Όχι το 2019 δεν θα είναι χρονιά εκλογών, θα είναι χρονιά πανελλαδικών εξετάσεων… Όσοι έχουμε δικαίωμα ψήφου θα πάμε στις κάλπες και θα εξεταστούμε στο μάθημα που συνήθως αποτυγχάνουμε: Πολιτικές επιλογές.

Οι επιλογές μας κατά κανόνα ήταν επικίνδυνα λανθασμένες όχι διότι ψηφίζαμε το λάθος κόμμα αλλά γιατί εμμονικά προκρίνουμε τους λάθος ανθρώπους ανεξαρτήτως κόμματος. Η τάση μας, η πλειοψηφική μας τάση να αποθεώνουμε το «τίποτε» επειδή μας ενοχλεί το «σημαντικό» όταν αυτό προσωποποιείται, είναι παροιμιώδης. Το «ανθ’ ημών Γουλιμής» μας χαρακτηρίζει κατά τρόπο θλιβερά κομπλεξικό.

Οι χοντροκομμένες ειρωνείες και οι ισοπεδωτικές κριτικές για την «αριστεία» δεν εντάσσονται σε κάποια γραμμή άμυνας των ανεπαρκών, αλλά στο συλλογικό μας κουσούρι. Ο ενθουσιασμός για τον κάθε ημιμαθή ή αμαθή ξερόλα που τα χώνει και ταπώνει τάχα μου τους αντιπάλους στα media και τα social media, δεν είναι στιγμιαίος, είναι πολιτικά διαρκής.

Η προθυμία με την οποία εμπιστευόμαστε σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο ψεύτες με σφραγίδα απλά γιατί μας αρέσουν τα τερατώδη ψέματα που λένε, είναι επίσης διαχρονικό φαινόμενο.

Η πηγαία, έμφυτη θα έλεγα, απουσία αυτοκριτικής που μας χαρακτηρίζει εκτείνεται και πέρα από τον στενό μας κύκλο. Δεν φτάνει που εμείς νομίζουμε ότι είμαστε «ανώτεροι» των διπλανών μας, ψηφίζουμε  και κάτι τύπους που νομίζουν ότι είναι πολιτικά ημίθεοι έως θεοί!

Και φυσικά ο δρόμος της Αρετής και της Κακίας μια που μας αρέσει η ελληνική μυθολογία. Από τους δύο δρόμους εμείς χωρίς συζήτηση πάμε τρέχοντας στον εύκολο. Δεν μαθαίνουμε με τίποτε, δεν καταλαβαίνουμε τίποτε, δεν θέλουμε να δεχτούμε αυτό που π.χ δέχτηκαν από το 2000 έως το 2010 οι Γερμανοί πολίτες: Υπάρχουν λεφτά αλλά δεν θα πάνε στις τσέπες μας τώρα, θα πάνε να επενδυθούν για να θωρακιστεί η οικονομία μας. Το ίδιο και οι Νορβηγοί που δεν αγγίζουν το Επενδυτικό Ταμείο Υδρογονανθράκων (€863 δισ. συμμετοχή σε 9.000 εταιρίες σε 78 χώρες) και συνεχίζουν να ζουν με ας πούμε κανονικές απολαβές και κοινωνικές παροχές.

Το ευκολάκι του «εδώ και τώρα» ότι πάρουμε σε επίδομα αύξηση, αναδρομικά, συντάξιμα και μετά βλέπουμε, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό όχι για την οικονομική κρίση αλλά για την κρίση συνολικά. Διότι έσπρωχνε ακόμη και μη λαικιστές πολιτικούς στις παροχές προκειμένου να κερδίσουν ή να μη χάσουν τις εκλογές Τους δε τυχοδιώκτες παπατζήδες, τους έστρωσε κόκκινο χαλί για Οσκαρ πολιτικής.

Και ενός κακού επερχομένου, μύρια έπονται. Ούτε εθνικό σχέδιο για την Οικονομία και τον μετασχηματισμό της στον 21ο αιώνα, ούτε ανασύνταξη και επανασχεδιασμός της Παιδείας, ούτε εξορθολογισμός και εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Διοίκησης, ούτε φορολογική συναντίληψη ώστε να περιοριστεί η φοροδιαφυγή, ούτε εξάλειψη της γραφειοκρατίας και της πολυνομίας, ούτε σωστές δημόσιες επενδύσεις, ούτε κινητροδότηση των σωστών ιδιωτικών επενδύσεων… Μάθαμε κάτι από την κρίση;  Ναι μάθαμε ότι έχει και χειρότερο ενώ νομίζαμε ότι είχαμε πιάσει πάτο. Και τι θα μας σταματήσει από το χειρότερο του χειρότερου; Αυτό είναι το ερώτημα των εξετάσεων.

Όχι λυπάμαι που θα στεναχωρήσω πολλούς αλλά δεν είναι  Αριστερά – Δεξιά το δίλημμα. Είναι ποιοι εκ των δύο χώρων κι άλλοι πολλοί από τα μικρότερα κόμματα, ποιοι περιφερειάρχες ποιοι δήμαρχοι ποιοι σύμβουλοι ποιοι ευρωβουλευτές ποιοι βουλευτές θα πάρουν το πληρεξούσιο να ενεργούν στο όνομα μας.  Μέχρι στιγμής η πατρίδα χάνει από τα αποδυτήρια στον αγώνα επανάκαμψης στην κανονικότητα και στην υπέρβαση της κρίσης. Εμείς πάλι που τάχα μου νοιαζόμαστε γι αυτήν, είμαστε έτοιμοι να επιλέξουμε ξανά ότι μας γυαλίζει κι ας είναι τενεκές κι όχι χρυσός….

Facebook Comments