Ο Ριχάρδος και οι “λεοντόκαρδοι”

Τόσες μέρες, δεν είχα γράψει ούτε λέξη για αυτό το θέμα που ήταν στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης.  Διάβαζα απλώς τα σχόλια, επωνύμων και ανωνύμων, και διαπίστωνα, για πολλοστή φορά, την παράνοια που ως ενδημική νόσος έχει εγκατασταθεί για τα καλά στη σκέψη και στις “αξίες” του Νεοέλληνα.

Γράφω τώρα, που η υπόθεση αποδείχθηκε μέγα φιάσκο, για να σχολιάσω όχι την δικονομική της πλευρά – δεν είμαι αρμόδιος – αλλά το πώς την προσέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού με την “καθοδήγηση” πολιτικών και ΜΜΕ.

Ο Ριχάρδος ασκούσε (και θα εξακολουθήσει να ασκεί για πολύ καιρό ακόμα, όπως πάει η Οικονομία) ένα επάγγελμα. Αγόραζε κάτι που κάποιοι άλλοι πουλούσαν. Πού είναι το μεμπτό; Προφανώς αυτοί που πουλούσαν είχαν ανάγκη τα λεφτά. Αλλά αυτοί πήγαιναν στον Ριχάρδο, δεν πήγαινε ο Ριχάρδος σ΄ αυτούς. Προφανώς η τιμή στην οποία πουλούσαν τα τιμαλφή τους ήταν πολύ μικρότερη από αυτή στην οποία τα αγόρασαν. Αλλά έτσι γίνεται όταν πουλάς δεύτερο χέρι και μάλιστα από ανάγκη. “Ξεζούμιζε” ο Ριχάρδος τους πελάτες του; Όχι περισσότερο από όσο ξεζουμίζουμε εσύ κι εγώ τον έμπορο που γράφει στη βιτρίνα: “Κλείνουμε – τιμές κάτω του κόστους”. Κάθε φορά που έχεις αγοράσει στη ζωή σου κάτι σε “τιμή ευκαιρίας” ο πωλητής είχε ανάγκη να το πουλήσει. Όχι μόνο δεν σε κατηγόρησε γι’ αυτό, αλλά σου ήταν ευγνώμων που τον εξυπηρέτησες την στιγμή της ανάγκης του. Διότι θα μπορούσε, παρά τις “τιμές κάτω του κόστους” να του μείνουν τα εμπορεύματα αμανάτι, και μετά το λουκέτο. Τι θα έπρεπε να κάνεις για να μην τον ξεζουμίσεις; Να πεις, “άπαπα, εγώ δεν το αγοράζω αυτό το πουκάμισο με 15 ευρώ – θα σας δώσω από 40 ευρώ και πάνω”; Προς τι λοιπόν οι κατάρες για τον “μαυραγορίτη”;

Ο Ριχάρδος είναι μια φιγούρα κινηματογραφική. Σαν να βγήκε από κάστινγκ του Παζολίνι για το “Σαλό”. Λαϊκόφατσα, αγραμματοσύνη (τα σποτάκια του έβριθαν ανορθογραφιών) κιτς ντύσιμο, κιτς στήσιμο, κιτς λαϊκοαυτοκρατορική διακόσμηση, κάτι ανάμεσα σε Βερσαλλίες και Μενίδι, αλλά από την άλλη, μάτι – λέιζερ και καπατσοσύνη να φαν κι οι κότες. Δεν στήνονται χωρίς ικανότητες 100 μαγαζιά σε όλη τη χώρα. Όμως, νόμος που να τιμωρεί την κακογουστιά δεν υπάρχει. Αλλιώς θα ήταν μέσα ισόβια το μισό υπουργικό συμβούλιο και στα κάτεργα το χαρίεν δίδυμο του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, αυτού που οι θιασώτες του κράτους – Πατερούλη μετονόμασαν σε “Προστασίας του Πολίτη”.

Ο Ριχάρδος έλιωνε, λέει, τα κοσμήματα και τα έκανε χρυσές ράβδους. Δηλαδή, τι θα έπρεπε να τα κάνει; Γλυπτά στο “σπίτι του λαού”, στον Περισσό; Και μετά, λέει, πουλούσε τις χρυσές ράβδους σε αλλοδαπούς εμπόρους. Δηλαδή, τι θα έπρεπε να τις κάνει; Να τις καμαρώνει ντανιασμένες; Και σε ποιους θα έπρεπε να τις πουλήσει; Αλλοδαποί ενδιαφέροντουσαν, σε αλλοδαπούς τις πουλούσε. Δεν νομίζω να του ζήτησες καμμιά ράβδο – σε τιμή χρυσού, όχι κοσμήματος – και να σου είπε “όχι”.

Υπήρχε, λέει, ολόκληρο κύκλωμα πίσω από τον Ριχάρδο. Και πίσω από τον μανάβη σου υπάρχει κύκλωμα. Ξέρεις πόσοι έχουν ασχοληθεί με το μπρόκολο που αγοράζεις μέχρι να φτάσει στα χέρια σου; Πίσω από κάθε επαγγελματία υπάρχει κύκλωμα, ακόμα κι αν είναι περιπτεράς. Το κύκλωμα είναι παράνομο αν η δραστηριότητα είναι παράνομη. Αν όμως δεν είναι;

Ομολογώ ότι μολονότι, αν για κάτι είμαι σίγουρος, σπεύδω να πάρω θέση κόντρα στο κύμα, για το συγκεκριμένο… κρατιόμουν. Ήξερα, βέβαια, ότι οι συναλλαγές με την Τουρκία δεν έχουν δασμούς. Άρα η λαθρεμπορία που διατυμπάνιζαν τα δελτία ειδήσεων και ο Τσίπρας από το βήμα της Βουλής δεν έστεκε. Αλλά, από την άλλη, είναι δυνατόν να είναι τόσο άσχετοι, τόσοι αστυνομικοί και δικαστές μαζί; Έλεγα “μάλλον κάτι άλλο θα υπάρχει, άσε να δούμε”. Τελικά δεν είδαμε, γιατί δεν υπήρχε. Κι επιβεβαιώθηκε η χειρότερη εκδοχή: ναι, είναι τόσο άσχετοι.

Όμως η υπόθεση του Ριχάρδου έδωσε την ευκαιρία στον Τσίπρα για έναν τσάμπα λεονταρισμό και μάλιστα την ώρα που η Βουλή συζητούσε για τον ΕΝΦΙΑ. Σε δύο απ’ όσα είπε είχε δίκιο: πρώτον αυτοί που επέβαλαν τον ΕΝΦΙΑ δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν γι’ αυτόν και δεύτερον για να πληρώσεις τον ΕΝΦΙΑ και να γλυτώσεις το σπίτι σου από το σφυρί, ναι, πουλάς τα περιουσιακά σου στοιχεία όσο – όσο.  

Παρένθεση: ο ΕΝΦΙΑ, αυτός ο τερατωδώς άδικος ληστρικός φόρος που οδηγεί το σύνολο της περιουσίας των Ελλήνων στη δήμευση μπήκε για να μην πειραχτούν τα προνόμια της νομενκλατούρας του συστήματος, που ακόμα και σήμερα παίρνουν μέχρι 10 συντάξεις και 5000 ευρώ τον μήνα, ο ένας. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας για τον Ιούλιο του 2018, 365.613 άτομα παίρνουν σύνταξη από 1.500 ευρώ μέχρι πάνω από 5000 ευρώ. 11 χήρες έχουν μέσο όρο σύνταξης 4.515,56 ευρώ τον μήνα, ενώ δίνουμε συντάξεις σε υπηκόους 116 άλλων χωρών! Ο ΕΝΦΙΑ βάζει στα ταμεία του κράτους 2,6 δισ. ευρώ τον χρόνο, όταν οι πρόωρες συντάξεις υγιέστατων Δ.Υ. που πήραν σύνταξη στα 45 στα 50 και στα 55 κοστίζουν 7 δισ. ευρώ το χρόνο και η ετήσια χρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό των συνταξιούχων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ κοστίζει περισσότερο από 1 δισ. Αν περικόπτονταν τα τμήματα των συντάξεων από 1500 μέχρι ευρώ και πάνω, και εξορθολογίζονταν οι συντάξεις χηρείας, από αυτό και μόνο θα εξοικονομούσαμε 2 δισ. Για να μην προσθέσω το κόστος μισθοδοσίας των 3.000 μετακλητών και των 100.000 συμβασιούχων. Άρα, μια χαρά μπορούσαν να αποφύγουν τον ΕΝΦΙΑ οι προηγούμενοι, Σαμαράς και Βενιζέλος, και έχουν ακέραια την ευθύνη της επιβολής του. Κι επειδή ούτε ο Κυριάκος μιλάει για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, την έχει κι αυτός. Κλείνει η παρένθεση.

Όμως όλη η υπόλοιπη αναφορά του Τσίπρα στον Ριχάρδο έδειξε πόσο ακατάλληλος είναι για τη θέση που του εμπιστεύθηκε ο “σοφός” λαός και πόσο επικίνδυνος είναι για οποιαδήποτε δημόσια (και ιδιωτική) θέση ευθύνης. Αγνόησε το τεκμήριο αθωότητας που, ακόμα κι αν η υπόθεση είχε “δεθεί” γερά, απαγορεύει σε κρατικό λειτουργό να αποκαλεί ένοχο τον κατηγορούμενο πριν αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Άσκησε πίεση στους δικαστές, ανακριτή και εισαγγελέα, αναγκάζοντάς τους να διατάξουν την προφυλάκιση αθώων (με συμπαθητική ή αντιπαθητική φάτσα είναι απολύτως αδιάφορο) με ανάμεσά τους μια υπάλληλο σε ένα μαγαζί του Ριχάρδου, μάνα με δύο παιδιά, που οι Κλουζώ της Δημόσιας Διοίκησης και τα τσιράκια τους των ΜΜΕ χαρακτήρισαν υπαρχηγό της “εγκληματικής συμμορίας”. Αποσιώπησε τη δική του ευθύνη στη ληστεία του ΕΝΦΙΑ διότι όσα δεν έκαναν οι προηγούμενοι θα μπορούσε να τα κάνει αυτός. Άλλωστε με τη σημαία της κατάργησης του ΕΝΦΙΑ εξελέγη. Αλλά προτίμησε να μην στεναχωρήσει τις χήρες των 4.515,56 ευρώ και τους “δικαιούχους” των 10 συντάξεων. Και έριξε την ευθύνη για τη φτωχοποίηση του Έλληνα σε αυτούς που αγοράζουν τα χρυσαφικά του κι όχι σ΄ αυτούς που τον αναγκάζουν να τα πουλήσει, δηλαδή στον εαυτό του και στην “κυβέρνησή” του. Ή μήπως νομίζει ότι οι Έλληνες θα έκαναν ό,τι έκαναν και οι Νοτιοκορεάτες; Στην οικονομική κρίση του 1998 οι πολίτες της Νότιας Κορέας δώρισαν στο κράτος 227 τόνους χρυσαφικά για να αυξήσουν τα αποθεματικά της χώρας, ώστε να αποπληρωθεί το χρέος προς το ΔΝΤ. Το έκαναν όμως αυτό γιατί ήξεραν ότι όντως τα χρήματά τους θα πήγαιναν στην αποπληρωμή του δανείου κι όχι σε συντάξεις και σε διορισμούς Καρανικαίων. Και η Νότια Κορέα αντάμειψε τους πολίτες της δίνοντάς τους τη δυνατότητα να πλουτίσουν σε ένα φιλελεύθερο οικονομικό πλαίσιο, και να ξαναγοράσουν τιμαλφή, χωρίς συνταξιούχους 45 ετών και χωρίς χαράτσια σαν τον ΕΝΦΙΑ. Η Νότια Κορέα, ένα κράτος αρκετά μικρότερο σε έκταση από την Ελλάδα παρήγαγε πέρυσι 1 τρισεκατομμύριο 315 δισεκατομμύρια ΑΕΠ, και κάθε χρόνο το αυξάνει, όταν εμείς, το σοβιετικό Ελλαδιστάν των κρατιστών, πράσινων, μπλε και κόκκινων, μόλις και μετά βίας φτάνουμε τα 178 δις.

Θέλω να πιστεύω ότι ο Ριχάρδος και οι συνεργάτες του θα τραβήξουν μια ξεγυρισμένη μήνυση, για παράβαση καθήκοντος και συκοφαντική δυσφήμιση τουλάχιστον, στον κωμικό και επικίνδυνο τύπο που υποδύεται τον πρωθυπουργό και στους υπόλοιπους κωμικούς λειτουργούς της Δ. Διοίκησης που αυτοεξευτελίστηκαν για πολλοστή φορά. Θέλω να πιστεύω ότι ο πολίτης θα καταλάβει τους τσάμπα λεονταρισμούς αυτών των πολιτικών ασπόνδυλων. Και θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα συλληφθεί επιτέλους η αληθινή διακομματική σπείρα των κρατιστών, που έχει ξεζουμίσει τον ελληνικό λαό αναγκάζοντάς τον να στέλνει για λιώσιμο όχι μόνο τα κοσμήματά του αλλά τις ελπίδες του και την ίδια του τη ζωή.