γρηγορότερα οι ένοικοι του Μαξίμου συμφιλιωθούν με το φιάσκο της «επιχορήγησης» με την οποία σχεδίαζαν να αποζημιώσουν τους «μη-δημοσίους-υπαλλήλους—κληρικούς», τόσο το καλύτερο. Οι γρηγορούντες, μάλιστα, κληρικοί αντελήφθησαν ότι η περίφημη «χορηγία Τσίπρα» μπορεί ν’ αποτελέσει τον δούρειο ίππο, μέσω του οποίου η εκκλησία μπορεί ν’ αλλάξει νομική μορφή και να μεταβληθεί σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικό δικαίου, εν άλλοις, μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση.       

Πέραν των ανωτέρω, θεωρώ ότι η προσπάθεια «απελευθέρωσης» των θέσεων των κληρικών λειτούργησε ως τροχειοδεικτική βολή για μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση ρουσφετολογικών διορισμών. Αυτοί οι διορισμοί, ωστόσο, σκοντάφτουν στην κοινοτική «ενισχυμένη εποπτεία» (βλ. «έξοδο από το μνημόνιο») και οι εθνολαϊκιστές δεν είναι ελεύθεροι να διορίσουν τους πάντες. Για να πετύχει, λοιπόν, το εγχείρημα πρέπει να συνδυαστεί με απολύσεις.

Είναι η πρώτη φορά που η προοπτική των μαζικών απολύσεων φαίνεται να υιοθετείται από ελληνική κυβέρνηση. Γι’ αυτό, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δοκιμάζουν κατά πόσον μπορούν να ελιχθούν εντός των εννοιολογικών κενών και ατελειών του υφιστάμενου πελατειακού κράτους. «Παίζουν» με τις νομικές διακρίσεις μεταξύ «υπαλλήλων» και «λειτουργών», αναδεικνύουν, επιλεκτικά, κάποιες δομές που είναι ευάλωτες, προετοιμάζοντας το τελικό χτύπημα.

Η στάση τους δημιουργεί δικαιολογημένες καψυποψία στους δημοσίους υπαλλήλους. Εάν σήμερα είναι οι κληρικοί επισφαλείς, αύριο μπορεί να είναι οι πανεπιστημιακοί, μεθαύριο οι γιατροί, παραμεθαύριο οι ένστολοι κοκ. Όλες οι κατηγορίες των εργαζομένων στο δημόσιο έχουν λόγους να ανησυχούν και να μην εφησυχάζουν.

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που έδειξαν ότι μπορούν να υιοθετούν πρωτοφανούς σκληρότητας και έντασης αντιλαϊκά μέτρα, μπορούν να ελαστικοποιήσουν όλες τις σχέσεις εργασίας στο δημόσιο, ώστε να δημιουργήσουν στις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους την προσδοκία (που εικάζουν ότι μπορεί να μεταφραστεί σε ψήφους) ότι μπορεί, την επόμενη φορά να είναι αυτοί που θα καταλάβουν μια από τις «αποδεσμευμένες» θέσεις. Γιατι, λοιπόν, να μην το επιχειρήσουν;