Η πόλωση είναι μια μορφή στρατηγικής επικοινωνίας και πολιτικής πλαισίωσης που αξιοποιείται κυρίως σε περιόδους κρίσης από τους πολιτικούς μηχανισμούς με απώτερο σκοπό την μετάθεση των ευθυνών, την διαμόρφωση μιας κατασκευασμένης διαφοροποίησης των πολιτικών υποκειμένων από τους αντιπάλους τους και της δαιμονοποίησης των άλλων για όσα δε λειτουργούν σωστά. Είναι προφανές πως ο κ. Τσίπρας εξακολουθητικά οικειοποιείται τους μηχανισμούς μιας επικίνδυνης πολωτικής επικοινωνίας προς τα έξω με σκοπό να διατηρήσει την εξουσία του, να δημιουργήσει ψευδείς εντυπώσεις και να υπονομεύσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Η προγραμματισμένη ομιλία του στη Θεσσαλονίκη στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, δεν έγινε τυχαία, αλλά στον απόηχο του προγραμματισμένου συνεδρίου του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στις 14-16 Δεκέμβρη. Ο πρωθυπουργός κ. Α. Τσίπρας έχει ως βασικό του θέμα «Ναι στη Μακεδονία της Δημοκρατίας και της Αλληλεγγύης – Όχι στο μίσος και τον εθνικισμό» είναι μια σπασμωδικά μελετημένη προσπάθεια για εκτόνωση των εντυπώσεων εις βάρος της κυβέρνησης του για την επικείμενη κύρωση της Συνθήκης των Πρεσπών και τις δηλώσεις Ζάεφ περί μακεδονικής γλώσσας.  Σε ανακοίνωση της η συμπολίτευση σχετικά επισημαίνει πως η Θεσσαλονίκη δεν θα επιτρέψει στα ακροδεξιά στοιχεία να εμποδίσουν τη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει έμμεση επίθεση στην Νέα Δημοκρατία για καπήλευση της Συμφωνίας των Πρεσπών και για υποκίνηση του διχασμού. 

Οι παραπάνω κινήσεις του κυβερνώντος κόμματος δείχνουν έλλειψη ψυχραιμίας, αφού αναμοχλεύει όλους των δυνατούς τρόπους για να αποποιηθεί τις ευθύνες του για όσα η χώρα έχει υπομείνει στην οικονομία από το 2015 και μέχρι σήμερα. Οι βαρύτατες κοινωνικές συνέπειες, αποτέλεσμα της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώνονται στην αύξηση του αριθμού των συμπολιτών μας που ζουν στα όρια της φτώχειας, στην απουσία επενδυτικών πολιτικών και την αδυναμία δημιουργίας θέσεων εργασίας, στην στροφή σε παγιωμένες τακτικές αναδιανομής κοινωνικών μερισμάτων (στο όνομα δήθεν μιας κοινωνικής πολιτικής)  και της επανάληψης του μοντέλου του πελατειακού κράτους και των ημετέρων.

Είναι ενδιαφέρον να αναζητήσει κανείς με αφορμή την παρούσα συγκυρία της ομιλίας του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη το πώς εργαλειοποιεί την πόλωση, τη σύγκρουση της ταυτότητας με την ετερότητα και πως δαιμονοποιεί όλους εκείνους που δεν ακολουθούν τις προτάσεις της συμπολίτευσης μέσω της δαιμονοποίησης τους. Όλοι λοιπόν αυτοί που ασκούν κριτική στα κακώς κείμενα της κυβέρνησης, που τολμούν να υπερασπίζονται  το δικαίωμα τους για έναν αξιοπρεπή βίο, που ακόμα ονειρεύονται, που σε πείσμα των καιρών δεν «δραπετεύουν» στο εξωτερικό, που αντιστέκονται στο πελατειακό κράτος,  που καινοτομούν και κάνουν την Ελλάδα ακόμα να αναπνέει, σε όλους εκείνους, λοιπόν,  που αποτελούν την δαιμονοποιημένη ετερότητα για το ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση του είναι πως ανήκουν στο διχαστικό και εθνικιστικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας,  επιχειρώντας να το εξομοιώσει με ακραίες συνιστώσες της κοινωνίας. Αυτό και αν δεν είναι ένα ανέντιμο blame game, χωρίς ερείσματα, με μοναδικό του μηχανισμό την κινητοποίηση των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων,  που υποτίθεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ καταπολεμά, ενώ στην πραγματικότητα τις συμβολοποιεί με αρνητικό πρόσημο.

Η στρατηγική της πόλωσης  συνεπώς, από τη πλευρά του κυβερνώντος κόμματος στοχεύει στην ανάδειξη διαιρετικών τομών (εμείς και οι άλλοι) και στη ανάδειξη της εικόνας και της αποτελεσματικότητας τους,  ως απάντηση σε όσα οι αντιπολιτευόμενοι και μέρος της κοινωνίας τους καταλογίζει.  Μόνο που στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, η τακτική της πόλωσης εργαλειοποιείται κατά τέτοιο τρόπο σαν ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κόμμα της αντιπολίτευσης. Με άλλα λόγια, η στρατηγική του πολωτική επικοινωνία επιχειρεί να νομιμοποιήσει, πολύ περισσότερο να πολιτικοποιήσει την κομματική αντιπαράθεση, προσδοκώντας μέσα από αυτή τη διαδικασία την μεγιστοποίηση των πολιτικών του κερδών.

Ο κ. Τσίπρας μπορεί ναι μεν να πείσει τους δικούς του να πάρουν την ίδια θέση με εκείνον, αλλά με το να εκφέρει μια πολωτική άποψη για να προκαλέσει τους πολιτικούς του αντιπάλους να πάρουν μια αντίθετη θέση από εκείνη που επίσημα υποστηρίζει το κόμμα του είναι μια προσπάθεια θόλωσης της τρέχουσας πραγματικότητας.  Με βάση τη θεωρία των κοινωνικών ταυτοτήτων μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η κατασκευή της ταυτότητας μιας έσω-ομάδας (ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκεται σε στενή σύνδεση, όχι μόνο με την κατασκευή διαφορετικών αντιλήψεων για την εξω-ομάδα (Αντιπολίτευση, κυρίως επιτίθεται στην Νέα Δημοκρατία), αλλά και με τη διαδικασία απαξίωσης της έξω-ομάδας, μέσω της κατασκευής της ετερότητας (Είστε Διχαστικοί, καριερίστες της πολιτικής, πατριδοκάπηλοι κ.ο.κ). Συνεπώς, ο κ. Τσίπρας εργαλειοποιεί τη ταυτότητα με αλαζονεία και με μόνο του κίνητρο την διατήρηση του στην εξουσία χωρίς αντικειμενικά ερείσματα. Ωστόσο, ακόμα και αν η ταυτότητα εργαλειοποιείται, δεν είναι δυνατό ο κ. Τσίπρας και οι δικοί του να κάνουν ότι θέλουν με το θέμα της ταυτότητας. Πόσο μάλλον δεν επιτρέπεται ο κ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός της χώρας, να επιχειρεί να αποκρύψει τις πραγματικές αιτίες της αποτυχημένης πολιτικής του, εστιάζοντας συχνά στα επικοινωνιακά φαινόμενα και στη δυναμική τους με σκοπό να αποπροσανατολίσει τη κοινωνία από τα βασικά της προβλήματα.

Facebook Comments